سایت جهان‌نیوز نوشت:

پنجشنبه گذشته، پزشکیان چهارمین سفر خود را به شهرستان‌های استان تهران در قرچک، ورامین، پیشوا و پاکدشت به پایان رساند. آذر منصوری، رئیس رادیکال جبهه اصلاحات پس از رساندن خود به برنامه رئیس جمهور، سفرهای مردمی پزشکیان را که عملاً ادامه همان سفرهای شهید رئیسی است، زیر سوال برد و نوشت: «امروز دقایقی در سفر رئیس جمهور به شهرستان قرچک (با اینکه مخالف این سفرها هستم) برای خوش آمدگویی به شهرمان با ایشان همراه شدم. این سفرها حقیقتا به جز هزینه های سنگین و حواشی منفی هیچ دستاوردی برای مردم و دولت ندارد. کاش متوقف شود.»

شهید رئیسی طی 33ماه خدمت، 47 سفر استانی داشته، این عدد منهای سفرهای ایشان به شهرستان‌های استان تهران می‌باشد. همان موقع نیز اصلاح‌طلبان رادیکال سفرهای مردمی رئیس جمهور شهید را بی‌فایده خوانده بودند و گفتند که رئیس جمهور به جای استان گردی باید در دفتر خود بماند!

موضوع سفر روسای جمهور به استان‌ها و شهرستان‌‍‌های کشور آنجایی اهمیت دارد که شخص رئیس جمهور، وزرا و معاونین او، در کنار موضوعات کلان و مدیریت راهبردی کشور، از نزدیک با مشکلات استان‌ها و مناطق مختلف آشنا می‌‌شوند، راهکارهای نخبگان بومی را می‌شنوند و در صدد حل مسائل خرد و کلان مردم آن مناطق برمی‌آیند.

اهمیت دیگر این سفرها، حضور رئیس جمهور در جمع مردم است که منجر به کاهش فاصله بین مردم و حاکمیت، ایجاد همدلی و همراهی بین ملت و دولت‌مردان، ایجاد امید و کاهش فشار روانی ناشی از سختی‌های معیشتی می‌‌شود، امری که چندان خوشایند رادیکال‌ها نیست.

رادیکال‌ها به بیل زدن پزشکیان و آجر چینی او در یک مدرسه نیمه ساخته هم پرخاش کرده بودند و اقدام نمادین او را به پوپولیسم نسبت داده بودند. یا ساده پوشی پزشکیان را تحمل نکردند و تلاش کردند هرطور شده کاپشن را از تن او در بیاورند و کت و شلوار تن ایشان کنند که مبادا مردم را یاد احمدی نژاد بیاندازد.

اصولاً اصلاح‌طلبان رادیکال با اقدامات مردمی از سوی دولتمردان مشکل ذاتی دارند. در نظر آن‌ها رئیس دولت باید برج عاج نشین باشد و مردم را از بالا و از پشت شیشه‌های اتوموبیل ببیند. اگر هم رئیس جمهور مدنظرشان بنا به مصلحت می‌خواهد به دیدار مردم و کارگران برود، دیدار از داخل خودرو و نظرسنجی از راه دور کافیست!

اصلاح‌طلبان اساساً خود را تافته‌ جدا بافته‌ای می‌دانند که باید بر رعیت حکمرانی کنند و مردم بی‌بهره از ژن خوب نیز یا باید بین چرخ دنده‌های توسعه خرد شوند یا تخت روان مدیران اصلاحاتی را حمل کنند.