به گزارش همشهری آنلاین، آبان سال ۸۷ گزارش قتل پسر جوانی در یکی از بیمارستان‌های اطراف تهران به تیم جنایی اعلام شد. پدر مقتول که در بیمارستان حضور داشت و شاهد جنایت بود، گفت: در اطراف تهران زندگی می‌کنیم و پدرم زمین‌های زیادی از خود به ارث گذاشت. یکی از این املاک زمین کشاورزی هزار متری بود که به من و برادرم رسید. برادرم تصمیم داشت زمین را به فروش برساند اما من می‌گفتم بهتر است روی زمین کار کنیم. سر این موضوع با هم دعوا داشتیم تا اینکه روز حادثه درگیر شدیم و پسر برادرم در این درگیری پسر مرا کشت.
چند ساعت پس از این حادثه متهم خود را تسلیم پلیس کرد و گفت: روز حادثه به همراه پدرم به مزرعه رفتیم. پسر عمویم به پدرم حمله کرد و نزدیک بود او را خفه کند. من هم در حمایت از پدرم میله‌ای را که آنجا افتاده بود، برداشتم و پسر عمویم را زدم. قصدم کشتن او نبود. وقتی فهمیدم فوت کرده عذاب وجدان گرفتم و خودم را معرفی کردم.
در ادامه رسیدگی به پرونده، عمو و زن عموی متهم خواهان قصاص شدند و قضات دادگاه نیز با توجه به مستندات پرونده وی را به قصاص محکوم کردند. با تأیید حکم در دیوانعالی کشور، پرونده برای اجرای حکم به دادسرا رفت و با مشخص شدن زمان اجرا، پسر جوان پای چوبه دار رفت. او با التماس از اولیای دم خواهان بخشش شد که گریه‌های او باعث شد به وی مهلت دهند.
با پایان این مهلت، پسر جوان بار دیگر پای چوبه دار رفت و باز هم موفق به گرفتن مهلت شد، اما زمانی که قرار بود برای بار سوم پای چوبه دار برود، اولیای دم به طرز عجیبی از قصاص او گذشت کردند.
پدر مقتول گفت: می‌خواستم قاتل پسرم را مجازات کنم، اما هربار که به او مهلت زندگی می‌دادم. همان شب پسرم را در خواب می‌دیدم که شاد و خوشحال بود. این بار واقعاً تصمیم داشتم که حکم را اجرا کنم اما یک شب قبل از اجرا باز خواب پسرم را دیدم که در جشن اعیاد شعبانیه حضور داشت. با دیدن این خواب تصمیم گرفتم به احترام اعیاد شعبانیه از قصاص قاتل گذشت کنم. اما یک شرط دارم او باید دیه ۱۰ زندانی جرایم غیرعمد را پرداخت و آنها را از زندان آزاد کند تا آنها هم در این ماه پربرکت نزد خانواده‌هایشان برگردند.
با پذیرش این شرط و آزادی ۱۰ زندانی پسر جوان خودش نیز با گذشت ۱۶ سال از حبس آزاد شد.
