محمدسلیم عباسی؛ وفاق تعریف دارد، وفاق یک واژه ساده و مظلوم نیست که هرکس بخواهد تعریف مورد نظر خودش را روی آن پیاده نماید و تفسیر به مطلوب کند.
اگرچه از نظر لغوی مفهوم واژه وفاق با ائتلاف فاصله دارد، اما بلحاظ ماهیت سیاسی این دو واژه قرابت سببی دارند.
ائتلاف جمع شدن چند جریان سیاسی برای حائز اکثریت شدن و به دست گرفتن زمام امور است.
پس از تشکیل ائتلاف به هر جریان به نسبت وزن سیاسی سهمیه توازن قدرت تعلق می‌گیرد و تا پایان ائتلاف رعایت مفاد این قرارداد لازم الاجرای اخلاقی است.
در وفاق جریان برنده که حائز اکثریت است برای تشکیل تیم نیازی به دادن تعهد اخلاقی به جریان بازنده نمی‌بیند، اما بنا بر یک عقلانیت سیاسی مصلحت می‌داند که خود را موظف به استفاده از نیرو‌های توانمند جریان رقیب نیز بکند.
در حقیقت وفاق یک نوع لطف به رقیب است و اجازه دادن اختیاری به او که در اداره امور شرکت کند.
وفاق دلجویی از شکست خوردگان برای همراهی در رسیدن به مصلحت و منافع عمومی است.
در بهترین حالت وفاق حفظ ساختار اکثریت مطلق تیم برنده با چراغ سبز دادن به نخبگان رقیب است که می‌توانند بصورت محدود در سیاست گذاری، نظارت، برنامه ریزی و پیاده سازی برنامه‌های آنها مشارکت فکری و اجرایی داشته باشند.
البته آنچه امروزه به واقعیت دستمایه استهزاء عمومی است. تفسیر تیم بازنده انتخابات ۱۸ تیرماه ۱۴۰۳ ریاست جمهوری از کلمه وفاق است. معنایی که نه تنها هیچ پیوندی با واقعیت آن ندارد بلکه دقیقا چیزی عکس ماهیت حقیقی آنست. آنچه امروزه به نام وفاق در حال رخ دادن است ادامه جریان دولت قبلی و استمرار تفکرات شکست خورده یک جریان سیاسی است که به نخبگان تیم برنده نیز اجازه ورود و مشارکت در اداره کشور را نمی‌دهد.
روی سخن آخر این یادداشت با زعمای ستاد‌های انتخاباتی دکتر مسعود پزشکیان و در راس آنها شخص رئیس جمهور است. مطمئنا با ادامه و استمرار تحمیل این سنخ تفسیر از واژه وفاق به روند اداره امور کشور، جریان‌های اصلاحات، اعتدال و مستقل، سرمایه‌های اجتماعی خود را از دست خواهند داد. انتظار اینکه با این تفسیر جعلی و بنجول از وفاق سرمایه‌هایی که سر بزنگاه‌های حساس با هزینه کرد از آبرو به داد نظام می‌آمدند، بیایند انتظار معقولی نیست!
بدون تردید با این رویکرد در انتخابات پسا رو نه تنها از یک جراح قلب بلکه از یک فوق تخصص و جراح مغز و اعصاب و دیسک و ستون فقرات هم کاری برنخواهد آمد.
