عصر ایران؛ مهرداد خدیر- واکنش وزیر ورزش و جوانان به تهدید دو نامزد انتخابات فدراسیون فوتبال ایران (علی کفاشیان و عزیزی خادم) به شکایت نزد کنفدراسیون فوتبال آسیا و فیفا بی‌سابقه و حاکی از یک تغییر نگاه جدی است و کافی است به سه نمونه اشاره شود.
احمد دنیامالی گفته است: «حق آقایان کفاشیان و عزیزی خادم است که از طریق ای‌اف‌سی و فیفا پی‌گیری کنند. این دو عزیز از پیش‌کسوتان ورزش‌اند و منافع ملی را هم قطعا مد نظر قرار خواهند داد. از نظر من هیچ اتفاقی نیفتاده است.»
مطابق ادبیات اصول‌گرایانه اما او باید می‌گفت: ما برخورد می‌کنیم ( به کلمه برخورد خیلی علاقه دارند) یا احتلاف خانوادگی را نباید نزد بیگانه ببرند یا خودمان مرجع رسیدگی به شکایت داریم یا اگر علیه فدراسیون فوتبال ایران رأی دهند و مثلا محرومیتی در نظر گیرند تبعات آن را هم باید بپذیرند یا تندتر این که یک حرکت ضد امنیت ملی است و باید پاسخ‌گو باشند یا حتی بگوید فیفا و ای‌اف‌سی زیر نظر صهیونیسم بین‌الملل و وابسته به استکبار جهانی هستند و در وضعیتی که ترامپ جنایتکار می‌خواهد فروش نفت ما را به صفر برساند اینها هم می‌خواهند فوتبال ما را به صفر برسانند و از این دست. اما به جای این جملات گفته: حق‌شان است. پی‌گیری کنند.
حالا چرا این موضع مهم و متفاوت و امیدوارکننده است؟
اول به این خاطر که وزیر ورزش و جوانان دریافته دخالت دولت در امور فدراسیون فوتبال از نظر نهادهای بین المللی مردود است و نمی‌تواند مانند دوران علی‌آبادی در دولت احمدی‌نژاد که حکم به برکناری محمد دادکان داد مستقیما دخالت کند.
دوم به این سبب که اگر ما عضو یک نهاد بین٬المللی یا قاره‌ای هستیم از قوانین آن باید تبعیت کنیم و نمی‌توان دیگران را از مراجعه به آن منع کرد.
اواسط دهه ۸۰ که دولت نهاد ستیز احمدی‌نژاد به جان مهم‌ترین تشکل کارفرمایی هم افتاد به سازمان بین‌المللی کار شکایت کردند و وزارت کار دولت احمدی‌نژاد هم از آن تشکل به ریاست آقای عطاردیان شکایت کرد ولی یک قاضی شجاع رأیی تاریخی صادر و تصریح کرد شکایت وزارت کار وارد نیست چون خود ایران عضو آن سازمان است و وزیر کار ایران همه ساله در کنفرانس ژنو شرکت و برای اجرای مصوبات اعلام تعهد می‌کند و وقتی مقامات رسمی مراجعه و اعلام تبعیت می‌کنند نمی‌توان تقاضای رسیدگی یک تشکل را اقدامی علیه منافع ملی دانست. (متن البته حقوقی با اصطلاحات ثقیل بود و مضمون را بر اساس حافظه بعد از ۱۵ سال آوردم).
امکان تجدید نظر هم نبود و رأی قاضی قطعی بود. قضیه برای آن تشکل کارفرمایی آن قدر حایز اهمیت بود و از زیر فشار وزارت دوران جهرمی خارج شدند که در هتل فردوسی تهران یک نشست خبری و در واقع ضیافتی برپا کردند و نویسنده این سطور را به سبب مسوولیتی که در روزنامه اقتصادی پول داشتم دعوت کرده بودند.
همچنین برای این که بدانیم چقدر اوضاع تفاوت کرده می‌توان مسابقه مشهور و جنجالی پرسپولیس در دهه ۶۰ را به یاد آورد که نتیجه بازی را تغییر دادند و وقتی خبرنگاری به حسین آب‌شناسان رییس وقت فدراسیون فوتبال یادآور شد چون داور سوت پایان بازی را به صدا درآورده دیگران مطابق قانون فیفا نمی‌توانند نتیجه را تغییر دهند پاسخ داد: ما تابع قوانین اسلام هستیم نه فیفا!
حالا اما همان فیفا مخالفان حضور دختران در ورزشگاه را واداشته اجازه دهند ولو بعضا گزینشی و نامزدهای معترض ریاست که نزد این دو نهاد با سابقه ریاست چهره‌های شناخته شده‌ای هستند می‌توانند نزد آنان شکایت برند.
