آروین، کاریکاتوریست و گرافیست ایرانی درگذشت.
هادي حيدري دبير گروه طرح و كاريكاتور روزنامه هم‌ميهن درباره درگذشت آروين در صفحه اينستاگرام خود نوشت:
آروین (کارتونیست و طراح ایرانی) در چهل‌ویک‌سالگی درگذشت و دوستانش را تنهاتر گذاشت! این خبر، در واپسین روزهای سال هزار و چهارصد و سه، تلخی‌های امسال را صدچندان کرد و حادثه‌ای که نمی‌خواستم هرگز باورش کنم، رخ داد!
او از هفته سوم بهمن‌ماه به دلیل نارسایی حاد کبدی در بیمارستان شریعتی تهران بستری بود.
داود احمدی مونس با نام هنری آروین را از زمانی که چهارده‌ساله بود می‌شناسم. آن روزها بیست سالم بود و همزمان با گل‌آقا در خانه روزنامه‌نگاران جوان فعالیت می‌کردم. داود نوجوانی ترکه‌ای بود که نشریه‌ای تجربی به نام «آروین کاریکاتور» منتشر می‌کرد.
از همان زمان، عشق و اشتیاق عجیبش به کاریکاتور را احساس می‌کردم. بعدها در روزهایی که پس از دوم خرداد هزار و سیصد و هفتاد و شش به «بهار مطبوعات» مشهور شد، در روزنامه‌ها و مجلات مختلف با یکدیگر همکار شدیم، فععالیت کردیم، خاطره ساختیم و این دوستی و همراهی تا امروز ادامه یافت. «آروین» به باور من استعداد ویژه‌ای در کارتون و طنز داشت.
یک‌جور شیدایی در وجودش موج می‌زد. به معنایی دیگر، دیوانه بود و پیش خودم او را «بهلول کاریکاتوریست‌های ایرانی» لقب داده بودم. بسیار پیگیربود و مشتاق تا آنجا که درسال هزار و سیصد و هفتاد و نه، زمانی که تنها هفده سال داشت، کتاب قابل توجهی به نام «کتاب فصل کاریکاتور» توسط انتشارات معتبر روزنه منتشر کرد. قرار بود کتابی دنباله‌دار باشد که هرگز چنین نشد.
آروین پُرکار بود و نمایشگاه‌های پرشمار انفرادی برپا کرد و نمایشگاه‌های زیاد گروهی را هم جمع‌آوری کرد. هر سال تقویمی از آثارش با شمارگان محدود منتشر می‌کرد که خلاقانه و جذاب بود.
سبک ویژه‌اش در طراحی با ارزش‌های خطی و سبک ویژه‌اش در طراحی با ارزش‌های خطی و هاشورهای خاص، آثارش را از دیگران متمایزمی‌ساخت.
ما علاوه بر دوستی دیرینه و ارتباط مستمر از حدود بیست و هفت سال پیش تا امروز، یک اشتراک دیگر هم داشتیم. هر دو جایزه روزنامه‌نگاری امید را از طرف بنیاد زنده‌یاد دکتر مهدی سمسار دریافت کردیم. آروین ارتباطات بسیارگسترده‌ای با آدم‌ها داشت و خوش قلبی و احساسات زلالش، دوستان پرشماری را گرد او جمع کرده بود.
در این چند روز پایانی که در بیمارستان بستری بود، انبوهی از این دوستان متفاوت به عیادتش آمدند و گویی یک گردهمایی بزرگ از افرادی شکل گرفت که شاید سال‌ها یکدیگر را ندیده بودند و یا هرگز همدیگر را نمی‌شناختند. این تابلوی زیبا ازرفاقت و همدلی را وجود نازنین آروین شکل داده بود.
افسوس که عمرش کوتاه بود و فقدانش حفره‌ی بزرگی در دل دوستانش برجا خواهد گذاشت.
