بر اساس ایده ولایت فقیه اداره امور جامعه اسلامی در عصرغیبت،با فقهای شیعه است اما در طول تاریخ فقاهت شیعه،هیچ گاه امکان حکومت برای فقیهان فراهم نشد.
البته نفوذ فقهیان دربار صفوی مثال زدنی است تا جایی که شاه طهماسب صفوی خود را سلطان ماذون ِ مجتهد عصر خود یعنی محقق کَرَکی،می دانست. یا در ماجرای مشروطه، ایده مشروطه مشروعه شیخ فضل الله نوری موفق شد تا ۵ نفر از علما و فقها را در جایگاه تطبیق مصوبات مجلس با شرع مقدس اسلام قرار دهد.
اما فقط در دوران معاصر بود که اندیشه حکومت اسلامی امام خمینی به اعتبار ایده مرکزی آن مبنی بر ولایت فقیه توانست نظر مردم را جلب کند و امکان حکومت بر سرزمین پهناور ایران را برای فقیهان فراهم آورد و عملا فقها اعتبار ۱۰۰۰ ساله حوزه های علمیه را به میدان محک حکمرانی آوردند.
طبیعی است که در تمام این دوران،نه تنها مردمان معاصر،که تاریخ زمام داری بشر،تماشاگر تلاش و توانایی روحانیون شیعه هستند.
تنگاهای اداره امور سرزمینی خاص و ظرفیت های عظیم انسانی و تاریخی و طبیعی ایران آفت ها و لطافت های قابل تاملی را فرا روی روحانیت شیعه قرار داده است اما فراتر از موضوعات و مسائل داخلی،قرار گرفتن جمهوری اسلامی ایران در جایگاه مرجعیت فکری و سیاسی برای طیف های مختلف اجتماعی سایر کشورها،مخصوصا برای برخی از کشورهای هم سایه و تعدادی از کشورهای غرب آسیا و حتی آفریقا، رسالت بزرگتری را بر دوش اندیشه ورزان و حاکمان روحانی جمهوری اسلامی ایران،قرار داده است.
مجموعه این زمینه ها و‌ظرفیت ها،به ضمیمه شعارها و رویکردهای حق طلبانه حاکمیت جمهوری اسلامی،سبب شده است که دشمنی های منطقه ای و جهانی و اتحادهای بین المللی علیه ایران و حاکمیت آن شکل بگیرد.
به همین دلیل انتظار می رود و‌اقتضا می کند که هسته مرکزی روحانیون شیعه ایرانی و‌قوه حاکمه آن ،با به میدان فرستادن بهترین و شایسته ترین فرزندان حوزه های علمیه در میدان سیاست،علاوه بر اندیشه ورزی و توسعه و‌تبیین تئوری مفهوم ولایت فقیه و کارکردهای حاکمیتی آن ،بتوانند به گونه ای اوضاع را تمشیت کنند که نه تنها باعث عبرت سایر کشورهای اسلامی از اجرای اندیشه ولایت فقیه نشوند،بلکه به الگویی مناسب برای تحقق این اندیشه در عرصه حکمرانی تبدیل گردند و هم اسباب حفظ منزلت و کرامت روحانیت شیعه و پاسداری از آبروی حوزه های علمیه ی شیعی گردند.
از این رو به نظر می رسد که ۱۲ فروردین، سال روز تایید نظام جمهوری اسلامی ایران، صرفا یاد آوری تاسیس این نظام سیاسی برای عامه مردم ایران، وفاداران و هواداران این نظام در ایران و سایر کشورهای جهان نیست بلکه یک نقطه عطف تاریخی برای تامل و تمرکز فقها، روحانیون و هیات حاکمه روحانی نظام است برای بازخوانی بایدها و نبایدها، فرصت ها و آسیب های حکمرانی روحانیون و فقها، برای حکم راندن در ایران و جهان.
