به گزارش تابناک، خودکشی، به‌خصوص زمانی که یک نویسنده یا روشنفکر  دست به چنین اقدامی می‌زند، رویدادی چنان سنگین است که به طور کلی ما را در بهت و حیرت فرو می‌برد و باعث می‌شود از توجه به جزئیات و زمینه‌های این اتفاق غافل شویم. موج خودکشی میان روشنفکران به حدی گسترده شده بود که حتی در فرانسه، باشگاهی با عنوان "باشگاه خودکشی" تأسیس شد! فضای هیجان‌زده و احساساتی دوره‌ی رمانتیسم فرانسه به اوج خود رسیده بود، تا جایی که بسیاری از نخبگان ناامید و سرخورده بر این باور بودند که تنها مرگ می‌تواند نام آن‌ها را در تاریخ جاودانه کند.

برای مثال، نویسنده‌ای که ناشری از چاپ اثرش خودداری کرده بود، به فکر خودکشی از طریق حلق‌آویز کردن یا شلیک گلوله می‌افتاد. ایده‌ی مرگ آن‌چنان در ذهن‌ها ریشه دوانده بود که گروهی به فکر ایجاد یک باشگاه خودکشی افتادند. اعضای این باشگاه لباس‌های مخصوص می‌پوشیدند، نشان‌های ویژه داشتند و حتی روزنامه‌ای اختصاصی منتشر می‌کردند. در واقع، آن‌ها خودکشی را نوعی "ورزش مرگبار" می‌دانستند و به آن به چشم یک فعالیت نمادین نگاه می‌کردند.

به بهانه خودکشی ابراهیم نبوی، از طنزپردازان و روشنفکران ایرانی، نگاهی کرده ایم به فهرست روشنفکران، نویسندگان و فعالان فرهنگی ایرانی که در سالهای اخیر با خودکشی به زندگی خود پایان داده اند:

صادق هدایت
صادق هدایت (۱۲۸۱–۱۳۳۰) یکی از بزرگ‌ترین نویسندگان و روشنفکران ایرانی است. او به عنوان پدر داستان‌نویسی مدرن ایران شناخته می‌شود. آثارش مانند «بوف کور»، «حاجی آقا»، و «سه قطره خون» از مشهورترین آثار اوست. هدایت به دلیل  افسردگی شدید، در سال ۱۳۳۰ در پاریس با گاز خودکشی کرد.

غزاله علیزاده
غزاله علیزاده (۱۳۲۷–۱۳۷۵) نویسنده‌ی مشهور ایرانی بود که به خاطر رمان‌ها و داستان‌های کوتاهش شناخته می‌شود. رمان «خانه‌ی ادریسی‌ها» از معروف‌ترین آثار اوست. علیزاده به دلیل مشکلات شخصی و افسردگی، در سال ۱۳۷۵ در جنگل‌های شمال ایران خود را حلقه آویز کرده و خودکشی کرد.گفتنی است فروغ فرخزاد، شاعره معروف هم دوبار سابقه خودکشی ناموفق داشت.

رضا کمال
رضا کمال (۱۳۰۰–۱۳۵۹) کارگردان، نمایشنامه‌نویس و از پیشگامان تئاتر مدرن ایران بود. او نقش مهمی در توسعه‌ی تئاتر ایران داشت و آثارش مانند «شهر قصه» از جمله آثار مطرح تئاتر ایران هستند. کمال در سال‌های پایانی عمرش با افسردگی دست و پنجه نرم می‌کرد و در نهایت خودکشی کرد.

علی‌اکبر داور
علی‌اکبر داور (۱۲۶۴–۱۳۱۵) سیاستمدار و وزیر عدلیه‌ی دوران رضاشاه بود. او نقش کلیدی در اصلاحات قضایی و اداری ایران داشت و سیستم قضایی کشور را مدرنیزه کرد. داور به دلیل فشارهای رضاشاه و ترس از دستگیری، در سال ۱۳۱۵ با خوردن تریاک خودکشی کرد.

فریدون تنکابنی
فریدون تنکابنی (۱۳۱۶–۱۳۶۸) نویسنده و مترجم ایرانی بود. او پس از انقلاب ایران در تبعید زندگی می‌کرد و به دلیل فشارهای روانی و ناامیدی، در سال ۱۳۶۸ در پاریس خودکشی کرد.

بهروز فربود
بهروز فربود، روزنامه نگار، روشنفکر و  نویسنده‌ی سلسله مقالات «سال‌های سیاه» و کارمند سفارت ایران در فرانسه، با خوردن ۱۲ قرص به زندگی خود خاتمه داد.

