به گزارش رکنا، در اولین روزهای فعالیت روزنامه‌نگاری ، هر پیشکسوت مسیری پر از چالش‌ها، یادگیری‌های گوناگون و گاه اشتباهات کوچک و شاید هم بزرگ اما اثرگذار را پشت سر گذاشته است. یکی از این پیشکسوتان، نوشیروان کیهانی‌زاده، خبرنگار سرویس حوادث روزنامه اطلاعات، از روزهایی می‌گوید که در ابتدای کار خود با تجربیات عکسبرداری و حوادث روبه‌رو شد. او به یاد می‌آورد که وقتی از سرویس اقتصادی به سرویس حوادث منتقل شد. در یکی از اولین ماموریت‌های خود، برای گرفتن عکس از قاتلی در یکی از محله‌های بدنام تهران، دچار اشتباه شد. "عکسی که گرفته بودم، اشتباه بود. این خطا باعث شد تا یک تصویر غیرواقعی از قاتل در روزنامه منتشر شود."

او ادامه می‌دهد: "این اولین تجربه من از حادثه‌نویسی بود. نمی‌دانستم چگونه عکس بگیرم و حتی مسئول چاپ عکس روزنامه هم از من نپرسید که قاتل مو داشته یا نه. نتیجه این اشتباه باعث شد که تصویر منتشر شده، نه تنها عکس اشتباهی از قاتل را به صفحه اول آورد، بلکه باعث اعتراض مسئولان و تغییراتی در روند کار ما شد."

اما این تنها یک نمونه از چالش‌های کیهانی‌زاده بود. او به یاد می‌آورد روزهایی که با یک دوچرخه و بدون هیچ خودرویی برای انجام تحقیقات می‌رفت و می‌گفت: "همه ما از سختی‌ها عبور کردیم، اما این رقابت‌ها و چالش‌ها در نهایت ما را به بهترین روزنامه‌نگاران تبدیل کرد."

محمد بلوری، پیشکسوت دیگر روزنامه‌نگاری که در کنار کیهانی‌زاده روزهای متفاوتی را در روزنامه کیهان گذرانده است، خاطرات مشابهی دارد. بلوری از زمان‌هایی یاد می‌کند که برای رسیدن به اخبار ویژه، به سختی‌ها و رقابت‌های موجود در محیط روزنامه‌نگاری اشاره داشت: "رقابت بین روزنامه‌ها همیشه شدید بود. یادم می‌آید که گاهی برای گرفتن یک خبر مهم مجبور بودیم هر روز به بیمارستان‌ها برویم و با کارگران و بازپرس‌ها صحبت کنیم."

کیهانی زاده در ادامه صحبت های بلوری از رقابتش با او در کار روزنامه نگاری گفت: " من در بیمارستان سینا کاری کردم که بلوری را تا 7 سال به آن جا راه نمی دادند، من منحصر به فرد بودم" و در ادامه به رضایت می خندد و بلوری سری تکان می دهد.

محمد بلوری، پیشکسوت خبرنگاری، در بیان یکی از خاطرات عجیبش گفت: برای تهیه گزارش از علت مرگ افراد، مرا به پزشکی قانونی فرستاده بودند. روزهای اول، با وحشت و کنجکاوی اجسادی را که برای کالبدشکافی آورده می‌شدند، تماشا می‌کردم. اما روز سوم، صحنه‌ای را دیدم که هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم...

کشویی باز شد، جسدی را بیرون آوردند، اما ناگهان... آن "مرده" نفس کشید! چشمانش را باز کرد و تکان خورد! پزشکان و کارکنان متعجب شده بودند، اما من فقط توانستم بهت‌زده نگاه کنم، تمام بدنم یخ زد و دنیا دور سرم چرخید. بعد دیگر چیزی نفهمیدم... 

وقتی چشم باز کردم، دیدم روی صندلی نشسته‌ام، شربت به دستم داده‌اند و یکی از دکترها معاینه‌ام می‌کند. گفت: "شوکه شدی!"

من فقط توانستم بگویم: "دیگر هرگز به اینجا برنمی‌گردم!"

همچنین هر دو این پیشکسوتان به اهمیت دقت در جزئیات و جلوگیری از اشتباهات در حین نوشتن اخبار و گزارش‌ها اشاره می‌کنند: " همیشه به یاد دارم که در یکی از اتفاقات مهم، دقت نکردن به یک شماره تلفن و اشتباه در انتشار آن باعث شد که داستان جنجالی به پا شود و یک گزارش اشتباه در روزنامه منتشر شود. از آن زمان به بعد هر خبر را چندین بار چک می‌کردم."

محمد بلوری به یاد می‌آورد: "یادم می‌آید که یک روز خبری از یک حادثه در میدان فردوسی رسید. یک پیرمرد در خانه‌اش کشته شده بود. وقتی به محل حادثه رفتم، دیدم که دیوارهای خانه سوراخ شده بود. بازپرس به من گفت که برادرزاده‌اش، برای دزدی از پول‌های پیرمرد، دیوار را خراب کرده بود. این اولین بار بود که چنین حادثه‌ای را به طور کامل از نزدیک مشاهده می‌کردم و به قلم کشیدم. گزارش منتشر شد و از آن زمان به بعد برای من یادگاری شد که دقت در جزئیات، اهمیت زیادی دارد."

با وجود تمامی چالش‌ها و رقابت‌ها، هر دو پیشکسوت یادآور می‌شوند که در دوران کاری خود هرگز از علاقه و تعهد به حرفه‌ شان دست نکشیده‌اند. این تجربیات، چه از اشتباهات و چه از موفقیت‌ها، هنوز هم تاثیرات عمیقی در شکل‌گیری شیوه‌های نوین روزنامه‌نگاری در ایران دارند.