بنیامین نتانیاهو نخست وزیر رژیم اشغالگر قدس به تازگی با یک بحران و چالش جدی و بزرگ رو به رو شده است.
سیستم قضایی رژیم اشغالگر قدس، نتانیاهو را برای بازجویی در پرونده موسوم به "قطرگیت"، احضار کرده است. نکته جالب اینکه دو تن از همکاران نزدیک نتانیاهو یعنی "جاناتان اوریش" و "ایلی فلدشتاین" نیز بازداشت شده اند.
بر پایه اتهامات مطرح در قابل پرونده قطرگیت، ارتباطات مالی و سیاسی مشکوکی میان دفتر نخست وزیر رژیم اشغالگر قدس و دولت قطر شکل گرفته که در قالب آن ها، نتانیاهو و نزدیکانش با دریافت رشوه، کلاهبرداری، خیانت در امانت و پولشویی، متعهد به پیشبرد منافع قطر در سرزمین های اشغالی شده اند. سازمان امنیت داخلی رژیم صهیونیستی(شاباک) نیز به این پرونده ورود کرده و قویا به دنبال یافتن شواهدی است که از تبانی دفتر نتانیاهو با مقام های قطری جهت اثرگذاری بر معادلات سیاسی فلسطین اشغالی حکایت دارد.
جریان اپوزیسیون اسرائیل نیز با تمام قوا وارد میدان شده و حتی طیف‌هایی از فعالین سیاسی در فلسطین اشغالی خواهان استعفای فوری نتانیاهو شده اند. این رویداد در نوع خود با دو پیام مهم همراه است.
اول اینکه بار دیگر این نکته پیش چشم همگان قرار گرفته که نتانیاهو عملا به آخر خط رسیده و با تنفس مصنوعی به حیات سیاسی خود ادامه می دهد. او نه تنها با سیلی از پرونده های قضایی رو به رو است و هر چه به جلو حرکت می کنیم بر تعداد و حجم اتهامات علیه وی افزوده می شود بلکه جریان های مخالف و منتقدِ او نیز قویا خواستار کناره گیری اش از قدرت هستند و او را عامل حرکت رژیم صهیونیستی به لبه پرتگاه و قرار گرفتن در آستانه سقوط و فروپاشی قلمداد می کنند.
حال در این فضا، اینکه گاه و بیگاه می بینیم نتانیاهو لفاظی های تهاجمی را علیه دیگر کشورها و ملت ها نظیر ایران مطرح می کند بیش از همه یادآور فردی است که در اتاقی شیشه ای قرار دارد و می خواهد به دیگران سنگ برند!
نکته دوم اینکه ماجرای قطرگیت در فلسطین اشغالی بار دیگر نشان داد که برخلاف موضع گیری های ظاهری، دولت های عرب مدعی در سطح منطقه، نه تنها به نحوی عملی به مقابله با اسرائیل و رویه های مجرمانه آن نمی‌پردازند بلکه حتی در پشت پرده به هر شکل ممکن که شده سعی در برقراری رابطه با سیاستمداران صهیونیست و اعمال نفوذ درقالب معادلات سیاسی اراضی اشغالی دارند.
به بیان ساده تر، دولت های عربی نظیر قطر با بهره گیری از دلارهای نفتی خود و تلاش برای اعمال نفوذ در صحنه سیاسی فلسطین اشغالی، عملا به نوعی این اذعان را دارند که اسرائیل را به عنوان یک بازیگر مشروع و عادی در محیط بین المللی پذیرفته اند. گزاره ای که به هیچ عنوان پذیرفتنی نیست و از نوعی سیاست یک بام و دو هوا از سوی این دسته از دولت ها حکایت دارد.
