فرارو- ممکن است این پرسش ساده به نظر برسد، اما بررسی آن می‌تواند برخی ویژگی‌های فضای کیهانی و قوانین فیزیکی مرتبط را روشن کند.
به گزارش فرارو به نقل از بی بی سی، آیا شلیک گلوله در فضای خلا ممکن است؟ در خلا، اکسیژن لازم برای سوختن مواد وجود ندارد. اما گلوله‌ها دارای ماده‌ای اکسیدکننده درون خود هستند که اکسیژن لازم برای احتراق را تأمین می‌کند. بنابراین، اسلحه‌ها در فضای خلا نیز به‌درستی عمل خواهند کرد و از نظر تئوری، می‌توان در فضا شلیک کرد. با این حال، تاکنون هیچ گزارشی مبنی بر انجام چنین آزمایشی ثبت نشده است! چند تفاوت مهم بین شلیک گلوله در زمین و فضا وجود دارد. اولین تفاوت این است که در فضای خلا، شلیک گلوله کاملاً بی‌صدا خواهد بود، زیرا برای انتقال صدا به محیطی نیاز است که بتواند امواج صوتی را منتقل کند. البته، شما همچنان نیروی ناشی از شلیک را در بازوی خود احساس خواهید کرد.
مطابق با قانون سوم نیوتن، زمانی که گلوله از اسلحه خارج می‌شود، نیرویی برابر و در جهت مخالف به شما وارد خواهد شد. در نتیجه، شما نیز در جهت مخالف حرکت خواهید کرد. این حرکت با سرعتی در حد چند سانتی‌متر در ثانیه آغاز می‌شود، اما همان‌طور که گلوله به مسیر خود ادامه می‌دهد، شما نیز به حرکت خود ادامه خواهید داد. در زمین، اگر گلوله‌ای از ارتفاع ۱.۵ متری و در جهت افقی شلیک شود، تقریباً پس از ۰.۵۵ ثانیه به دلیل گرانش، به زمین برخورد خواهد کرد. در این زمان، گلوله ممکن است فاصله‌ای حدود ۵۰۰ متر یا بیشتر را طی کند (بسته به نوع سلاح). همچنین، مقاومت هوا تأثیر زیادی بر مسیر گلوله دارد، اما نیروی گرانش همیشه آن را به سمت زمین می‌کشد. حتی اگر گلوله مستقیماً به سمت بالا شلیک شود، معمولاً در کمتر از یک دقیقه به زمین بازمی‌گردد. اما در فضا، تقریباً هیچ مقاومتی برای کند کردن گلوله وجود ندارد. در نتیجه، گلوله با همان سرعت اولیه خود حرکت خواهد کرد و همچنان به مسیرش ادامه می‌دهد، مگر آنکه به شیئی برخورد کند یا انرژی خود را به تدریج از دست بدهد.
در یک جهان ایستا (غیرمنبسط)، ممکن است گلوله‌ای که در فضا شلیک شده است، قبل از آنکه تمام انرژی خود را از دست بدهد، تا حدود ۱۰ میلیون سال نوری حرکت کند. اما اگر سرعت اولیه گلوله ۱۰۰۰ متر بر ثانیه باشد، این فرایند تقریباً ۳۰۰ میلیارد سال طول خواهد کشید؛ زمانی بسیار طولانی‌تر از عمر فعلی جهان که حدود ۱۳.۸ میلیارد سال است. اما جهان ایستا نیست، بلکه در حال انبساط است. با انبساط جهان، فاصله میان ذرات موجود در فضا افزایش می‌یابد. گلوله‌ای که با سرعت بسیار پایین‌تری نسبت به نرخ انبساط جهان حرکت می‌کند، به‌راحتی توسط این ذرات پشت سر گذاشته می‌شود. موادی که در فاصله‌ای حدود ۴۰ تا ۵۰ هزار سال نوری از گلوله قرار دارند، با سرعتی بیشتر از گلوله از آن دور می‌شوند. این بدان معناست که گلوله هیچ‌گاه قادر نخواهد بود به اندازه کافی با ماده برخورد کند که به‌طور کامل متوقف شود. در نتیجه، این گلوله تا ابد به حرکت خود ادامه خواهد داد.
شلیک یک گلوله در فضا به این معنا نیست که حتماً به جسمی برخورد خواهد کرد. در واقع، احتمال چنین برخوردی بسیار کم است. فضا تقریباً به‌طور کامل از فضای خالی تشکیل شده است. به عنوان مثال، محققان محاسبه کرده‌اند که کاوشگر‌های وویجر ۱ و وویجر ۲ ناسا که هم‌اکنون از منظومه شمسی خارج شده‌اند، به‌طور میانگین تنها هر ۵ میلیارد سال یک بار ممکن است به ستاره‌ای نزدیک شوند. بنابراین، اگر شما یک گلوله را در فضا و در جهت تصادفی شلیک کنید (و نه مستقیماً به سمت خورشید یا یک سیاره)، به احتمال بسیار زیاد این گلوله تا ابد به حرکت خود ادامه خواهد داد، بدون اینکه به جسمی برخورد کند یا مسیرش تغییر یابد.