 حسن هنرمندی
حسن هنرمندی، شاعر، پژوهشگر و مترجم، در پاریس با خوردن قرص‌های خواب‌آور و کنیاک به زندگی خود پایان داد. او در سال ۱۳۰۷ متولد شد و از پیشگامان ادبیات تطبیقی در ایران بود. هنرمندی ۲۶ شهریور ۱۳۸۱ به دلیل مشکلات روحی و ناامیدی از شرایط زندگی، تصمیم به خودکشی گرفت.

 کورش اسدی
کورش اسدی، نویسنده‌ی داستان کوتاه و رمان، در تهران با استنشاق گاز به زندگی خود پایان داد. او در سال ۱۳۴۳ متولد شد و از نویسندگان مطرح ادبیات معاصر ایران بود. اسدی به دلیل مشکلات روحی  ۲ تیر ۱۳۹۶ خودکشی کرد.

عباس نعلبندیان
عباس نعلبندیان (۱۳۲۸–۱۳۶۸) نمایشنامه‌نویس و نویسنده‌ی ایرانی بود. او از چهره‌های مطرح تئاتر ایران محسوب می‌شد و آثارش مانند «پلکان» از جمله آثار برجسته‌ی تئاتر ایران هستند. نعلبندیان در جوانی و به دلیل مشکلات روانی خودکشی کرد.

  مسعود شادبهر
مسعود شادبهر، شاعر شیرازی، در دوران سربازی و در خانه‌ی خواهرش در کرمانشاه خودکشی کرد. او از شاعران جوان و مستعد ایران بود که در سال ۱۳۱۴ متولد شد. شادبهر به دلیل مشکلات روحی و فشارهای زندگی، در سال ۱۳۴۲ تصمیم به پایان دادن به زندگی خود گرفت.

چنگیز مشیری
چنگیز مشیری، نویسنده و منتقد موسیقی، در منطقه‌ی الهیه با شلیک گلوله به زندگی خود پایان داد. او از چهره‌های فرهنگی ایران بود که در زمینه‌ی نقد موسیقی فعالیت می‌کرد وی دچار افسردگی شدید بود و در آبان ۱۳۳۸ خودکشی کرد.

مصطفی شعاعیان
مصطفی شعاعیان (۱۳۱۴–۱۳۵۴) فعال سیاسی، نویسنده و از چهره‌های مبارزات چپ در ایران بود. او از مخالفان رژیم پهلوی و از اعضای سازمان‌های چریکی محسوب می‌شد. شعاعیان در سال ۱۳۵۴ قبل از دستگیری توسط ساواک با خوردن قرص سیانور خودکشی کرد.

حسن هنرمندی
حسن هنرمندی (۱۳۰۰–۱۳۸۵) مترجم و نویسنده‌ی ایرانی بود. او بیشتر به خاطر ترجمه‌ی کتاب «مائده‌های زمینی» اثر آندره ژید شناخته می‌شود. او به دلیل افسردگی شدید به زندگی خود پایان داد.

منصور خاکسار
منصور خاکسار (۱۳۲۱–۱۳۸۹) نویسنده و شاعر ایرانی بود. او پس از انقلاب ایران در تبعید زندگی می‌کرد و در کالیفرنیا به دلیل مشکلات روانی و افسردگی درگذشت.

اسلام کاظمیه
اسلام کاظمیه (۱۳۰۴–۱۳۷۵) از بنیان‌گذاران کانون نویسندگان ایران بود. او نقش مهمی در جنبش روشنفکری ایران ایفا کرد و به دلیل افسردگی شدید در ماه‌های آخر عمر، پس از بیکار شدن خودکشی کرد.

سیامک پورزند
سیامک پورزند (۱۳۳۰–۱۳۸۵) روشنفکر، نویسنده و عضو کانون نویسندگان ایران، شاعر ایرانی بود. او از چهره‌های مطرح ادبیات معاصر ایران محسوب می‌شد و با پریدن از اتاق محل اقامت خود خودکشی کرد.

کیومرث پوراحمد
کیومرث پوراحمد (۱۳۲۹–۱۴۰۱) کارگردان و فیلم‌ساز ایرانی بود. او از چهره‌های مطرح سینمای ایران به شمار می‌رفت و در ویلای شخصی‌اش در بندرانزلی به زندگی خود پایان داد.

ابراهیم نبوی
ابراهیم نبوی (۱۳۳۵–۱۴۰۱) نویسنده، طنزپرداز و روزنامه‌نگار ایرانی بود. او از چهره‌های مطرح ادبیات و مطبوعات ایران محسوب می‌شد و آثارش در حوزه‌ی طنز و نثر از جمله آثار مطرح ادبیات ایران هستند. نبوی به دلیل افسردگی شدید به زندگی خود پایان داد.