مرگ و میر‌های ناشی از تصادفات جاده‌ای رو به افزایش است، روندی که از سال‌ها قبل شروع شده و تا امروز هیچ توقفی ندارد، گاهی کمتر یا بیشتر می‌شود، اما هرچه هست روبه رشد است، همین چند روز قبل بود که حسین کرمانپور، مدیر روابط عمومی وزرت بهداشت گفت: «در سال ۱۴۰۲ براساس آمار پزشکی قانونی ۲۰۰۴۵ نفر در تصادفات جاده‌ای جان خودشان را از دست دادند، یعنی روزی ۵۵ نفر در کشور به علت تصادف فوت می‌کنند، این آمار معادل آن است که در جمهوری اسلامی ایران صد هواپیمای بوئینگ سقوط کرده است.»
به گزارش خبرآنلاین، در این میان همیشه از سه عامل راننده، خودرو و جاده برای کنترل وقوع تصادف صحبت می‌شود، مثلثی که به نظر می‌رسد هیچ وقت درباره سهم تقصیر هر ضلع آن تفاهم ایجاد نشود، اما مانند خیلی از مواقع که سنگینی بار مشکلات به دوش مردم است خیلی‌ها انتظار دارند که علیرغم نامناسب بودن جاده و خودرو به عامل انسانی بتوانیم تعداد فوتی‌های تصادفات جاده‌ای را کم کنیم.
حمید سوری، استاد دانشگاه و اپیدمیولوژیست دراین‌باره به خبرآنلاین می‌گوید: «من بیش از سی سال است در موضوع مصدومیت‌ها به ویژه سوانح ترافیکی کار می‌کنم. دیدن صحنه تصادف دلخراش چند پیام دارد که ایکاش متولیان امر به آن توجه کنند، مشکل سوانح ترافیکی در ایران را باید با نگاهی سیستمی و هولوستیک مورد توجه قرار داد و تحلیل یک بعدی و نتیجه گیری دم دستی اشتباه محض است. اینکه اشکالات سازمانی خاص مانند پلیس یا وزارت راه یا وزارت بهداشت را مسبب دانست نادرست است. آنها با وجود محدودیت منابع دارند تلاش خود را به اندازه وسع شان می‌کنند.»
او بیان می‌کند: «درست است که به طور سنتی سه عامل اشکالات راه، وسیله نقلیه و خطای انسانی را برای سوانح ترافیکی درنظر می‌گیریم ولی این رویکرد هم برای نگاه همه جانبه به موضوع سوانح ترافیکی ناکافی و غیرجامع است. سوانح ترافیکی در کشورمان همانند سندرمی است که در کنار سایر بحران‌های اقتصادی، آب، خاک، دریا، روانی- اجتماعی و مانند آن باید دیده شود؛ لذا باید آن را بحران سوانح ترافیکی در کشور نامید.»
سوری ادامه داد: «روند روبه کاهش سوانح ترافیکی مرگبار در حدود ۵۰ درصد کشور‌های جهان و برعکس افزایش این شاخص در کشور ما، نشان می‌دهد این گونه سوانح نه کار خدا و نه سرنوشت محتوم حدود ۲۰ هزار ایرانی است که هر سال به این دلیل جان می‌دهند. بلکه سوانح ترافیکی قابل پیشگیری هستند. علاوه بر آن، باید توجه داشت که دیگر روش‌های سنتی برای پیشگیری از سوانح ترافیکی پاسخ نمی‌دهد، باید از جوامع موفق درس گرفت، آنها را با روش‌های علمی بومی‌سازی کرد و با اراده و حمایت همه جانبه حاکمیت به اجرا در آورد.»
این اپیدمیولوژیست می‌گوید: «متاسفانه موضوع سوانح ترافیکی در بین بسیاری از مسئولان کشور سهل و ممتنع است. به خاطر داشتن تجربیات خام، هر مدیری فکر می‌کند می‌تواند برای حل موضوع نسخه بپیچد و این شده که مداخلات غیر علمی و نسنجیده دیگر جواب نمی‌دهد و تنها موجب حیف شدن منابع کشور می‌شود.ای کاش یکبار هم که شده مسئولان ارشد کشور به احترام درگذشتگان این سوانح و بازماندگان رنجدیده ایشان، به حرف دلسوزان دانا و نه افراد خاص از پیش تعریف شده گوش می‌دادند تا اگر واقعا اراده برای کاهش بار این سوانح دارند بتوان کمک کنند.»
او تاکید می‌کند: «دوستانی که دنبال راه حل علمی‌تر هستند لطفا به گزارش برنامه راهبردی پیشگیری از سوانح ترافیکی در دهه دوم اقدام که بار‌ها برای ارجاع به آن التماس کرده‌ایم مراجعه فرمایند.»
