مخالفان نظام گاه می گویند ایران کنونی شبیه اواخر دوره قاجار است.
برخی از آنان و گاه بسیاری آنان می گفتند ایران کنونی شبیه اواخر دوران پهلوی است.
یکبار می گفتند شبیه اواخر دوران شوروی است.
اکنون اما اصرار دارند شبیه اواخر صفویه و شاه سلطان حسین است!
چهره مشهورتری که ایران کنونی را شبیه اواخر صفوی می داند و رهبری را شبیه شاه سلطان حسین، عباس میلانی است. همسو یا حتی تابع او، امروز بیشتر مخالفان نظام به ویژه سلطنت طلب ها به سمت شبیه انگاری دوره شاه سلطان حسین و اکنون ما رفته اند.
خواننده عزیز خود قضاوت کند. چگونه می توان سلطان حسینی که در برابر هجوم افغان ها خودش را باخت و دست به دعا برد و کشور را تسلیم کرد، با دوره کنونی مقایسه کرد؟
برخی اهالی اصفهان از ترس جان، خانواده شان را در دیوارها پنهان کردند و بعدها جنازه های آنان از دیوارها بیرون کشیده شد.
در این سو، ما شاهد بودیم اسرائیل به دو حمله محدود و سطحی اکتفا کرد و حتی جنگنده هایش وارد خاک ایران نشدند. ما شاهدیم آمریکا برای حمله به ایران، دچار این همه چالش و مانع است.
روی این ملاحظات باید گفت عباس میلانی که مورخی قابل احترام است، در فقره فوق دچار زمان پریشی یا آناکرونیسم شده است.
به هر روی ایران ۳۶ سال است از هر جنگی مبرا بوده و در طول این ۴۶ سال حتی یک وجب از خاک خود را به دشمن واگذار نکرده است. در مقابل، هم قاجار و هم پهلوی بخش های از بین خاک ایران را از دست دادند.
ماجرای از دست دادن آرارات توسط رضاخان آن هم طی یک مهمانی در ترکیه، اوج شگفتی و بذل خاک یک کشور در تاریخ روابط بین الملل است.
ماجرای قاجار و قراردادهای ترکمنچای و گلستان را هم که می دانیم.
شوروی هم اگر فروپاشید، تا حدی زیادی به سبب معاهده هلسینکی و بازکردن پای غرب در درون خود بود. پروستریکا و گلاسنوست گورباچوف چیزی جز طرح آمریکایی برای اسقاط شوروی نبود.
حال چگونه می توان جمهوری اسلامی را که کمترین اعتمادی به دشمن ندارد و کمترین فضای نفوذی را به آمریکا و اسرائیل نداده، با حکومت های مذکور مقایسه کرد؟
اوج بی انصافی در میان مقایسه های گفته شده، مقایسه جمهوری اسلامی با اواخر دوران صفویه است؛ دورانی که ایران توسط محمود افغان اشغال شد.
باید گفت ایران امروز بزرگترین چالش برای غرب است، یادآور غرور و افتخار باستانی ایرانیان در دوره هخامنشی و ساسانی است؛ یادآور زمانی است که از ایران و انیرانی سخن به میان بود و شمشیر ایران تا یونان می رسید و سورنا سر کراسوس سردار رومی را برای اُرد پنجم آورد.
ایران امروز مستقل تصمیم می گیرد و با همه ضعف هایش، اما می تواند خودش باشد. این برخلاف دوران پهلوی و قاجار و حتی شوروی است.
سخن نهایی این که ایران امروز بیش از تقابل با این سه حکومت، با ضعف سلطان حسینی تقابل دارد و تردیدی نیست تسلیم ناپذیری مطلق رهبر جمهوری اسلامی را نمی توان با تسلیم پذیری مطلق سلطان حسین مقایسه کرد.
