محمود کریمی، مستندساز اولین فیلم خود را به پرده نقره ای در چهل و سومین دوره از جشنواره بین المللی فیلم فجر رساند. فیلمی متفاوت با موضوعش. یعنی چه؟ یعنی فیلمی که با فضای پرورشگاه شروع می شود و داستان چهار نوجوان را روایت می کند که با تمام آثار پرورشگاهی که تا به حال در سینما و تلویزیون ایران دیدیم، متفاوت است. فضای شاد و مفرح و پر از رنگ پرورشگاه، نوعی شبه فانتزی سرخوش را می سازد که به جای اینکه غم بچه هایی که از نعمت داشتن پدر و مادر محروم هستند را بخوریم، شادی و لبخند به لب داریم و ذوق پیگیری روایتشان را.
کریمی با روایت داستان این چهار نوجوان، چهار بازیگر بامزه و خوش آتیه را به سینمای ایران معرفی می کند، خصوصا بازیگر نقش ابوالفضل. این را اضافه کنیم به حضور لذت بخش گوهر خیراندیش در نقش مامان مهین که دل می سوزاند و مادری می کند و پناه است برای ابوالفضل وقتی هیچ دری به رویش باز نیست.
«بچه مردم» کریمی خود زندگی است، با همان غم ها و شادی هایش، با همان فراز و فرودهایش بدون اینکه شعار بدهد، بدون اینکه وقتی حتی به یک مقطع سیاسی حساس (انقلاب و داستان چپ ها) می رسد شعارزده بشود. و این یعنی فیلمنامه درست طرح شده و پیرنگ ها درست و باورپذیر هستند.
به لحاظ فنی، کارگردان مهره های خود را در همه اجزای اثر از جمله طراحی گریم، صحنه و لباس خوب انتخاب کرده است. فیلم از منظر دیگر قابل احترام است که سرمایه گذار آن بنیاد خیریه امام رضا بوده و داستان ابوالفضل، واقعی است، وجهی از اثر که آن را جذاب تر و دوست داشتنی تر می کند. 
