عصرایران ؛  طاهره عبداللهی (فعال سیاسی و بخشدار سابق شهرستان جم استان بوشهر) - «با سپردن سیاست به زنان، جهان آرام‌تری خواهیم داشت.» این جمله که از زبان سخنگوی دولت بیان شده، در نگاه نخست امیدبخش و پیشرو به نظر می‌رسد؛ اما آیا تنها یک شعار دل‌نشین است یا پشتوانه‌ای از واقعیت و تجربه‌های جهانی دارد؟ آیا زنان، با ورود به عرصه سیاست، می‌توانند صلح و ثباتی را که جهان تشنه آن است، محقق کنند؟ و مهم‌تر از آن، آیا این باور در ایران از مرز کلام فراتر خواهد رفت و به میدان عمل خواهد رسید؟

 

تجربه‌های جهانی نشان داده‌اند که حضور زنان در سیاست، نه‌تنها به آرامش، بلکه به تعمیق عدالت، افزایش کارآمدی و تقویت توسعه پایدار منجر شده است. پژوهش‌های سازمان ملل تأکید دارند که مذاکرات صلحی که زنان در آن نقش دارند، ۳۵ درصد بیشتر از مذاکرات مردمحور دوام می‌آورند. مطالعات دانشگاه هاروارد نیز نشان داده است که دولت‌هایی با مشارکت گسترده‌تر زنان، به‌جای درگیری و تقابل، سیاست‌هایی بر پایه گفت‌وگو، رفاه اجتماعی و توسعه اقتصادی اتخاذ می‌کنند. کشورهایی چون فنلاند، نیوزیلند و نروژ، که زنان در عرصه سیاست آن‌ها حضوری پررنگ دارند، نه‌تنها از ثبات و امنیت بیشتری برخوردارند، بلکه در شاخص‌های پیشرفت انسانی نیز در جایگاه‌های نخست جهان ایستاده‌اند. این شواهد، تصویری روشن از تأثیر مثبت زنان در سیاست ترسیم می‌کنند، اما آیا این مسیر در ایران نیز گشوده است؟

 

زنان ایرانی، در دهه‌های اخیر، توانمندی‌های خود را در عرصه‌های مختلف علمی، اقتصادی و اجتماعی به اثبات رسانده‌اند. آنان در بحران‌ها، در مدیریت خانواده، در کسب‌وکارهای بزرگ و کوچک، در پژوهش و نوآوری، در فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی، نقشی انکارناپذیر داشته‌اند. اما آیا این حضور در سیاست نیز به همان میزان به رسمیت شناخته شده است؟ گرچه در سال‌های اخیر، تعداد زنان در برخی نهادهای قانون‌گذاری افزایش یافته، اما در سطوح کلیدی تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری، همچنان سهم زنان کمرنگ است. اگر واقعاً باور داریم که حضور زنان سیاست را آرام‌تر و سازنده‌تر می‌کند، پس چرا مسیر دستیابی آنان به جایگاه‌های اثرگذار همچنان پر از موانع است؟

 

سیاست، عرصه‌ای نیست که با شعارهای زیبا دگرگون شود. آنچه مسیر آینده را رقم می‌زند، تصمیمات عملی و اقدامات ملموس است. اگر باور داریم که زنان می‌توانند سیاست را به سمت آرامش، تعادل و عدالت سوق دهند، باید این باور را در عمل نیز نشان دهیم. فراهم‌کردن فرصت‌های برابر، رفع موانع ساختاری، و پذیرش زنان در جایگاه‌های کلیدی، نه لطفی به آنان، بلکه ضرورتی برای پیشرفت و توسعه کشور است. در غیر این صورت، چنین اظهاراتی جز واژه‌هایی خوش‌آهنگ بر صفحه سیاست نخواهند ماند.

 

آرامش در سیاست، تنها با حضور واقعی، مؤثر و تصمیم‌ساز زنان ممکن می‌شود؛ نه با وعده‌هایی که در حصار کلمات محصور می‌مانند.