حواشی بازی هفته گذشته پرسپولیس و تراکتور آن‌قدر زیاد بود که پای مقامات بالای دولتی را هم به ماجرا باز کرد. غیر از یک فایل تصویری یک دقیقه‌ای که از مسعود پزشکیان منتشر شد و او در مورد این حواشی ابراز تاسف می‌کرد، احمد دنیامالی، وزیر ورزش و جوانان هم در یک مصاحبه به صورت مفصل‌تر به موضوع پرداخت.
اگر از ابراز تاسف او نیز بگذریم، وارد بخشی می‌شویم که وزیر ورزش صراحتا وارد داستان اختلاف علیرضا بیرانوند با هواداران پرسپولیس شده و آشکارا جانب دروازه‌بان تیم ملی را گرفته است: «وقتی بازیکنی از یک تیم جدا شده است، حق او بوده و نباید اذهان عمومی را تشویش کنیم. این رفتار در شأن ورزش ما نیست.» به‌طور کلی این‌طور به نظر می‌رسد که وزیر محترم ورزش در حال ساده‌سازی داستان بیرانوند هستند و تمام موضوع نمی‌تواند همین دو خط باشد.
نکته اول اینکه بحث پرسپولیسی‌ها با بیرانوند جدا شدن نیست، بلکه چگونه جدا شدن است. به عنوان مثال در همین مسابقه، مهدی ترابی و دانیال اسماعیلی‌فرد هم در حالی با پیراهن تراکتور رودرروی پرسپولیس قرار گرفتند که درست مثل خود بیرانوند در تابستان از این تیم به آن تیم رفته بودند. با این وجود حساسیت چندانی در مورد آنها به وجود نیامد. چرا؟ چون حاشیه آنچنانی نداشتند. مورد بیرو، اما فرق داشت. او تابستان سال گذشته هم قراردادش با پرسپولیس را به‌طور یکطرفه فسخ کرد و پای میز مذاکره با استقلال رفت. در این فصل هم همان سناریو تکرار شد و نهایتا گلر تیم ملی سر از تراکتور در آورد. او به همین مقدار هم بسنده نکرد و بار‌ها حرکات و رفتار‌های تحریک‌آمیز علیه هواداران تیم سابقش انجام داد؛ از گردن‌کشی در مقابل حکم کمیته انضباطی که: «۲۰میلیارد جریمه را نمی‌دهم» تا این ادعای جنجالی که برای جدایی به هیات‌مدیره پرسپولیس پنج میلیارد تومان شیرینی داده است. در حقیقت هیزم‌های این آتش را خود بیرو از مدت‌ها قبل روی هم انباشته بود.
نکته دوم، اما به عرف فوتبال حرفه‌ای مربوط می‌شود. طبیعتا هیچ انسان باادب و باشرفی از فحاشی، مخصوصا از نوع خانوادگی و ناموسی آن دفاع نمی‌کند و این مطلب هم هرگز قصد انجام چنین کاری را ندارد. با این حال اصل استقبال منفی و سنگین از بازیکنانی که به اصطلاح پیراهن‌شان را به پول فروخته‌اند، همه جای دنیا وجود دارد. کلاسیک‌ترین نمونه از این دست، آن جهنمی بود که در نوکمپ علیه لوییس فیگو ایجاد شد و هواداران بارسلونا به سمت هافبک پیشین خودشان و ستاره پیوسته به رئال مادرید، حتی کله خوک هم پرتاب کردند. مشابه چنین استقبالی در میلان از دوناروما به خاطر پیوستن او به پاری‌سن‌ژرمن صورت گرفت و حتی دامنه آن به مسابقات ملی کشید. پس این فوتبال است. کاری‌اش هم نمی‌شود کرد.
نکته سوم هم به ناتوانی فدراسیون فوتبال در اقناع افکار عمومی در این پرونده مربوط می‌شود. روشن است که فسخ یکطرفه بیرو با پرسپولیس قانونی نبوده و خود فدراسیون هم او را محکوم کرد، اما کم و کیف آن محکومیت که به جریمه مالی و یک محرومیت تعلیقی خلاصه شد، واقعا کافی به نظر نمی‌رسید. بعدتر هم ادعای صریح او در مورد شیرینی دادنش برای جدایی از پرسپولیس را مصداق «رشوه» ندانستند و از آن پرونده هم تبرئه شد؛ بنابراین عجیب نبود که هواداران تصور کنند نسبت به آنها ظلم شده و چنین واکنش‌هایی نشان بدهند. منصفانه باید گفت در این پرونده، مردم متهمان آخرند!
