روزنامه اعتماد در یادداشتی با عنوان «آقای پزشکیان بنا بود صدای بی‌صدایان باشید؟!» به نقد و بررسی میزان عمل دولت چهاردهم به وعده‌هایش پرداخته است.
این روزنامه در این زمینه نوشت: بعد از انتخابات ریاست‌جمهوری قصد داشتم مجموعه یادداشت‌هایی را به صورت پیشنهاد یا انتقاد در خصوص عملکرد دولت چهاردهم در روزنامه به چاپ برسانم که اولین آن در شماره ۵۸۲۷ مورخ ۱۴۰۳/۰۵/۱۵ این روزنامه با عنوان «برسد به دست رییس‌جمهور» چاپ شد، اما درد و رنج مردم مظلوم غزه دست و دل نوشتن در موارد دیگر را از نگارنده گرفت و تمام نوشته‌هایم در این خصوص به چاپ رسید. هر چند که درد و رنج کودکان غزه زیاد است، اما از درد رنج هموطنان خودم نمی‌توان غافل شد و ننوشت.
جناب آقای رییس‌جمهور! قلب ایران زمین به قول شاعر «از درد ورم نموده یک چند» از درد تورم و گرانی. تورمی که ضعیف‌ترین اقشار جامعه که حداقل شصت درصد جمعیت کشور را شامل می‌شود را زیر شدیدترین فشار‌ها قرار داده است. در روز‌های انتخابات بار‌ها و بار‌ها تاکید کردید که صدای بی‌صدایان خواهید بود، بی‌صدایانی که با درآمد‌های ناچیز نسبت به نرخ تورم در حال نابود شدن هستند. کارگرانی که کار و درآمد ثابتی نداشته و مجبور به تحمل این تورم کمرشکن بوده و صدای‌شان به هیچ جایی نمی‌رسد. مستاجرانی که فقط کار می‌کنند تا اجاره‌بهای سقف سرپناه خود و خانواده را بپردازند و برای دریافت چندرغاز وام ودیعه مسکن، ماه‌ها باید در انتظار بمانند و با سختگیری‌های بی‌جهت و ظالمانه بانک‌ها خصوصا درخواست ضامنین رنگارنگ و غیره، معمولا از خیر آن می‌گذرند.
اما در سوی دیگر می‌بینند که فلانی میلیارد‌ها تومان از فلان بانک وام دریافت کرده یا فلان بانک به کارکنان خود میلیارد‌ها تومان تسهیلات ارزان‌قیمت اعطا کرده است. آقای رییس‌جمهور! این بی‌عدالتی‌هاست که خطرناک است و خشم جامعه را برمی‌انگیزد یا در مساله خودرو سال‌هاست که دو شرکت رانت‌خوار و نه خودروساز خودرو‌های بی‌کیفیت مونتاژی تحویل مردم که نه، اول تحویل دلال می‌شود بعد با قیمتی بالاتر تحویل مصرف‌کننده واقعی می‌شود.
آقای رییس‌جمهور!
در حال حاضر مردم شاید تحریم‌های ظالمانه غرب و زورگویی‌های ترامپ دیوانه را به خاطر وطنشان تحمل کنند، اما فساد افسارگسیخته داخلی و بی‌عدالتی را تحمل نخواهند کرد!
از این مراسم به هیچ‌گونه صلح واقعی ختم نشده؟ با مثالی موضوع را بیشتر توضیح می‌دهم. فکر کنیم مردی پولدار دچار درد ناشی از سرطان است. همسر و خانواده نابکار او که قصد مرگ زودتر او برای تصاحب اموالش را دارند با همدستی دکتر مورد اعتمادش، بیماری‌اش را از او پنهان کرده و با تجویز دارو‌های مسکن توسط آن پزشک خیانتکار درد او را ساکت می‌کنند. مرد بیمار، چون دیگر دردی ندارد از پزشک و خانواده بسیار هم متشکر است، ولی به مرور و با از دست رفتن زمان حیاتی برای درمان واقعی، او به تدریج ضعیف‌تر شده و بالاخره می‌میرد و بعد مرگ، به راحتی اموالش بین پزشک و خانواده جنایتکارش تقسیم می‌گردد.
در حالتی که تا لحظه آخر مرد نگونبخت از آنان برای تسکین دردش هم سپاسگزار است. این دقیقا مطابق قرارداد‌های صلحی است که در این هفتاد و پنج سال روسای جمهور شما به عنوان دکتر و میانجی در خاورمیانه بین فلسطینیان و دولت‌های اسراییل نوشته‌اند. در این قرارداد‌ها هیچ درمان واقعی از قبل برای بیمار درنظر گرفته نشده، چون همه این قرارداد‌ها از قبیل اسلو و ... فقط آتش‌بسی موقتی بوده‌اند بین جنگ‌های قبلی و جنگ‌های بی‌رحمانه و بدتر بعدی.
حال شما آقای ترامپ می‌توانید دوباره به عنوان یک منجی و دکتر دروغین همان مسکن‌های دارویی را برای مرگ تدریجی مردمان خاورمیانه تجویز کنید و مانند آن کارگردان خود فریب سینما یا بازیکن غیرحرفه‌ای فوتبال به اثرات گول زننده و ظاهری آن نزد مردم و هواداران ساده دل خوش باشید و جایزه صلح نوبل را هم در ویترین افتخاراتتان یا زیر بالشت خوابتان قرار دهید بدون آنکه صلح واقعی ایجاد کرده باشید.
ولی به شما پیشنهاد می‌کنم بیایید و راه‌حل دوم یا واقعی صلح را برای اولین‌بار به همه روسای جمهور قبلی‌تان نشان دهید. یعنی برگرداندن حق واقعی مردم فلسطین که حاضر شدند در تمام این هفتاد و پنج سال و به خصوص این پانزده ماه تا پای جان و نثار زنان و کودکانشان مقاومت کنند، صلحی شرافتمندانه و درمان واقعی بیماری مزمن جنگ را برگزینید. حتما در این راه‌حل دوم امثال نتانیاهو و بن گوریون برای شما دست نخواهند زد ولی تمام مردم واقعی جهان در بیرون آن سالن مراسم دروغین همیشگی صلح، حتما شما را تشویق خواهند کرد! می‌دانم این یک آرزوست ولی همه مردم خاورمیانه با چنین آرزو‌های خوبی هنوز زنده هستند و نه با آن بمب‌های دو تنی اهدایی توسط شما به اصطلاح میانجیگران همیشگی قرارداد‌های صلح.
نویسنده: هادی شیروانی‌شیری
