به گزارش خبرورزشی، لائوتارو در حال ریکاوری است تا هر چه زودتر به ترکیب اینتر برگردد!
گاتزتا دلواسپرت با این مقدمه و با تیتر می خواهم هر چه زودتر برگردم، به تشریح وضعیت لائوتارو مارتینز پرداخته است؛
مسیر بازگشت آغاز شده؛ چون فقط رقابت میلان–سان‌رمو در میان نیست. لائوتارو هم به خط شروع برگشته و تلاشش را برای رسیدن به دربی آغاز کرده. او در اینستاگرام نوشت: «دارم ریکاوری می‌کنم تا هر چه زودتر برگردم»؛ پیامی آرامش‌بخش که دیشب منتشر شد و بازتابی از یک روز امیدوارکننده بود. کاپیتان اینتر که از آرژانتین به میلان برگشته، بلافاصله خودش را به آپیانو رسانده: شروع فیزیوتراپی و تمرکز ویژه روی عضله همسترینگ پای چپ برای سرعت‌دادن به روند بهبود. هدف مشخص است: حضور در دربی دوم آوریل. هدفی نه آسان، اما قابل دسترسی.
لائوتارو؛ خستگی نه، مصدومیت جزئی!
فردا روزی تعیین‌کننده خواهد بود؛ با آزمایش‌های تصویربرداری که قرار است وضعیت دقیق مصدومیت را مشخص کند. البته در آپیانو تا حدی تصویر اولیه به دست آمده؛ هم از بررسی نتایج آزمایش‌های انجام‌شده در آرژانتین، و هم از ارزیابی فیزیکی بازیکن در محل تمرین. روشن است که آسیب‌دیدگی، فراتر از یک خستگی ساده است؛ مصدومیتی جزئی در عضله تشخیص داده شده. به زبان ساده: لائوتارو بازی یکشنبه مقابل اودینزه را از دست خواهد داد؛ دیداری که دقیقاً پانزده روز پس از شروع ناراحتی‌اش در بازی با آتالانتا برگزار می‌شود. درمان باید مرحله‌به‌مرحله ارزیابی و پیش برود. با این حال، بعید است که غیبتش فراتر از همین یک بازی باشد. گزارش ارائه‌شده از سوی تیم ملی آرژانتین نگرانی خاصی برای اینتر به‌وجود نیاورده. بنابراین اگر فردا نتیجه غیرمنتظره‌ای به‌دست نیاید، می‌توان امیدوار بود که او برای نیمه‌نهایی رفت کوپا ایتالیا در دسترس اینزاگی باشد. از نظر پزشکی همه چیز بررسی شده؛ حالا نوبت تصمیم‌گیری فنی است. چون اینتر در آستانه دوره‌ای بسیار سخت قرار دارد: نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان برابر بایرن هم در راه است – هشتم آوریل.
یک تهدید چند وجهی!
نقطه شروع هر تحلیلی روشن است: لائوتارو خودش را تمام‌قد وقف پایان فصل اینتر کرده و با اینزاگی بهترین مسیر بازگشت را انتخاب خواهد کرد. در سال ۲۰۲۵ تقریباً همه بازی‌ها را از ابتدا بازی کرده؛ تنها استثنا، دو بازی کوپا مقابل لاتزیو و فاینورد بوده (دیدار برگشت در سن‌سیرو). اما اینتر به گل‌ها و حرکات او وابسته است. مثل همان بازی برگامو: از چهار موقعیت بزرگ گلزنی، سه‌تا مستقیماً به لائوتارو مربوط بود – یک گل و دو پاس طلایی برای تورام و فراتزی. او برای اینتر یک «عامل چندبرابرکننده» است: تورام با حضور او بهتر بازی می‌کند، مدافعان و هافبک‌ها با او گره‌گشایی می‌کنند و اینزاگی مهاجمی در سطح او برای جایگزینی ندارد. برای رقبا هم همین‌طور است؛ لائوتارو تهدیدی چندوجهی است.
حس واقعی تعلق!
در این روزها جامعه نراتزوری بین دو خواسته معلق است: بازگشت سریع کاپیتان و پرهیز از کوچک‌ترین ریسک ممکن. چون آوریل پر از اهداف حساس است. لائوتارو و اینتر می‌توانند در دو ماه آینده فصلی تاریخی بسازند؛ هیچ اشتباهی پذیرفته نیست، هیچ تصمیمی نباید به شانس یا عجله سپرده شود. و دقیقاً به همین دلیل بود که دیروز، کاپیتان بی‌درنگ خودش را به آپیانو رساند. به گفته ماروتا، این یعنی حس واقعی تعلق.
