واقعیت این است که زنان برای رسیدن به این نقطه، مسیر پرپیچ‌وخم و دشواری را طی کرده‌اند. در طول تاریخ، سفر برای زنان نه‌تنها یک تفریح یا ماجراجویی، بلکه نوعی مبارزه برای حق انتخاب و حضور در فضاهای عمومی بوده است. هرچند که امروزه طبق گزارش سازمان جهانی گردشگری (UN Tourism)، زنان ۵۵ درصد از گردشگران بین‌المللی را تشکیل می‌دهند و بررسی‌های موسسه British Airways نشان می‌دهد که ۷۵ درصد از زنان تصمیم‌گیرنده اصلی در سفرهای خانوادگی هستند، اما همچنان ترس از ناامنی، محدودیت‌های اجتماعی و موانع ساختاری، آزادی آنان را در این حوزه تحت‌الشعاع قرار داده است.
درحالی‌که میل به سفر در میان زنان افزایش یافته، اما آیا زیرساخت‌ها و فرهنگ عمومی نیز به همان میزان خود را با این تغییرات وفق داده است؟ بسیاری از زنان همچنان با تبعیض در اقامتگاه‌ها، آزارهای خیابانی، نبود وسایل حمل‌ونقل ایمن و حتی محدودیت‌های قانونی در برخی کشورها مواجه‌اند.طبق گزارش سازمان ملل، ۶۰ درصد از زنان در کشورهای مختلف همچنان درباره امنیت خود در سفر نگرانی دارند.
از سوی دیگر، یک نظرسنجی جهانی نشان داده است که ۷۰ درصد از زنان به سفرهای انفرادی علاقه‌مند هستند، به‌ویژه زنان نسل هزاره (متولدین ۱۹۸۱ تا ۱۹۹۶). همچنین، بیش از ۴۰ درصد از سفرهای کاری در جهان توسط زنان انجام می‌شود که این رقم در کشورهای توسعه‌یافته حتی بالاتر است. بااین‌حال، بسیاری از زنان هنوز احساس امنیت کافی در سفر ندارند و برخی حتی به دلیل این نگرانی‌ها از سفرهای مستقل صرف‌نظر می‌کنند.
برخی کشورها و شرکت‌های گردشگری در سال‌های اخیر تلاش کرده‌اند تا سفر را برای زنان ایمن‌تر سازند. از راه‌اندازی اپلیکیشن‌های هشداردهنده و شبکه‌های حمایتی گرفته تا اختصاص وسایل حمل‌ونقل ویژه بانوان و ارائه تورهای مخصوص زنان، این اقدامات نشان‌دهنده‌ی اهمیت موضوع است. اما سؤال اینجاست: آیا این تدابیر واقعاً کافی بوده‌اند؟
متأسفانه، هنوز هم زنان در بسیاری از نقاط جهان هنگام انتخاب مقصد سفر، مجبورند مواردی را در نظر بگیرند که مردان کمتر به آن فکر می‌کنند: آیا این کشور برای زنان امن است؟ آیا شب‌ها می‌توانم تنها در خیابان راه بروم؟ اگر دچار مشکل شوم، سیستم قضایی و پلیس محلی چه واکنشی خواهند داشت؟
حق سفر ایمن برای زنان، مطالبه‌ای جهانی
در روز جهانی زنان (۸ مارس)، یکی از مهم‌ترین مطالبات، حق سفر ایمن و بدون تبعیض است. این حق تنها به معنای برخورداری از امکانات اولیه نیست، بلکه شامل تغییر در سیاست‌گذاری‌ها، آموزش عمومی، و ایجاد یک فرهنگ جهانی برای پذیرش زنان در فضای سفر است.
سفر، تنها یک تجربه فردی برای زنان نیست؛ بلکه راهی برای تقویت اعتمادبه‌نفس، استقلال و رشد اقتصادی و اجتماعی آنان محسوب می‌شود. دسترسی برابر به حمل‌ونقل ایمن، آموزش مهارت‌های سفر، و ایجاد محیط‌هایی که زنان بتوانند بدون هراس در آن حضور داشته باشند، گامی مهم در جهت برابری جنسیتی در صنعت گردشگری است.
امروز، جهانگردی زنانه نه‌تنها یک موج وجریان( ترند) جهانی، بلکه یک آزمون برای جوامع مختلف است. آیا امنیت سفر برای زنان به‌اندازه‌ای که باید تأمین شده است؟ آیا می‌توان امید داشت که روزی سفر برای همه، بدون تبعیض و هراس، به یک تجربه لذت‌بخش تبدیل شود؟ این پرسشی است که نه‌تنها در روز جهانی زن، بلکه در تمام روزهای سال باید مطرح شود.
*روزنامه‌نگار
۴۷۴۷
