عبدالرضا خزایی؛ انتشار خبر ابتلای ۱۰۷ نفر به هپاتیت C در سیستان و بلوچستان به دلیل تزریق خون‌های آلوده و منقضی، زنگ خطر جدی برای سیستم بهداشت و درمان کشور به صدا درآورده است. اگر این خبر حقیقت داشته باشد، فاجعه‌ای بی‌سابقه است که نه‌تنها سلامت این بیماران، بلکه اعتبار کل سیستم درمانی کشور را زیر سوال می‌برد. 

واقعاً چگونه ممکن است در کشوری با ادعای برخورداری از زیرساخت‌های پزشکی مناسب، این‌چنین بی‌دقتی و اهمال‌کاری در فرآیند انتقال خون صورت گیرد؟ این‌که این بیماران از شش ماه پیش به هپاتیت C مبتلا شده‌اند و هیچ اقدامی برای اطلاع‌رسانی به آنها صورت نگرفته، نه تنها نقض آشکار حقوق این بیماران است، بلکه نمونه‌ای بارز از پنهان‌کاری و بی‌مسئولیتی در قبال جان انسان‌ها محسوب می‌شود.

این موضوع که در سال ۲۰۲۵ و در کشوری که سیستم‌های نظارتی پیشرفته در حوزه سلامت را در اختیار دارد، خون آلوده به بیماران تزریق شود، پرسش‌های بسیاری را ایجاد می‌کند. مگر نظارت بر فرآیند خون‌گیری و ذخیره‌سازی خون در کشور وجود ندارد؟ اگر وجود دارد، پس چرا چنین فاجعه‌ای رخ داده است؟ و چرا پس از شش ماه که مسئولان از این مسأله مطلع شدند، هیچ گونه شفاف‌سازی و اطلاع‌رسانی‌ای به عموم مردم و به ویژه خانواده‌های بیماران صورت نگرفته است؟ این پنهان‌کاری‌ها نه‌تنها مشکلات بهداشتی را پیچیده‌تر می‌کند، بلکه باعث ایجاد شک و تردید شدید در میان مردم نسبت به نظام درمانی کشور می‌شود.

هپاتیت C یک بیماری ویروسی خطرناک و مزمن است که در صورت عدم درمان به موقع می‌تواند منجر به نارسایی کبدی و حتی مرگ شود. بیماران تالاسمی که به طور مرتب نیاز به تزریق خون دارند، بیش از دیگران در معرض خطر ابتلا به چنین بیماری‌هایی هستند. مسئولیت‌پذیری در قبال این گروه آسیب‌پذیر باید در اولویت باشد، اما به جای توجه به این موضوع، مسئولان به بهانه‌های مختلف از افشای این واقعیت مهم جلوگیری کرده‌اند.

پنهان‌کاری در برابر چنین مسائلی، نه‌تنها سلامت بیماران را به خطر می‌اندازد، بلکه بی‌اعتمادی عمومی را به سیستم بهداشت و درمان کشور گسترش می‌دهد. وزارت بهداشت، سازمان انتقال خون و انجمن تالاسمی باید به طور فوری و شفاف پاسخگو باشند. چرا این موضوع شش ماه مخفی نگه داشته شد؟ چرا خانواده‌ها و بیماران از اطلاع‌رسانی به‌موقع محروم شدند؟ این نوع پنهان‌کاری نه‌تنها بحران را حل نمی‌کند، بلکه به عمق بحران اعتماد مردم به مسئولان می‌افزاید.

مسئولین باید بدانند که مدیریت سلامت تنها به افتتاح بیمارستان‌های جدید یا تأمین تجهیزات پزشکی بستگی ندارد؛ بلکه این مدیریت به شفافیت، پاسخگویی و به‌ویژه مسئولیت‌پذیری در برابر جان انسان‌ها وابسته است. اگر سیستم درمانی کشور قرار است از اعتماد مردم برخوردار باشد، باید از این نوع پنهان‌کاری‌ها به‌طور قاطعانه پرهیز کند و در مسیر اصلاح و بهبود قرار گیرد.