یک فعال سیاسی معتقد است که مردم دیگر تحمل فشار اقتصادی را ندارند.
علی بیگدلی، فعال سیاسی با خبرنگاران تجارت نیوز گفت و گو کرد.
اگر توافقی صورت نگیرد در چشم انداز دو سه سال آینده چه اتفاقی برای ایران می‌افتد؟
دو سه سال خیلی دیر است. یعنی ما باید اینکار را هر چه سریع‌تر انجام دهیم. دو سه سال خیلی زمان طولانی است و ما خیلی از موقعیت‌ها را هم در زمان بایدن و هم در زمان آقای روحانی از دست دادیم و مجالی برای تلف کردن وقت نداریم و هر چه سریع‌تر بایستی این اختلافات برطرف شود.
جامعه ما دیگر تحمل بار سنگین اقتصادی را ندارد و به قول شما انتخابات هم نشان داد که وقتی وارد توده‌های مردم می‌شویم می‌بینیم که زندگی بسیار بسیار مرارت باری را دارند تحمل می‌کنند و این اصلاً در شأن جمهوری اسلامی نیست. وقتی هزار تومان روی دلار می‌رود بلافاصله ضربات حاصل از افزایش قیمت دلار روی زندگی لحظه به لحظه مردم مخصوصاً در معیشت روزانه‌شان تأثیرگذار خواهد بود.
به نظر شما دولت آقای پزشکیان این قدرت را دارد که بتواند توافقی پایدار با غرب شکل دهد؟
عرض کردم که نگرش آقای پزشکیان برای حل اختلافات ایران با کشور‌های اروپایی می‌تواند نویدبخش باشد و شاید تا الان هم تاحدودی موفق بوده است و فضایی را نسبتاً به وجود آورده برای اینکه بتواند مقدمات این مذاکرات را مهیا کند. ولی باز هم تکرار می‌کنم که تصمیم نهایی با رهبری است. اما برای اینکه ممکن است ده سال طول بکشد که به رشد اقتصادی ۸ درصدی برسیم، خیلی مهم نیست.
ما اگر همین الان شروع کنیم، جامعه ما هم جامعه خودمان و هم سرمایه‌گذاری داخلی ما دستخوش یک ضریب امنیت اقتصادی می‌شود که این مهم است. یعنی جامعه ما به سمت یک ثبات اقتصادی پیش می‌رود و احتمالاً به یک ثبات سیاسی بیشتری دسترسی پیدا خواهیم کرد و اگر ما بتوانیم فضای داخلی‌مان را مهیا کنیم و سیاست‌های بغض و کینه را کنار بگذاریم همانطور که سال ۲۰۱۵ قرارداد برجام انجام شد و دیدیم که سرمایه‌ها آمد و ما سفارش خرید ۱۰۰ هواپیما دادیم؛ بنابراین می‌تواند شروع شود و همین شروع شدنش جامعه ما را از این التهاب داخلی پایین خواهد آورد و این می‌تواند جامعه را به سمت رشد اقتصادی و برای شروع سرمایه‌گذاری داخلی و خارجی فراهم کند و همانطور که عرض کردم ضریب امنیت اقتصادی می‌تواند زمینه رشد اقتصادی را هم به وجود بیاورد؛ بنابراین هیچ نیازی نیست که ما خودمان را برای اینکه به سال ۱۳۹۲ برگردیم، اسیر کنیم. از همان روزی که این قرارداد امضا می‌شود، فضای ملتهب داخلی هم کاهش پیدا خواهد کرد و بنابراین می‌توانیم به سمت بهبودی اقتصادی و رشد مطلوبمان حرکت کنیم.
جدای از تحلیل و بحث علمی، حستان نسبت به توافق چیست؟ آیا ما توافق می‌کنیم یا همچنان در ورطه انزوای سیاسی در دنیا می‌غلطیم؟
ما هیچ راهی نداریم. یعنی هیچ دارویی این درد بی‌درمان ما را دوا نمی‌کند الا رفتن به سمت حل مشکلاتمان با غرب و اقتصاد ما احیا نمی‌شود مگر اینکه سرمایه و تکنولوژی خارجی وارد جامعه ما شود. ما برای رشد اقتصادی نیازمند سه عامل هستیم: سرمایه، تکنولوژی و نیروی متخصص که هر سه اینها بایستی از خارج بیایند و اگر نیروی متخصص در داخل هم داریم شاید مقداری دچار عقب‌افتادگی از لحاظ علمی شدند و فضای داخلی هم اجازه رشد و خودنمایی به آنها نداده است؛ بنابراین هیچ راهی نداریم و این را به ضرس قاطع می‌گویم که هیچ راهی وجود ندارد و بنابراین حس من هم حکایت از این می‌کند که ما داریم به سمت سازش با غرب حرکت می‌کنیم.
