فرارو - حصر مهدی کروبی پس از ۱۵ سال به پایان رسید. این خبری بود که پایگاه خبری جماران به نقل از حسین کروبی، فرزند این سیاستمدار شناخته‌شده کشورمان منتشر کرد. کروبی به جماران گفت: «روز گذشته [یکشنبه]مأموران امنیتی در دیدار با پدرم اعلام کردند از امروز طبق دستور رییس قوه قضائیه حصر شما برداشته می‌شود، اما به لحاظ مسائل امنیتی و حفاظتی تا ۲۰ فروردین مأموران در محل اقامت شما حضور دارند و در آن زمان از منزل خارج خواهند شد.»
به گزارش فرارو، با توجه به این که مهدی کروبی شهریور امسال پیشنهاد رفع حصر بدون رخ دادن همین اتفاق برای میرحسین موسوی و زهرا رهنورد را رد کرده بود، در حال حاضر با پایان حصر او، امید برای رفع حصر از دو شخصیت سیاسی دیگر نیز افزایش یافته است.
حدود ۱۶ سال قبل، دهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری در ایران برگزار شد که پیش و پس از آن، التهابات زیادی رخ داد. سال ۱۳۸۸ ایران صحنه اعتراضاتی سیاسی شد که بسیاری معتقدند عرصه سیاست کشورمان را دچار تغییرات زیادی کرد. از این زمان شکاف‌های زیادی در کشور به وجود آمد که ترمیم بسیاری از آنها نیازمند گذر زمان بیشتر است. اگر چه اعتراضات مربوط به سال ۱۳۸۸ بود، اما کروبی و موسوی تا اسفند سال ۱۳۸۹ دچار این محدودیت‌ها نشدند؛ به رغم این که در یک سال گذشته، اعتراضات مختلفی به صورت مستقل (مانند ۲۵ خرداد ۱۳۸۸) یا در حاشیه مراسم‌هایی مانند روز قدس آن سال شکل گرفته بود. حتی در روز عاشورای ۱۳۸۸ تهران صحنه درگیری‌هایی بود. اما هیچ کدام از این رخداد‌ها منجر به دستگیری یا وضع محدودیت بر آنان نشد.
سعید جلیلی که در آن زمان دبیر شورایعالی امنیت ملی بود، سال ۱۳۹۳ در جلسه انجمن اسلامی مهندسین روایتی از چرایی حصر ارائه داد. روزنامه اعتماد در شماره ۷ دی ۱۳۹۳ نوشت: «بعد از ۹ دی که محاکمه واقعی اینها توسط مردم انجام شد نظام احساس کرد مردم اینها را محاکمه کرده‌اند. پس از آن ۲۲ بهمن ۸۸ هم باشکوه انجام شد. وی ادامه داد که حصر نه هشت ماه بلکه ۲۰ ماه پس از وقوع حوادث پس از انتخابات رخ داد، حصر ۲۵ بهمن ۸۹ بود. جلیلی با طرح این پرسش که چرا حصر اتفاق افتاد، گفت: بیداری اسلامی در حالی شکل گرفت که شعارشان «الاسلام هوالحق» بود که به دنبال تکثیر تمدن اسلامی با الگوی نظام جمهوری اسلامی بود، اما به محض اینکه این حرکت شکل گرفت دشمن دست به کار شد و ماجرای ۲۵ بهمن ۸۹ شروع شد و بعد از آن بود که حصر اتفاق افتاد.»
سال ۲۰۱۰ یا ۱۳۸۹، خاورمیانه دوران پرالتهابی را پشت سر می‌گذاشت. دومینویی به نام بهار عربی از تونس آغاز شد و یکی پس از دیگری کشور‌های عربی از بحرین و یمن تا مصر و لیبی و سوریه را با خود درگیر کرد. میرحسین موسوی و مهدی کروبی از وزارت کشور درخواست مجوز برگزاری تجمع برای همبستگی با انقلاب‌های ضددیکتاتوری در منطقه داشتند که این درخواست با موافقت رو‌به‌رو نشد. میرحسین موسوی بیانیه‌ای برای برگزاری تجمع صادر کرد، اما با توجه به شرایط، تجمعی شکل نگرفت ولی درگیری‌هایی به وجود آمد. پس از این روز بود که زمزمه‌هایی مبنی بر برخورد با موسوی و کروبی شنیده شد. احمد جنتی، امام جمعه پیشین تهران ۲۹ بهمن ۱۳۸۹ در یکی از خطبه‌ها گفت: «اینکه برخی دوستان محاکمه سران فتنه را تقاضا می‌کنند، جزء مصلحت‌اندیشی قوه قضائیه است. کاری که قوه قضائیه می‌تواند انجام دهد و من فکر می‌کنم در اندیشه است که انجام بدهد، این است که ارتباط اینها را به کلی از مردم قطع کند. درِ خانه آنها باید بسته شود، رفت‌وآمدهایشان محدود شود، نتوانند پیام بدهند و پیام بگیرند و تلفن و اینترنت آنها باید قطع شود و در خانه خود باید زندانی شوند.»
پروژه حصر در تمام این سال‌ها با فرازونشیب‌های زیادی رو‌به‌رو بود. از جمله این که تا مدت‌ها مشخص نبود با چه حکمی این اتفاق رخ داده است. در نهایت با گذر زمان و از میان صحبت‌های سیاسیون مشخص شد شورایعالی امنیت ملی حکم به این کار داده است. حسن روحانی در دوران انتخابات یازدهم یکی از شعار‌های اصلی خود را رفع حصر قرار داده بود، اما نتوانست قدمی در این مسیر بردارد. اگر چه طی سال‌های گذشته، به مرور از حجم محدودیت‌های محصورین کاسته شد. در سال‌های ابتدایی شدت این محدودیت‌ها بسیار زیاد بود.
با توجه به آنچه فرزند مهدی کروبی نقل کرده است، مامورین آن نهاد امنیتی گفتند به دستور رئیس قوه قضائیه حصر پایان می‌یابد. مسعود پزشکیان نیز از چند ماه قبل پیگیر این موضوع بود که حصر را پایان دهد و وضعیت را به حالت عادی برگرداند. با توجه به این که گفته شد دستور پایان حصر با حکم رئیس قوه قضائیه آمده، به نظر می‌رسد رایزنی‌ها در سطوح بالا به ثمر نشسته است. باید دید که پس از ۲۰ فروردین چه رخ خواهد داد.
