به گزارش "ورزش سه"، میلان برای تجربه یک پایان دیوانه‌وار در بازار نقل و انتقالات نیازی به حضور آدریانو گالیانی و سیلویو برلوسکونی نداشت. این بار، جرجو فورلانی، زلاتان ابراهیموویچ و دیگران بودند که مسئول بستن نه معامله (ورودی و خروجی) در آخرین لحظات بازار بودند. اما کدام انتقال پر سر و صداترین بود؟ ژوائو فلیکس. کدام انتقال بیشترین هزینه را داشت؟ سانتیاگو خیمنز.
روسونری هفته را با خرید مهاجم مکزیکی به مبلغ ۳۲ میلیون یورو به‌علاوه پاداش آغاز کرد، اما ماجرا فراتر از سانتی خیمنز رفت. تمامی این خریدها غیرمنتظره بودند. بازیکنانی که تا یک هفته پیش نامی از آن‌ها برده نمی‌شد، ناگهان راهی میلان شدند. این اتفاق حاصل کار در سایه بود.
انتقال ژوائو فلیکس یک فرصت خوب محسوب می‌شد: پرداخت هزینه قرضی و دستمزد برای داشتن این بازیکن پرتغالی به مدت شش ماه. نقش ژرژ مندس، مدیر برنامه‌های معروف، در این انتقال کلیدی بود. اینکه فلیکس در سیستم و سبک بازی سرجیو کونسیسائو جا می‌افتد یا نه، هنوز مشخص نیست. البته باید در نظر گرفت که سرمربی پرتغالی در همین یک ماهی که هدایت تیم را بر عهده گرفته، حسابی برخی از بازیکنان را تحت فشار قرار داده است.
پس از سانتی خیمنز و ژوائو فلیکس که هنوز به‌طور رسمی معرفی نشده ولی در سری A ثبت شده است، دو خرید کمتر شناخته‌شده دیگر انجام شد: آندره‌آ سوتیل از فیورنتینا و وارن بوندو از مونزا. وینگر ایتالیایی به‌صورت قرضی با بند خرید ۱۱ میلیون یورویی به میلان پیوست، درحالی‌که بوندو با قراردادی دائمی به ارزش ۱۲ تا ۱۳ میلیون یورو جذب شد. البته نباید فراموش کرد که کایل واکر نیز چند روز قبل به این تیم پیوسته بود.
عملیات پاکسازی
برای اینکه این خریدها انجام شود، میلان مجبور به فروش و خروج برخی بازیکنان شد. آلوارو موراتا به گالاتاسرای رفت تا جا برای سانتی خیمنز باز شود. نوح اوکافور به ناپولی پیوست تا جای خالی‌اش ژوائو فلیکس پر کند. اسماعیل بن‌ناصر با انتقالی به مارسی، راه را برای ورود بوندو هموار کرد و کوین زولی که به‌طور قرضی به مونزا رفت، جای خود را به سوتیل داد.
علاوه بر این، داویده کالابریا پس از ۱۸ سال حضور در میلان، راهی بولونیا شد و جای خالی او را کایل واکر پر کرد. از طرفی، پله‌گرینو و لوکا رومرو، که پیش از این به تیم‌های دیگر قرض داده شده بودند، حالا تنها مقصدشان تغییر کرده است.
