این پژوهش نشان داد که لاکپشت‌ها فقط از میدان مغناطیسی زمین برای جهت‌گیری استفاده نمی‌کنند بلکه قادرند مکان‌های خاص را از طریق میدان مغناطیسی‌شان یاد بگیرند و حفظ کنند. این یافته‌ها می‌تواند در فهم بهتر مهاجرت طولانی‌مدت لاکپشت‌ها و دیگر حیوانات مهاجر مفید باشد.

محققان این آزمایش را روی چندین گروه از لاکپشت‌ها انجام دادند و هر گروه را به دو میدان مغناطیسی جدید معرفی کردند. این میدان‌ها نمایانگر مکان‌هایی در نقاط جغرافیایی نزدیک‌تر به هم بودند، نظیر کوبا و دلاور، فلوریدا و مین، ویرجینیا و نیوفاندلند. هدف این بود که بررسی شود آیا لاکپشت‌ها می‌توانند تفاوت‌های جزئی‌تری در میدان مغناطیسی تشخیص دهند. در پایان، آخرین گروه با دو میدان مغناطیسی در دریای کارائیب، یکی در نزدیکی ‌هائیتی و دیگری در جزایر تورکس و کایکوس، روبرو شدند. نتایج نشان داد که لاکپشت‌ها بدون مشکل می‌توانند این تفاوت‌ها را تشخیص دهند.

همانند انسان‌ها، لاکپشت‌ها نیز شخصیت‌های متفاوتی دارند، برای همین واکنش‌های متفاوتی به "رقص لاکپشتی" داشتند. برخی از لاکپشت‌ها هیجان بیشتری نشان داده و این رفتار را با شدت بیشتری اجرا کردند، در حالی که برخی دیگر فقط سر خود را از آب بیرون آورده و دهانشان را باز کردند، که نوعی واکنش ملایم‌تر محسوب می‌شود.

تمامی لاکپشت‌های سرخ از بدو تولد توانایی استفاده از میدان مغناطیسی زمین به‌عنوان قطب‌نما را دارند تا برای جهت‌گیری از آن بهره‌برداری کنند. با وجود آنکه امواج رادیویی قابلیت آن‌ها را مختل می‌کرد، لاکپشت‌ها توانستند امضاهای مغناطیسی را تشخیص دهند. این نشان‌دهنده دو مکانیزم مختلف تشخیص میدان مغناطیسی در میان آن‌ها است: یکی برای مسیریابی و دیگری برای قطب‌نما.

پس از آموزش، تمامی گروه‌های لاکپشت‌ها به اقیانوس بازگردانده شدند. هرچند مشخص نیست که حافظه مغناطیسی آن‌ها تا چه مدت باقی می‌ماند، محققان اطمینان داده‌اند که این آموزش مسیر مهاجرت طبیعی آن‌ها را تغییر نخواهد داد. وقتی آن‌ها به مسیر طبیعی مهاجرت خود بازگردند، مکان‌های جدیدی برای تغذیه پیدا خواهند کرد و شاید در آن لحظه، دوباره شاهد رقص خاص و هیجان‌انگیز لاکپشت‌ها باشیم!