به گزارش اقتصادنیوز، روزنامه جوان نوشت: حاشیه‌های این دوره از جشنواره به قدری زیاد و پررنگ بود که بر متن اصلی غلبه کرد و این سؤال را در ذهن اهالی رسانه و علاقه‌مندان به وجود آورد که چطور یک جشنواره پس از چهار دهه برگزاری هنوز با این مشکلات و ناهماهنگی‌ها دست و پنجه نرم می‌کند.
با اینکه امسال سعی شده‌بود با صادر کردن بلیت برای خبرنگاران تا حدودی مشکلات ناشی از بحث بلیت حل شود، اما نخستین مشکلی که در این دوره جشنواره برای خبرنگاران به وجود آمد، مسئله بلیت برای اجرا‌های پاپ بود. در حالی که در دوره‌های گذشته، اهالی رسانه پیش از شروع رسمی جشنواره، بلیت اجرا‌ها را دریافت می‌کردند، اما این‌بار در اقدامی عجیب خبری از بلیت‌های بخش پاپ نبود.
خبرنگاران تا روز پایانی خیلی متوجه نشدند بلیت‌ها کجا و به دست چه کسانی رسیده‌است. ناهماهنگی در تقسیم‌بندی بلیت‌ها یک سوءمدیریت عجیب در ساده‌ترین بخش جشنواره بود و این شائبه را پررنگ کرد که وقتی برگزارکنندگان رویدادی به این مهمی نمی‌توانند بلیت‌ها را مدیریت کنند، قطعاً در مدیریت بخش‌های مهم‌تر جشنواره خواهند ماند.
بی‌تدبیری در بحث بلیت‌ها، عاملی شد تا از اولین روز جشنواره بحث بازار سیاه داغ شود و افرادی شروع به فروش بلیت‌ها با قیمت‌هایی چند برابر ارزش واقعی آن در فضای مجازی کردند. با پیش آمدن چنین وضعیتی، بلیت‌ها به دست علاقه‌مندان واقعی نرسید و صندلی سالن‌ها برای چندین اجرا خالی ماند که زیبنده جشنواره نبود.
حاشیه‌های اصلی‌تر در همان روز اول خودش را نشان داد. قطعی برق سالن رزمال، موضوع دیگری بود که در حین اجرای یکی از خوانندگان اتفاق افتاد. پس از این اتفاق مدیر دفتر موسیقی که باید از قبل هماهنگی‌ها را برای برگزاری یک کنسرت انجام می‌داد، اعلام کرد طی نامه‌نگاری با وزارت نیرو از آنها خواسته‌اند که در زمان برگزاری جشنواره، از قطعی برق این سالن‌ها جلوگیری کنند!
برخی خوانندگان پاپ نیز از کیفیت بد صدای سالن‌ها حین اجرای زنده انتقاد کردند و از مسئولان سالن درخواست کردند فکری برای کیفیت صدایشان شود. این اعتراض‌ها در شبکه‌های اجتماعی نیز بازتاب زیادی داشت و برخی کاربران از بروز چنین اتفاقاتی در چنین سطحی ابراز تأسف و افسوس کردند.
حاشیه پررنگ‌تر مربوط به اعتراض حسین علیزاده و محسن چاوشی بود. کار برگزارکنندگان جشنواره در تقدیم کردن یک روز به هنرمندان موسیقی قابل‌تقدیر بود، ولی آنها باید چنین کاری را با تدبیر و درایت بیشتری انجام می‌دادند. دبیر جشنواره و سایر بخش‌های آن باید از روحیه و شخصیت هنرمندان آگاهی داشته باشند و بدانند برخی هنرمندان راضی به چنین تقدیم‌کردن‌هایی نیستند.
حسین علیزاده و محسن چاوشی بار‌ها در موضوعات مختلف نشان داده‌اند که روحیه‌شان به چنین کار‌هایی نمی‌خورد و تا جایی که توانسته‌اند از این قبیل اقدامات دوری کرده‌اند. یک تماس و صحبت کوتاه با آنها باعث می‌شد تا این اقدام جشنواره را دچار حاشیه نکند. چند روز جشنواره کاملاً تحت‌تأثیر اعتراض این هنرمندان به مسئولان قرار گرفت.
بسیاری از این هنرمندان از نامهربانی‌ها و نبود زبان مشترک با مدیران هنری گلایه دارند و معتقدند چرا در ساحت‌های دیگر هنری حمایت‌های لازم از هنرمندان صورت نمی‌گیرد و تنها تقدیم کردن یک روز از جشنواره حمایت اصلی مسئولان از آنها می‌شود.
چهلمین جشنواره موسیقی فجر اتفاقاتی خوبی هم داشت، اما اتفاقات خوبش زیر سایه حاشیه‌های آن قرار گرفت. تمام این حاشیه‌ها زیبنده جشنواره‌ای با عمر ۴۰ ساله نیست. جشنواره‌ای که چهار دهه از عمرش گذشته نباید همچنان درگیر بلیت و کیفیت صدای سالن و قطعی برق باشد. مسئولان جشنواره اگر واقعاً کننده کار بودند و به برگزاری جشنواره‌ای باکیفیت فکر می‌کردند از قبل باید تمهیدات لازم را در نظر می‌گرفتند تا هنگام برگزاری جشنواره با این مشکلات مواجه نشوند.
