به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از پایگاه خبری العربی الجدید، «عبله سعدات» و «خالده جرار» دو اسیر زن فلسطینی هستند که در اولین مرحله از تبادل اسرا با رژیم صهیونیستی از زندان‌های رژیم صهیونیستی آزاد شده‌اند.
آنها وضعیت زندان‌ها و شکنجه زندانیان در سلول‌های انفرادی و عمومی را بسیار طاقت‌فرسا توصیف می‌کنند و زندان‌های رژیم صهیونیستی را به قبری تشبیه می‌کنند که تنها قدرت نفس کشیدن در آن وجود دارد. این توصیفی است که عبله سعدات همسر احمد سعدات دبیرکل جبهه خلق برای آزادی فلسطین درباره سلول‌های انفرادی در زندان دامون رژیم صهیونیستی مطرح می‌کند.
خالده جرار یکی از برجسته‌ترین اسرای زن فلسطینی است که بین سال‌های ۱۹۹۴ تا ۲۰۰۶ مدیر مؤسسه ضمیر متخصص در زمینه حقوق بشر و اسرای فلسطینی بوده و سپس به عنوان نماینده مجلس فلسطین تعیین شده است. او سپس مسئول پرونده اسرا در مجلس قانونگذاری فلسطین و عضو کمیته عالی پیگیری پرونده انضمام فلسطین به دادگاه بین‌المللی لاهه بوده است. وی در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۷ و ۲۰۱۹ و ۲۰۲۳ بازداشت شده و وقتی در زندان‌های رژیم صهیونیستی بوده، دخترش سهی را از دست داده و حتی نتوانسته در مراسم تشییع و تدفین وی شرکت کند.
خالده جرار عضو شورای قانونگذاری جبهه خلق می‌گوید که در سلول‌های انفرادی به ویژه در ماه‌های گرم سال در زندان الرمله حتی امکان نفس کشیدن نیز سخت بود.
وی در این زمینه می‌گوید: طی ماه‌های اول زندان واقعاً در حال خفه شدن بودم، زندان‌ها هیچ‌گونه تهویه‌ای نداشتند. درب زندان آهنی بود و هیچ روزنه‌ای به بیرون نداشت. آنها حتی ما را از اکسیژن هم منع می‌کردند.
وی که با جسمی نحیف و موهای سفید و چهره‌ای رنگ پریده از زندان خارج می‌شود، ۱۶۰ روز را در سلول انفرادی پشت سر گذاشته و هر روز تنها ۴۵ دقیقه با دستان بسته فرصت خروج از سلول را داشته است.
جرار در گفتگو با العربی الجدید این روش را سیاست برنامه‌ریزی شده برای خشونت جسمی و روانی علیه زندانیان دانست و تاکید کرد که سلول‌های انفرادی معمولاً برای مردان استفاده می‌شود و به ندرت برای اسیران زن به کار گرفته می‌شود، اما او به مدت نسبتاً طولانی در سلول انفرادی محبوس شده است.
وی در دسامبر ۲۰۲۳ بازداشت اداری شد و در حالی که هیچ اتهام یا محاکمه‌ای در مورد او صورت نگرفت، اشغالگران مدت بازداشت او را تمدید کردند تا اینکه نهایتاً در چارچوب تبادل اسرا آزاد شد. وی مساحت زندان را بسیار کوچک خواند و گفت که زندان وی یک و نیم متر عرض و دو متر طول داشته و فاقد تهویه هوا بوده، گویی که هیچ اکسیژنی در داخل زندان وجود ندارد.
وی می‌افزاید که چیزی که باعث طاقت فرساتر شدن این زمان می‌شود، بالا رفتن درجه حرارت و رطوبت در ماه آگوست است، تا جایی که انسان تصور می‌کند در داخل کوره قرار دارد. در این زمان زندانبانان گاهاً آب را نیز قطع می‌کنند. غذای زندان بسیار بی کیفیت است و رفتار زندانبانان نیز بسیار خشن و توهین آمیز است و زندانیان تنها با دستان و پاهای بسته و چشمان بسته می‌توانند از سلول خارج شوند.
عبله سعدات همسر احمد سعدات دبیرکل جبهه خلق برای آزادی فلسطین نیز در سال ۱۹۸۷ به زندان افتاده و در سال ۲۰۰۳ نیز بازداشت اداری شده است.
عبله سعدات در توصیف مدت حبس انفرادی خود، اوضاع را بسیار بد می‌داند و می‌گوید که در اتاقی محبوس بوده که تنها ۱۸۰ سانتیمتر عرض و دو متر طول داشته و دستشویی نیز در داخل آن بوده است و او قادر به تحرک در اتاق نبوده است.
عبله می‌افزاید که در طول ۱۲ روز حبس انفرادی حتی فرصت کوتاه روزانه برای خروج از سلول که به سایر زندانیان داده می شده، به او تعلق نمی گرفته و تمام این مدت در داخل سلول بوده است.
سعدات زندان رژیم صهیونیستی را به قبر تشبیه می‌کند و می‌گوید از اتفاقات بیرون هیچ اطلاعی نداشته است و تنها می دانسته که خودش زنده است. فقط در صورتی از برخی اخبار برون اطلاع پیدا می کرده که با وکیلش ملاقات می کرده است.
عبله می‌گوید که هیچ اطلاع دقیقی از همسرش احمد سعدات ندارد و حتی اخبار تبادل اسرا نیز به اطلاع وی نرسیده بود. وی می‌گوید: ابوغسان از ۲۲ سال پیش تاکنون در زندان است و حق زندگی دارد و باید فرزندان و نوه‌هایش را ببیند.
سعدات می‌افزاید که زندانیان حتی از تفکر نیز منع می‌شوند و کتاب‌ها و دفتر و قلم آنها مصادره می‌شود، گویا اسرا در یک خلأ در زندان‌های رژیم صهیونیستی به سر می‌برند.
وی زندان‌های رژیم صهیونیستی را از منظر نادیده گرفتن کرامت و حقوق انسانی در دنیا بی‌نظیر توصیف کرده و می‌گوید که زندانبانان رژیم صهیونیستی مانند حیوان با اسرا رفتار می‌کنند و آنها را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند. آنها در بدو ورود ما را ۳ ساعت در سرما نگه داشتند و در تمام این مدت مجبور بودیم روی زمین بنشینیم.
