برکلی در مدرسه سنت برنارد و آکادمی فیلیپس اکسیتر به تحصیل پرداخت. او در سال۱۹۳۰ مدرک کارشناسی ریاضیات و منطق را از هاروارد دریافت کرد. برکلی ماشین‌حساب جورج استی‌بیتز را در آزمایشگاه‌های بل در سال۱۹۳۹ دید و متعجب شد. در نوامبر۱۹۴۶ او پیش‌نویس مشخصات یک ابررایانه را تهیه کرد که منجر به امضای قراردادی با شرکت کامپیوتری اکرت-ماچلی در سال۱۹۴۷ برای تولید یکی از اولین کامپیوترهای جهان (UNIVAC) شد. در کتاب «مغزهای غول پیکر»، برکلی همچنین دستگاهی را معرفی کرد که برخی آن را اولین رایانه شخصی، سایمون توصیف کردند.
در نوامبر۱۹۵۰، برکلی مقاله‌ای با عنوان «سایمون ساده» برای مجله Scientific American نوشت که اصول محاسبات دیجیتال را برای عموم توضیح می‌داد. با وجود کمبود شدید منابع، برکلی در صفحه۴۰ بیان کرد که این ماشین دو ویژگی منحصر به فرد دارد که هر مغز مکانیکی واقعی را تعریف می‌کند: می‌تواند اطلاعات را به‌طور خودکار از هر یک از رجیسترهایش به دیگری منتقل کند، همچنین می‌تواند عملیات استدلالی به‌طور نامحدود انجام دهد.
برکلی مقاله‌اش را با پیش‌بینی آینده به پایان رساند:
روزی ممکن است حتی کامپیوترهای کوچکی در خانه‌هایمان داشته باشیم که انرژی خود را از خطوط برق مانند یخچال‌ها یا رادیوها دریافت کنند. آنها ممکن است حقایقی را برای ما یادآوری کنند که خود ناتوان از یادآوری آن هستیم. آنها ممکن است حساب‌ها و مالیات‌های درآمد را محاسبه کنند. دانش‌آموزان برای حل تکالیف خود ممکن است از آنها کمک بگیرند. آنها حتی ممکن است ترکیب‌های ممکن را مرور کنند و فهرستی از گزینه‌هایی که باید در تصمیم‌گیری‌های مهم مد نظر قرار دهیم، ارائه دهند.
سایمون یک دستگاه با طراحی هاروارد بود که از ۱۲۹رله، یک سوئیچ پله‌ای و یک فیدر نوار کاغذی پنج سوراخه تشکیل شده بود. برنامه‌های آن مستقیما از روی نوار کاغذی اجرا می‌شدند.
سایمون عمدتا به‌عنوان ابزاری آموزشی برای توضیح اصول منطقی و محاسبات باینری و معرفی مفاهیم محاسباتی خودکار به مردم طراحی شده بود، نه برای برنامه‌نویسی پیچیده. بنابراین، امکان برنامه‌نویسی آن محدود بود. برکلی در دهه۱۹۵۰، روی توسعه روبات‌ها کار کرد و آنها را در اختیار عموم قرار داد. در آغاز، هزینه ساخت سایمون حدود ۶۰۰دلار بود و اولین مدل آن با کمک دو دانشجوی دانشگاه کلمبیا ساخته شد. تا سال۱۹۵۹، بیش از ۴۰۰واحد از این دستگاه به فروش رفت. ویژگی‌های منحصر به فرد سایمون شامل مواردی است که ادموند برکلی خود به آن اشاره کرده است. این دستگاه کوچک‌ترین مغز مکانیکی است که در آن زمان ساخته شده و تنها قادر به درک اعداد ۰، ۱، ۲ و ۳ بود. همچنین، این دستگاه ساده و کوچک و قابل حمل بود.
پروژه «سایمون» در واقع برآیند ایده‌پردازی در کتاب «مغزهای غول‌پیکر، یا ماشین‌هایی که فکر می‌کنند» بود. برکلی در بخشی از این کتاب گفته است:
اکنون به این موضوع می‌پردازیم که چگونه می‌توانیم یک ماشین بسیار ساده طراحی کنیم که فکر کند. بیایید آن را سایمون بنامیم؛ به خاطر پیش‌بینی‌اش، سایمون ساده...سایمون به قدری ساده و کوچک است که می‌توان آن را به‌گونه‌ای ساخت که فضای کمتری از یک جعبه فروشگاه مواد غذایی اشغال کند؛ حدود چهار فوت مکعب. ممکن است چنین به نظر برسد که یک مدل ساده از یک مغز مکانیکی مانند سایمون کاربرد عملی چشم‌گیری ندارد. برعکس، سایمون همانند مجموعه‌ای از آزمایش‌های شیمیایی ساده، در آموزش کاربرد دارد: برای تحریک تفکر، ادراک و آموزش و مهارت. یک دوره آموزشی درباره مغزهای مکانیکی می‌تواند شامل ساخت یک مدل ساده از مغز مکانیکی به‌عنوان یک تمرین باشد.
و این جمله پیشگویانه که امروز دیگر پیش چشم مردم جهان تحقق یافته است: ممکن است آینده پر از مغزهای مکانیکی باشد که در اطراف ما کار می‌کنند!
