به گزارش اقتصادنیوز به نقل از ایسنا، به نظر می‌رسد «دوره آبی» که بیش از هر زمان دیگری در حرفه «پابلو پیکاسو» مورد بررسی قرار گرفته، هنوز رازی برای فاش کردن داشته باشد؛ چراکه اکنون متخصصان مؤسسه هنر کورتولد در لندن، زنی مرموز که در زیر یک پرتره مشهور این هنرمند پنهان شده بود را کشف کردند.
محققان با استفاده از اشعه ایکس و مادون قرمز «پرتره ماتئو فرناندز د سوتو» (Mateu Fernández de Soto) (۱۹۰۱) که تصویرگر یک مجسمه‌ساز اسپانیایی است را بررسی کردند. این مجسمه‌ساز در «دوران آبی» پیکاسو (دورانی که از نظر سبک‌شناسی نقطه عطفی بود و لحنی اندوهگین در آثار اولیه این نقاش داشت) با او دوست شده بود.
«پیکاسو» در طول سه سال، از ویژگی‌های سنتی نقاشی فاصله گرفت و از ضربات قلم موی احساسی و یک پالت آبی ـ سبز که اکنون به‌طور آشکارا به عنوان نشانه‌ای از این دوران شناخته می‌شود، استفاده کرد. نقاشی‌های «دوران آبی» او محبوبیت زیادی پیدا کرده‌اند و اکنون موضوع پژوهش‌های گسترده‌ای هستند.
تابلو نقاشی «پرتره ماتئو فرناندز د سوتو» به دلیل قدمت و ترکیب‌بندی‌اش مشهور است. این اثر ادای دینی به دوست و هنرمندی است که خودکشی‌اش «پیکاسو» را به ورطه‌ی غم کشاند.
یافته‌های مؤسسه کورتولد نشان می‌دهد که «ماتئو فرناندز د سوتو» سوژه‌ی اولیه این نقاشی نبوده، زیرا تصویر زنی که اخیرا کشف شده است، احتمالاً چند ماه قبل‌تر نقاشی شده است. موی این زن به سبک شینیون بسته شده است، مدلی که در آن زمان در میان زنان شیک‌پوش پاریسی رایج بود. این مدل مو، شباهتی میان او و مدل‌های چندین پرتره‌ی دیگر پیکاسو که در همان سال خلق شده‌اند ایجاد می‌کند.
مؤسسه کورتولد همچنین اضافه کرد که این نقاشی به وضوح دستخوش چندین اصلاح شده و ممکن است در ابتدا به سبک پرجنب‌وجوش و امپرسیونیستی که پیش از دوران آبی پیکاسو وجود داشت، خلق شده باشد.
در بیانیه‌ای از سوی مؤسسه کورتولد آمده است: «تحقیقات بیشتر روی این نقاشی و تحلیل‌های دقیق‌تر می‌تواند اطلاعات بیشتری درباره این زن مرموز فاش کند، اما مشخص نیست که بشود هویت او را تعیین کرد. او ممکن است یک مدل یا دوستی بوده باشد که برای یکی از نقاشی‌های رنگارنگ امپرسیونیستی پیکاسو از زندگی شبانه پاریس ژست گرفته است.»
البته گفته می‌شود کارشناسان قبلاً حدس زده بودند که نقاشی دیگری در زیر تصویر د سوتو پنهان شده است، چراکه نشانه‌های قلم‌مو و بافت رنگ روی تابلو غیرعادی بود.
پابلو پیکاسو در سال ۱۸۸۱ میلادی متولد شد. والدین او هنرمند بودند و پدر پیکاسو از همان دوران کودکی تکنیک‌های رسمی طراحی را به او آموخت و پیکاسو در سن هشت سالگی توانست به مهارت کامل در خلق نقاشی‌های رنگ روغن دست پیدا کند.
پیکاسو در سن ۱۳ سالگی فعالیتش به عنوان هنرمند را آغاز کرد و سبک رئال را پیش گرفت و بیشتر علاقه داشت صحنه‌هایی با مضمامین مذهبی و پرتره‌های اعضای خانواده‌اش را نقاشی کند. این رویکرد سنتی و آکادمیک در نقاشی‌های الهام‌گرفته از کلیسا و تصویر عزیزانش همچون نقاشی‌های «مرد کلیسا» و «پرتره مادر هنرمند» آشکار است.
با این حال، از سال ۱۸۹۷، نقاشی‌های پیکاسو از سبک واقع‌گرایانه فاصله گرفت. نقاشی‌هایی همچون «لولا، خواهر هنرمند» بدون شک تحت تأثیر «ادوارد مونک» نقاش اکسپرسیونیست و « تولوز-لوترک» نقاش پست امپرسیونیست خلق شده‌اند و علاقه روزافزون پیکاسو را به تجربه سبکی آزادتر و آوانگارد نشان می‌دهد.
پیکاسو در سال ۱۹۰۱ میلادی به نظر می‌رسید که کاملا رئالیسم را رها کرده است. این موضوع را به وضوح می‌توان در انتخاب رنگ‌های او متوجه شد که از رنگ‌های طبیعی به طیف آبی تغییر کرده بود. این تغییر در انتخاب رنگ تا سال ۱۹۰۴ میلادی ادامه پیدا کرد و امروزه به عنوان دوره آبی شناخته می‌شود.
هنر این دوره هم از نظر رنگ و هم از نظر موضوع تاریک است؛ رویکردی که احتمالاً ناشی از افسردگی ناشی از خودکشی یک دوست نزدیک او بوده است. آثار هنری تک‌رنگ این دوره اغلب دارای چهره‌هایی هستند که در فقر یا ناامیدی زندگی می‌کنند، مانند نوازنده گیتار لاغر در «گیتاریست پیر» و مادری که در نقاشی «مادر و کودک»، فرزندش را در آغوش گرفته است.
هنگامی که پیکاسو در سال ۱۹۰۴ به «دوره رُز» خود گذر کرد، به نقاشی کردن چهره‌ها به سبک خاص خود ادامه داد. درحالی که رنگ‌های آبی هنوز در این نقاشی‌ها وجود دارد، اما با سایه‌های گرم‌تر همراه شده‌اند. به همین ترتیب، پیکاسو پس از نقل به منطقه «مون‌مارتر» در پاریس، تمرکز خود را از افرادی که در ناامیدی زندگی می‌کردند، به سرگرمی‌ها از جمله آکروبات‌ها و سایر نوازندگان سیرک تغییر داد.
پیکاسو طی سه سال پس از دوره رز خود، از هنر آفریقایی الهام گرفت. این مرحله که به عنوان دوره آفریقایی او شناخته می‌شود، گرمای دوره رز او را حفظ کرد اما تغییری در سبک و موضوع را منتقل کرد. او به جای به تصویر کشیدن آکروبات‌ها، نقاشی کردن تصاویر انتزاعی را آغاز کرد. یکی از خودنگاره‌های او تحت تاثیر همین دوره خلق شده است.
کوبیسم ژانری است که موضوعات مورد نظر و اشیا را در قالب اشکالی با زاویه‌های شکسته‌شده به تصویر می‌کشد. «پیکاسو» و «ژرژ براک» از پیشگامان سبکی بودند که به یکی از مهم‌ترین جنبش‌های هنری تبدیل شد.
