از آن روستای قدیمی که با شهر چند فرسنگ فاصله داشت، حالا فقط نامی باقی مانده و ردی دور از تاریخی که نرم‌نرمک درحال محو شدن است.
قلعه «آبکوه» سال‌هاست که دیگر تاریخی ندارد و بیشتر این‌طور خطابش می‌کنند: بافت فرسوده و درحال نابودی.
بافتی که حالا دیگر محکوم به نابودی است و ساکنانش هم کم‌کم یا از آنجا کوچ می‌کنند یا راه دیگری با زندگی در همان حوالی پیدا کرده‌اند.
با این حال، هنوز هم در کوچه‌پس‌کوچه‌هایش نشانه‌های کهنگی و قدمت و فراموشی هرچند در احتضار، اما زنده‌اند و برای ماندن تقلا می‌کنند.
نشانه‌های کوچک زندگی، اما هنوز حضور دارند: خانه‌های قدیمی که بچه‌های قدونیم‌قدی از دروپیکرش سرک می‌کشند، سالخورده زنبیل میوه به دست دارند و دکان‌های متروکه که چراغی در آنها روشن مانده و درخت‌هایی که هنوز در دورترین شاخه‌هایشان شکوفه‌ای پیداست و روی دیوار‌های خانه‌هایش فرش تازه شسته‌شده‌ای زیر آفتاب خشک می‌شود.
در این گزارش تصاویری می‌بینید از بافت فرسوده و تاریخی قلعه «آبکوه».
