به گزارش "ورزش سه"، جهان کشتی در سوگ بوایسار سایتوف نشسته است. قهرمان بزرگ تشک‌های کشتی که در خاساویورتِ داغستان زاده شد، گویی از همان آغاز، با خاک این سرزمین، صلابت کوهستان‌هایش و صبوری مردمانش پیوندی ناگسستنی داشت.
از شش‌سالگی که پا به دنیای کشتی نهاد، تقدیر خویش را به نیروی بازوان، به ذکاوتی مثال‌زدنی و به روحی پولادین رقم زد. روزها و شب‌هایش در تمرین و تلاش سپری شد، و آن‌گاه که گام بر تشک می‌نهاد، همانند شیری که قلمرو خویش را بی‌مدعی می‌خواهد، بر حریفان تاخت و بر بلندای کشتی جهان جا گرفت.
سه مدال طلای المپیک (۱۹۹۶، ۲۰۰۴، ۲۰۰۸)، شش قهرمانی جهان، شش قهرمانی اروپا، و ده‌ها افتخار دیگر، تنها واژه‌هایی بی‌جان‌اند در برابر آنچه سایتیف بر کشتی به جا نهاد.
اما افتخارات او را نه مدال‌ها، که جنگ‌های بی‌مانندش در برابر بزرگ‌ترین نام‌های تاریخ می‌سازند:
• در المپیک ۱۹۹۶ آتلانتا، آن‌گاه که تنها ۲۱ سال داشت، بی‌محابا به نبرد غول‌های کشتی آزاد جهان شتافت. در فینال، پارک جانگ سونگ، و در نیمه‌نهایی کنی ماندی قهرمان آمریکایی و طلادار المپیک ۱۹۸۸ را، در حالی که دقایقی از مبارزه گذشته بود، در کام شکست فرو برد. جهان، تولد یک اسطوره را نظاره کرد.
• اما شاید تلخ‌ترین لحظه‌ی عمر ورزشی‌اش، شکست غیرمنتظره‌اش در المپیک ۲۰۰۰ سیدنی برابر برندن اسلی آمریکایی بود. او که برای دومین طلای المپیک آماده می‌شد، برای نخستین‌بار دریافت که شکست نیز جزیی از مسیر قهرمانی است. این باخت اما او را شکست نداد؛ بلکه از او جنگجویی کامل‌تر ساخت.
• چهار سال بعد، در المپیک ۲۰۰۴ آتن، بازگشتی باشکوه را رقم زد. در نیمه‌نهایی، با نبردی نفس‌گیر، کریستین بروزوفسکی لهستانی را مغلوب کرد. و در فینال، گنادی لالیف قزاق را از پای درآورد تا دومین طلای المپیکی‌اش را بر گردن بیاویزد.
• و در نهایت، المپیک ۲۰۰۸ پکن، آخرین رزمگاه او بود. در آن رقابت‌ها، سایتیف ۳۳ ساله که دیگر در اوج جوانی نبود، با تمام تجربه و نبوغش راهی فینال شد. در آنجا، سوسلان تیگیف، ستاره‌ی نوظهور ازبکستان را با مهارتی حیرت‌انگیز از میدان به در کرد و برای سومین‌بار بر بام المپیک ایستاد، تا در کنار نام‌های بزرگی چون الکساندر مدوید و بروس بومگارتنر، جاودانه شود.
و اکنون، ناگاه و ناباورانه، خبر درگذشتش دل‌ها را به سوگ نشانده است. سایتیف، مردی که بر صحنه‌ی کشتی، شکست را جز در مواردی انگشت‌شمار نچشید، در برابر تقدیر، زانو زد. قلبی که سال‌ها تپش‌هایش با هیجانِ نبردها درآمیخته بود، از حرکت بازایستاد.
آیا این مرگ را باید پایانی دانست؟ نه! مردانِ جاودان، در خاطره‌ی جهان زنده‌اند، در ضمیر دوستدارانشان جاری‌اند، و در صفحات تاریخ، حک‌شده به نامِ افتخار.
اکنون، تشک‌های کشتی جهان، فقدان بزرگ‌ترین مردِ خود را به سوگ نشسته‌اند. و ما نامش را زمزمه می‌کنیم:
بوایسار سایتیف، پهلوانِ بی‌همتا، مردی که شکست را در خود، اما نه در میدان، پذیرفت.
روحت شاد، ای پهلوانِ ابدی!
