برترین‌ها: یکسال پیش در همان ابتدای نوروز خبری غافلگیرکننده منتشر شد. خبری که تا ساعت‌ها منتظر تکذیبش بودیم اما هیچ‌وقت این اتفاق رخ نداد. ما فرامرز اصلانی که به جرات می‌توان گفت باپرنسیب‌ترین خواننده ایرانی بود را قبل از بازگشت به ایران از دست دادیم. اصلانی را با شمایلش، شکل صحبت کردنش و استایل لباس پوشیدنش که تجسمی از کاراکترش بود به یاد می‌آوریم. در واقع همه این مولفه‌ها در تطابق با جنس موسیقی اصلانی بود.
اما مهمترین عنصر زندگی هنری اصلانی شاید همان گیتاری بود که مثل عضوی جدانشدنی از بدنش فعالیت می‌کرد. از تاجدار ایرانی گیتار آکوستیک حرف می‌زنیم که میراثی گرانمایه برای موسیقی ما به جا گذاشته. پارک‌ها، دیوارها و خانه‌ها همه شهادت می‌دهند که اصلانی زنده است و هنوز هر کودک ایرانی که گیتار دست می‌گیرد برای نواختن و حتی خواندن، از آثار و کاراکتر او الهام می‌گیرد.
این فرصت اول فروردین و سالگردِ فوت اصلانی، بهانه‌ای است که ثابت می‌کند هنرمندی مثل او هنوز زنده است و باقی مطلب نیز یادآور کارهای کمتر شنیده شده او خواهد بود.
"قلعه تنهایی" از آن آثاری بود که شاید بیشتر پس از مرگ اصلانی شنیده شد. شاهکاری که ترانه و ملودی‌اش با خود او بوده و تنظیم کار نیز بر عهده استیو مک‌کرام بوده؛ با اوِرتوری مفصل به اندازه یک سمفونی! در واقع این مِگاهیت یادآور دورانی‌ست که سازندگان موزیک برای ژانر پاپ احترام قائل بودند. شاید باورنکردنی بنظر برسد اما مقدمه این اثر از برخی ترک‌های حال حاضر موسیقی ایران طولانی‌تر است.
آهوی وحشی از قدیمی‌ترین کارهای اصلانی‌ست. حتی می‌توان گفت که این نخستین انتخاب او از اشعار کلاسیک (حافظ) بود و شاید کلاس درسی بود برای آن‌هایی که تصمیم به ارائه چنین فرمی از موسیقی داشتند. او تنظیم اسپانیولی مبتنی بر گیتار را با شعر کلاسیک ایرانی تلفیق کرد و سرآغاز مسیری شد که بعدتر امثال شهرام شکوهی در مارکت موزیک ایران برای خود برگزیدند.
اصلانیِ گزیده‌کار طی تمام دوران فعالیتش از کیفیت خود نکاست و برای همین هم در سال‌های پایانی فعالیتش، از همان فرمول تلفیق شعر کلاسیک و آرنژمان اسپانیش دوباره جواب گرفت. شعر "بنمای رخ" از غزلیات مشهور دیوان شمس برداشته شده و رقص انگشتان اصلانی روی گیتار، روح آدمی را به لطیف‌ترین شکل ممکن نوازش می‌کند.
یک آغاز روح‌نواز؛ فواصل دقیق و افکت‌های گیتار بیس در تنظیم که اثر را مغروق نوستالژی می‌کند. نکته ویژه‌تر این کار، ترانه‌ای‌ست که خود اصلانی سروده. او جزو معدود خوانندگانی بود که بر شعر فارسی تسلط داشت و با خلق چنین ترانه‌هایی دینش را به شعر کلاسیک ادا می‌کرد. "هفت شهر عشق" هم مثل "قلعه تنهایی" از همکاری‌‌های درجه یک اصلانی با استیو مک‌کرام است.
و اما در انتهای این مطلب، کمی درباره میراث اصلانی برای محله بااصالت تهران نوشتیم. سال ۱۳۵۶ شهرداری تهران اعلام کرد که قرار است محله‌ی عودلاجان را تخریب کند. کیوان خسروانی به نشانه‌ی اعتراض، دیوارهای محله را به تابلوهای نقاشی، دست‌نوشته‌ها، عکس اهالی محل و تاریخچه‌ی آن‌جا مزین کرد. در واقع یک نمایشگاه محیطی به راه انداخت. نمایشگاه به مدت ده روز ادامه داشت و با کنسرت فرامرز اصلانی در فضای باز به اوج خود رسید.
با کمک برخی داوطلبان، کنسرت عودلاجان در شبکه‌های رادیو و تلویزیون ملی برای چندبار پخش شد و اخبار مرتبط با وقایع عودلاجان، ترمز تخریب این منطقه‌ی تاریخی را کشید. یادش در لحظه‌ای جاویدان.
