به گزارش خبرگزاری صداوسیما، داود دانشور کارگردان تئاتر و کارگردان هنری نمایش «همسایه ها»، با حضور در استودیو شبکه خبر در بخشی از سخنانش درباره این نمایش تلویزیونی گفت: داستان این نمایش تلویزیونی مربوط می‌شود به تقابل یک مرد سیاهپوست و یک زن سفیدپوست. داستان به طور خلاصه این است که خانمی وارد آپارتمانش می شود، زنگ تلفن به صدا در میاد ولی جوابی شنیده نمی شود، چون وارد اتاق شده و در را نبسته است، مرد سیاهپوستی که همسایه اش وارد اتاق می‌شود و دوست دارد سوالی که برایش مطرح شده این خانم جواب بدهد،  این سوال و جواب به تدریج شکل خاصی پیدا می‌کند و به سمت عقیده خاصی که این مرد نسبت به این زن دارد پیش می رود، گفت‌و‌گو بر سر عقیده و تبعیض نژادی است. زن هرچی این مرد می گوید را رد می کند.  زن پایبند عقیده خود می‌ماند و مرد هم به آن چیزی که می‌خواسته رسیده از نظرگاه خودش و اتاق را ترک می کند.

وی درباره علت پذیرش و کار کردن این نوع کار افزود: علاوه بر مضمونش که درباره یک نوع پیش فرض‌ها، خود انگار‌ها و کلیشه‌های ذهنی مطرح می‌شود، صحبت می‌کند، می‌تواند برای هر کسی یا جامعه‌ای مفید باشد. گرچه سخن از یک لیبرالیسم می شود ولی نمایش نامه به لحاظ محتوا وارد آن مفاهیم وسیع لیبرالیسم نمی شود. همین که اشاره می‌شود این زن دارای این گفتار، عقیده و رفتار است برای آن مرد کافی است و می‌خواهد به آنچه که می خواهد برسد بنا بر یک پیش فرض.

حتی ممکن است برای تماشاگر هم مفید باشد، این پیش فرض‌هایی که پیش خودشان دارد که ممکنه عواقب نافرجامی هم این پیش فرض‌ها داشته باشند. از نظر ساختاری و نوع داستان کششی ایجاد می‌کند اینکه این مرد وارد خانه زن می‌شود چه اتفاقی خواهد افتاد، اینکه چه اتفاقی خواهد افتاد کشش داستانی ایجاد می‌کند که باعث ترغیب تماشاگر می شود.

وی درباره انتخاب بازیگر‌ها گفت: آقای فلاح پور پیشتر کار صحنه انجام داده بودند و  خانم نشاط خواه هم زمان دانشجویی کار کرده بودند، چون این بازیگر آشنا با محتوا و نمایش نامه بودند یکی از علل انتخاب این دو نفر بود چون بازیگر‌های شناخته شده بودند. برای این کار دو هفته تمرین و روخوانی داشتیم و دو هفته هم فیلم برداری. 

وی در پاسخ به این سوال که تفاوت کارگردان هنری با کارگردان تلویزیونی چی است گفت: کارگردان هنری بیشتر با بازیگر‌ها به عنوان انسان سروکار دارد با تحلیل متن سروکار دارد، ولی کار کارگردان تلویزیونی بیشتر به سمت فن است مثل کار با دوربین. تعامل بین کارگردان هنری با کارگردان تلویزیونی باعث می شود که کار درست انجام شود و اگر این تعامل نباشد کار هم درست پیش نمی رود.