به گزارش مشرق، با هر کلیک روی دکمه پخش، هر اشتراک ماهانه و هر آگهی تبلیغاتی، پلتفرم‌های نمایش خانگی ۱۳,۶۷۰ میلیارد تومان درآمد کسب می‌کنند؛ رقمی که می‌توان با آن ۴ برج میلاد ساخت یا هزینه ساخت ۱۰ فیلم بلاک‌باستر هالیوودی را تأمین کرد.

زمانی نه چندان دور، آثار فرهنگی-هنری در قالب دی‌وی‌دی‌های فیزیکی و به صورت محدود توزیع می‌شد، درنتیجه مخاطب و درآمد حاصل از آن‌ها محدود بود.

آمارهای رسمی نشان می‌دهد در پایان سال ۱۴۰۳، ۵۱۷ سکوی مجوزدار حدود ۵,۰۰۰ میلیارد تومان از محل ترافیک، ۴,۸۰۰ میلیارد تومان از محل تبلیغات و ۳,۸۷۰ میلیارد تومان از محل اشتراک درآمد دارند.

متفکرانی مانند تئودور آدورنو و هربرت مارکوزه از مکتب فرانکفورت، انتقاد می‌کنند که صنعت فرهنگ باعث تجاری‌سازی هنر و کاهش ارزش‌های فرهنگی آن می‌شود. آن‌ها معتقدند که وقتی هنر برای سود اقتصادی تولید شود، به یک کالای مصرفی تبدیل شده و خلاقیت و نقد اجتماعی خود را از دست می‌دهد.

دکتر محمدرضا کریمی، کارشناس اقتصاد رسانه معتقد است: ما باید واقع‌بین باشیم؛ بدون سرمایه‌گذاری کلان و نگاه تجاری، توسعه فرهنگی امکان‌پذیر نیست. آمارها نشان می‌دهد بیش از ۷۰ درصد پروژه‌های فرهنگی بدون پشتوانه اقتصادی قوی به شکست می‌انجامند.در مقابل، دکتر سارا رضوانی، پژوهشگر حوزه اقتصاد دیجیتال دیدگاه متفاوتی دارد: آنچه اقتصادگرایان نمی‌بینند این است که هر تمدن بزرگی با فرهنگ خود شناخته می‌شود، نه با تراز مالی‌اش. درآمد اقتصادی باید در خدمت ارتقای کیفیت فرهنگی آثار باشد، نه برعکس. تاریخ به ما می‌آموزد که جوامعی که فرهنگ را قربانی سود کرده‌اند، سرانجام هر دو را از دست داده‌اند

شهید سید مرتضی آوینی در یکی از مقاله‌های خود می‌نویسد: اهمیت دادن بیش از حد به رشد اقتصادی یکی از نشانه‌های سقوط انسان است. فکر توسعه‌یافتگی از همین دیدگاه می‌آید که اقتصاد را بر همه چیز برتری می‌دهد. دلیل این موضوع هم این است که دنیای غرب به مادی‌گرایی روی آورده و حقیقت را فراموش کرده است.حتی فرانسه با قانون استثنای فرهنگی (Exception Culturelle) سعی دارد تولیدات هنری و فرهنگی را از منطق صرفاً اقتصادی جدا کند و از هنر داخلی حمایت کند.