به گزارش خبرنگار اجتماعی رکنا، اختلال اوتیسم یا اختلال طیف اوتیسم (ASD) یک وضعیت عصبی-رشدی است که بر مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و رفتاری فرد تأثیر می‌گذارد. این اختلال به‌صورت طیفی از علائم و شدت‌های مختلف ظاهر می‌شود و معمولاً از دوران کودکی قابل شناسایی است.
نقص در مهارت‌های اجتماعی: مشکل در برقراری ارتباط، درک احساسات دیگران و ایجاد روابط اجتماعی.
الگوهای رفتاری تکراری: حرکات کلیشه‌ای، وابستگی به روتین‌های خاص و علاقه شدید به موضوعات خاص.
تفاوت در پردازش حسی: حساسیت زیاد یا کم به صدا، نور، لمس یا سایر محرک‌های حسی.
برخی از افراد دارای اوتیسم ممکن است گفتار محدودی داشته باشند یا اصلاً صحبت نکنند، درحالی‌که برخی دیگر مهارت‌های زبانی قوی؛ اما با الگوهای ارتباطی متفاوت دارند. علت دقیق اوتیسم هنوز مشخص نیست، اما ترکیبی از عوامل ژنتیکی و محیطی در بروز آن نقش دارد.
سید علی میری، مدیر مطالبه‌گری انجمن اوتیسم ایران، در گفت‌وگو با رکنا درباره نحوه تشخیص افراد دارای اختلال طیف اوتیسم توضیح داد: اوتیسم معمولاً با چند ویژگی اصلی شناخته می‌شود که مهم‌ترین آن، نقص در مهارت‌های ارتباطی و اجتماعی است. این افراد سبک تعامل و برقراری ارتباط متفاوتی دارند.
وی افزود: حدود ۳۰ درصد از افراد دارای اوتیسم کاملا فاقد کلام هستند، در حالی که سایرین نیز با وجود داشتن توانایی گفتار، اغلب به‌گونه‌ای صحبت می‌کنند که درک آن برای دیگران دشوار است. این مسئله باعث پیچیدگی در برقراری ارتباط با آنان می‌شود و اوتیسم را از سایر اختلالات متمایز می‌کند.
میری همچنین تاکید کرد که یکی از دلایل دشواری در پذیرش اجتماعی این افراد، نبود نشانه‌های جسمانی بارز در اوتیسم است. برخلاف برخی دیگر از اختلالات، نمی‌توان از طریق چهره یا حرکات بدنی، این تفاوت را تشخیص داد. تنها از طریق ارتباط و تعامل مستقیم می‌توان متوجه این ویژگی شد.
