استقلال این روزها در تلاش است تا سرمربی جدیدی را روی نیمکت بنشاند؛ البته که این سرمربی به زعم مسئولان جدید این باشگاه قرار است خارجی و از نوع مشهورش باشد. این تیم بعد از قطع همکاری با جواد نکونام، به سراغ پیتسو موسیمانه آفریقایی رفت ولی اندکی بعد، دو طرف پی بردند که وصله یکدیگر نیستند و «جدایی» اتفاق افتاد. پس از آن، کار برای دومین‌بار در این فصل به دست مربی موقتی به اسم سهراب بختیاری‌زاده افتاد تا این‌بار، هنر مدیران جدید در انتخاب سرمربی خارجی در بوته آزمایش قرار بگیرد.
شروع بازی اسم و فامیل
به این ترتیب استقلال برای دومین‌بار در همین فصل جاری، گزینه همکاری با سرمربی خارجی را روی میز گذاشته است. هرچند که برخلاف بار نخست، این دفعه قید فوریت گریبان آن‌ها را نگرفته و با آرامش می‌توانند به فکر انتخاب گزینه مدنظر باشند. در نخستین مرحله که موسیمانه انتخاب شد، استقلالی‌ها با بیان اینکه نمی‌خواهند از جمع مدعیان خارج شوند، هدایت تیم را به دستان مربی خارجی سپردند که نتیجه‌اش خروج قطعی این تیم از دایره مدعیان بود. این‌بار ولی اولویت‌بندی صورت نگرفته و قرار است باب مذاکره با خارجی‌ها در بهترین حالت ممکن گشوده شود. البته که این موضوع به معنای به تاخیر افتادن شروع بازی اسم و فامیل در این باشگاه نیست. همین یکی دو روز گذشته شایعات تایید نشده‌ای از مذاکره با والتر ماتزاری، دومنیکو تدسکو و یا آندره‌آ استراماچونی به گوش رسیده است. بدیهی است که همگی در زمره مربیان مطرحی هستند که هر کدام اگر نهایی شوند، باب میل هواداران باشگاه خواهد شد.
خط و نشان برای پرسپولیس؟
مشخص است که اسامی مطرح شده در این میان به معنای قطعی بودن مذاکره و یا حضور رسمی در فهرست مذاکرات استقلال نخواهد بود ولی همینجا روشن است که استقلالی‌ها، دست کم برای خوشایند هواداران‌شان هم که شده، بدشان نمی‌آید ضدحالی به پرسپولیس بزنند. مثلا مذاکره با ماتزاری، می‌تواند از این جنس باشد. این ایتالیایی گزینه اول پرسپولیس بود ولی با وجود نزدیک شدن به امضای نهایی، پاسخِ منفی داد. حالا اگر استقلال بتواند این مربی را به تهران بکشاند، ضربه مهمی به مدیریت تیم رقیب زده و در جمع مدیران ورزشی، قدرت‌نمایی خواهند کرد. ضمن اینکه کشاندن مجدد استراماچونی هم که گزینه محبوب هواداران است، می‌تواند پیامی روشن برای رقبا باشد که مدیریت این تیم توانایی لازم را دارد.
سرمربی مشهور خارجی در ایران؛ می‌شود، نمی‌شود؟
باوجود چنین مسائلی، موردی که ارزش واقعی کار مسئولان باشگاه استقلال را به تصویر خواهد کشید، موفقیت در این پروژه است. به عبارت ساده‌تر، پاسخ این پرسش که آیا استقلال می‌تواند سرمربی مشهوری به تهران بیاورد یا خیر؟ گره بسیاری از ابهامات را باز می‌کند. اینجا دیگر نیازی به راه‌اندازی مجدد بازی اسم و فامیل نخواهد بود چراکه تجربه و شرایط سیاسی – اجتماعی ایران در سال‌های اخیر نشان داده که توافق با مربی اسم و رسم‌دار خارجی، کار چندان ساده‌ای نیست.
اینجا همان موردی است که پرسپولیسی‌ها هم اخیرا زخمش را خورده‌اند. بدون درنظر گرفتن آینده کاری اسماعیل کارتال در پرسپولیس، اینکه باشگاه سرخ‌پوشان تهرانی در امر مذاکره با مربیان مشهور دنیا، مشخصا آن‌هایی که سابقه کاری در لیگ‌های برتر جهان را دارند و شناخته شده هم محسوب می‌شوند، شکست خورده‌اند، موردی روشن است. تحریم‌های اعمال شده توسط آمریکا که سایه‌اش را بر روابط بین بانکی ایران با سایر کشورها گذاشته، عمده دلیلی است که خارجی‌ها را برای ورود به ایران به صرافت می‌اندازد. البته که رخدادهای اجتماعی – سیاسی و توصیه سفارت‌خانه مبنی بر پرهیز از عقد قرارداد یا حضور در تیم‌های ایرانی هم اثرگذار است.
در چنین شرایطی روشن است که استقلال هم با چنین چالش‌هایی روبرو خواهد بود ولی اگر در همین فضا، آن‌ها بتوانند پای یک مربی مطرح را به ایران باز کنند، آن وقت معادله را در رقابت با رقیب دیرینه، حسابی به سود خود کرده و ضدحال بزرگتری را به مجموعه مدیریتی رقیب وارد کرده‌اند. البته که این ماجرا می‌تواند روی دیگری هم داشته باشد؛ اگر مدیران استقلال در این زمینه ناتوان نشان دهند، واضح است که با توجه به عملکرد احتمالی تیم رقیب، از دست انتقاد احتمالی در امان نخواهند ماند.
