به گزارش "ورزش سه"، اینکه اسپانیا برابر هلند بازی خوبی به نمایش نگذاشت، چیزی نیست که نتیجه نهایی کاملاً آن را تأیید کند. گل تساوی میکل مرینو در لحظات آخر شاید حس تلخ بازی را کمی کمرنگ کند، اما اگر اسپانیا می‌خواهد تاج لیگ ملت‌ها را که بیشتر به ظاهر می‌آید تا حقیقت، دوباره به دست آورد، باید در والنسیا خودش را جمع‌وجور کند.
تیم برای مدت زیادی از جریان بازی غافل بود. شروع خوب با گل نیکو ویلیامز، که نتیجه پرس عالی لامین و پاس زیرکانه پدری بود، نوید یک بازی قوی را می‌داد، اما بعد از آن خط دفاع به شدت به هم ریخت و تیمی که توپ را در اختیار داشت، انگار خودش را گم کرد. بیش از حد محتاط بودند، اشتباهات جای‌گیری و تصمیم‌گیری زیاد داشتند و توپ را بارها از دست دادند.
اسپانیا وقتی نتوانست توپ را نگه دارد، نظمش را از دست داد و فضای خالی بین خطوطش مثل روز روشن پیدا بود. دی‌یونگ بدون هیچ مزاحمتی بازی‌سازی هلند را شروع کرد و ریندرز به‌راحتی بین زوبیمندی و فابیان جا باز کرد. کوکوریا هم که کاملاً زیر فشار فرامپونگ له شده بود، به جای خونسردی در دفاع، عجله می‌کرد. تیم در دفاع از هم پاشید؛ نه محوطه جریمه را کنترل کردند، نه جلوی آن را. پدرو پورو هم مقابل خاکپو کاملا به زحمت افتاد، هرچند در دفاع از او باید گفت لامین که موقع دفاع بی‌خیال بود، کمکی به او نکرد.
در حمله هم حرف زیادی برای گفتن نداشتند. پدری به‌عنوان هافبک تهاجمی جلوتر از چیزی که در بارسلونای فلیک بازی می‌کند، قرار گرفت، اما این جای‌گیری نه به نفع او بود و نه به سود تیم. یامال هم در کناره‌ها موقعیت خوبی گیرش نیامد. اما اینجا کومان به کمک آمد. او که به دفاع کردن عشق می‌ورزد، تیمش را عقب کشید و با ضدحمله‌ها سعی کرد زهرش را بریزد.
مالکیت توپ را که برتری را به او داده بود، رها کرد. همین شد که اسپانیا کمی جان گرفت، به‌خصوص بعد از اخراج هاتو. در دقایق آخر، با درخشش نیکو ویلیامز و نفوذهای تیز اولمو، بازی به تساوی کشید؛ یک تساوی بیشتر با دل و جان تا با فوتبال ناب. میکل مرینو چیزی خاص در محوطه جریمه حریف دارد. جضور او در نوک حمله نتیجه نبوغ آرتتاست. دلا فوئنته این را خوب می‌داند و اسپانیا هم از آن سود می‌برد.
