دگاسپری آلچیده در سوم آوریل ۱۸۸۱ در ترنتینو، منطقه‌ای در شمال شرقی ایتالیا به دنیا آمد. او سیاستمدار و دولتمردی بود که پس از سقوط فاشیسم، نقش مهمی در استقرار مجدد دموکراسی در ایتالیا ایفا کرد.
به گزارش عصر ایران؛ دگاسپری به عنوان روزنامه‌نگار وارد سیاست شد. ترنتینو در شمال شرقی ایتالیا، پس از تولد دگاسپری بخشی از امپراتوری هاپسبورگ شد. به همین دلیل دگاسپری پس از ورود به سیاست، وارد پارلمان اتریش شد.
او پس از جنگ جهانی اول، یکی از موسسان اولین حزب دموکرات‌مسیحی ایتالیا، "حزب مردمی"، بود. اما در ۱۹۲۲ که فاشیست‌ها به قدرت رسیدند، "حزب مردمی" سرکوب شد و دگاسپری به مدت شانزده ماه به زندان افتاد.
او در ۱۹۲۸ از زندان آزاد شد و پانزده سال بعدی را در کتابخانه واتیکان کار کرد و نوشت. هنگامی که رژیم فاشیستی در جریان جنگ جهانی دوم رو به ضعف نهاد، دگاسپری در بنیانگذاری حزب دموکرات‌مسیحی، که سنگ بنای نظام سیاسی ایتالیا در دوران پس از جنگ شد، نقش مهمی ایفا کرد.
در ۱۹۴۵ که دگاسپری آلچیده به نخست‌وزیری منصوب شد، ائتلاف سه‌جانبه‌ی نیرو‌های ضد فاشیست را، که شامل حزب خود او و احزاب کمونیست و سوسیالیست بود، رهبری کرد.
اما آلچیده در ۱۹۴۷ ائتلاف را منحل و مارکسیست‌ها را از حکومت جدید حذف کرد. این تصمیم بسیار مهم، که همسو با خواست واتیکان و ایالات متحده بود، نشان داد که دگاسپری محیط سیاسی لازم برای بازسازی اجتماعی و اقتصادی ایتالیا را خوب می‌شناسد.
سیاست او در انتخابات بسیار مهم آوریل ۱۹۴۸ تایید عمومی گسترده‌ای کسب کرد که توفیقی شخصی برای دگاسپری بود. نتیجه‌ای متفاوت ممکن بود ائتلاف جناح چپ را که "حزب کمونیست ایتالیا" بر آن مسلط بود به قدرت برساند.
آلچیده تا سال ۱۹۵۳ حکومت‌های ائتلافی متعددی را با احزاب کوچک میانه‌رو، از لیبرال‌ها گرفته تا سوسیال‌دموکرات‌ها، تشکیل داد. در طول این دوره، گاه با حفظ سمت (نخست‌وزیر)، به عنوان وزیر امور خارجه مسئولیت ورود دوباره ایتالیا را به نظم نوین سیاسی و اقتصادی جهان بر عهده داشت.
با این حال نتایج انتخابات پارلمانی ۱۹۵۳ چنان رقم نخورد که دگاسپری مجددا بتواند حکومتی ائتلافی تشکیل دهد؛ بنابراین متواضعانه از راس قدرت و نیز از رهبری حزب دموکرات‌مسیحی کناره‌گیری کرد.
دگاسپری آلچیده در ۱۹ اوت ۱۹۵۴ در سن ۷۳ سالگی درگذشت. میراث سیاسی او برای ایتالیای پس از فاشیسم عبارت بود از حکومت‌های ائتلافی و ایجاد پیوند بین کاتولیک‌ها و سایر اجزای جامعه مدنی ایتالیا بود.
در مورد اول، حکومت‌های ائتلافی با برتری دموکرات‌های مسیحی تشکیل می‌شدند. در مورد دوم، دگاسپری سعی کرد که - به قول خودش - "حصار تاریخی" بین کاتولیک‌های معتقد (به رهبری واتیکان) و سایر نیرو‌های اجتماعی ایتالیا را از بین ببرد که عملکردش موفقیت‌آمیز هم بود.
او همچنین موجب شد وحدت اقتصادی و سیاسی اروپای غربی در چارچوب اتحاد آتلانتیک (ناتو) صورت پذیرد و از این حیث، از حامیان اولیه ایده تشکیل اتحادیه اروپا شناخته می‌شود.
دگاسپری آلچیده فقط هشت سال در ایتالیا زمامدار سیاسی و بالاترین مرجع قدرت در ایتالیا بود ولی نشان داد یک سیاستمدار و دولتمرد خردمند، حتی در زمانی نسبتا کوتاه می‌تواند نقش موثری در بهروزی آشکار مردم سرزمین‌اش ایفا کند.
