محمدرضا باهنر، عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام، در یک گفتگوی نوروزی، توضیحاتی درباره سیاسی کاری‌ها درباره بررسی لوایح مرتبط FATF و مذاکره با آمریکا ارائه کرد.
به گزارش خبرآنلاین، بخشی از این گفت‌و‌گو را در ادامه می‌خوانید؛
* چقدر سیاسی کاری و سیاسی بازی‌های برخی از افراد به این مشکلات دامن می‌زند؟ مشخصا در ایام ریاست جمهوری آقای پورمحمدی در رابطه با FATF گفته بودند که آقای جلیلی گفته است FATF را قبول داریم، ولی اگر این آقایان – دولت روحانی- اجرا کند خیر. این اتفاقات در برجام و رفع تحریم‌ها هم به شکل‌های مختلف رخ داد.
بله این را قبول دارم. متاسفانه همانطور که گفتم در کشورمان، دولت‌ها و مجالس از هم منفصل هستند. یعنی در خارج از کشور حتی دو حزب رقیب هم که دولت را عوض می‌کنند، از تمام کار‌های دولت گذشته عبور نمی‌کنند. فرض کنید یکی مالیاتش ۱۵ درصد است، دیگری که می‌آید ۱۳ درصد و یا ۱۷ درصد می‌کند. اینطور نیست که یکی بگوید ۱۰۰ درصد مالیات می‌گیرم و دیگری بگوید اصلا مالیات نمی‌گیرم. اینطور روال نیست.
متاسفانه در کشور ما، یک دولت را تایید و دولت دیگر را رد می‌کنند. سیاسیون هم بیشتر به این صورت عمل می‌کنند. در حالی که ظرف این چهل سال خدماتی که نظام جمهوری اسلامی انجام داده است که بسیارشان به معجزه شبیه است و نمونه در دنیا ندارد. من واقعا مدعی این هستم و حاضرم بحث کارشناسی کنم. این کار‌ها کار ۱۳ دولت گذشته است. دولت زمان جنگ، آقای مهندس موسوی، آقای هاشمی، آقای خاتمی، آقای روحانی و آقای احمدی نژاد و آقای رئیسی هم بوده است. اشکالات هم تلنبار اشکالات گذشته بوده است.
این که دولتی ده تا کار خوب انجام داده و دو تا کار اشتباه انجام داده است، نمره اش می‌شود ۱۸. دیگری نمره اش ۱۷ یا ۱۵ می‌شود. نمره ۲ و صفر و چهار نداریم. من یک فرد سیاسی هستم و با برخی از دولت‌ها صد درصد رقیب بوده‌ایم. ولی با دولت‌ها همه کار کرده‌ام. الان هم که آقای پزشکیان آمده است، سه ماه است کار را شروع کرده است و می‌گویند چرا تورم را حل نکرده است. ما هفت سال است که تورم نزدیک ۴۰ درصد داریم. آقای پزشکیان نمی‌تواند به تنهایی ظرف سه ماه تورم را حل کند و باید مجلس در کنارش باشد.
* این را ناشی از چه می‌دانید؟
اولا در بحث‌های سیاسی رشد کافی نداشته‌ایم. بار‌ها گفته‌ام مشکل سیاسی کشور، نداشتن سه الی چهار حزب فراگیر و قدرتمند و پاسخگو است. ما الان ۵۰ حزب داریم. ولی همه شب امتحانی و کوچک هستند. برخی از آنها در یک فولکس واگن جا می‌شود. شب انتخابات هم باهم جمع می‌شوند و جبهه‌ای درست می‌کنند و این طرف می‌گویند جبهه ایستادگی و یکی جبهه نشستگی و این می‌گوید شانا و آن یکی می‌گوید مانا. انتخاباتی برگزار می‌کنند و تا دوره بعدی می‌روند. به این دلیل است که مسئولین تصمیم گیر ما حداکثر در فکر چهار سال هستند. روسای جمهور ما هم که می‌آیند، فقط به فکر هشت سال خود هستند. اگر از هر رئیس جمهور بپرسید که کاری که انجام می‌دهید چهل سال دیگر نتیجه اش چه خواهد شد، می‌گویند آن زمان مملکت دارد و به نحوی حل خواهد شد.
من تنها کسی که دیده‌ام و به فکر ۱۵ سال تا ۴۰ سال آینده نظام باشد، شخص مقام رهبری بوده است. هیچ کسی دیگر در فکر این که چشم انداز ۲۰ ساله و برنامه ۴۰ ساله ما چه می‌شود {نبوده است}. در بیانیه گام دوم انقلاب، مقام معظم رهبری بحث چهل سال آینده را داشته‌اند. ولی رئیس جمهور ما در فکر هشت سال است. جالب است که هر رئیس جمهوری که می‌آید می‌خواهد کار رئیس جمهور قبلی را خنثی کند. وقتی اینها از هم منفصل باشند، این زیگزاگ‌ها بوجود می‌آید و بهره وری را به شدت کاهش می‌دهد.
حزب هم باید در فکر نان امشب مردم و هم در فکر برنامه میان مدت مردم و هم در فکر درازمدت باشد. چون این حزب می‌خواهد پنجاه سال بماند. رئیس جمهور و نماینده مجلس نمی‌خواهد پنجاه سال بماند. ولی حزب می‌خواهد چهل سال در قدرت بماند؛ بنابراین باید هم در فکر امشب و هم فکر پنج سال و چهل سال آینده باشد و تصمیمات بگیرد. نگوید امشب مشکل مردم را حل می‌کنم، فردا به جهنم هرچه شد. این رویه حکمرانی مطلوب نیست. اشکال قضیه اینجا است.
* الان این را شاهد هستیم. مثلا درمورد برجام یا FATF و خیلی مسائل کلیدی دیگر، رقابت‌های سیاسی می‌بینیم که انگار شخصی می‌شوند.
حتی مورد داریم که فرد می‌گوید با آمریکا حاضریم مذاکره کنیم. ولی اگر دولت رقیب باشد نمی‌گذاریم.
* چرا مذاکره در دولت سیزدهم که دولت متبوع آقای جلیلی بود رخ نداد؟
دولت آقای رئیس یک سری اتفاقات خوبی را راه انداخت و کار‌های خوبی کرد. اشکال دیگری هم وجود داشت که قبلا هم آقای ظریف در دوره آقای روحانی برخی جا‌ها که برای مذاکره می‌رفت و با برخی متخاصمین و دشمنان و رفقا و ۵+۱ مذاکره می‌کرد، برخی اوقات این واژه را به کار می‌بردند که برو رئیست را بفرست.
می‌دانستند وزیر خارجه سخنگوی کل حاکمیت نیست. ولی با آقای امیرعبدالهیان و آقای رئیسی زمانی که مذاکره می‌کردند می‌دانستند که سخنگوی حاکمیت‌اند. یعنی برخی اوقات، چون خارجی‌ها رزومه‌های ما را درست در می‌آورند. اگر بگویید باهنر، می‌دانند چه کسی است و چه کاری می‌کند. به همین دلیل، کار‌ها به خوبی جلو رفت.
شما در زمان مسئله شهادت آقای رئیسی دیدید که چه پیام‌هایی که برای کشور ما فرستادند و چه کسانی که در تشییع و مراسم شرکت کردند. در همان زمان آقای رئیسی مسئله شانگهای و بریکس مطرح شد. کار‌ها به خوبی جلو می‌رفت. کار‌ها به خوبی جلو رفته بود. در عمان بحث‌هایی با دست دو‌های آمریکا و واسطه‌ها می‌شد. الان هم این بحث‌ها هست. همین آقای شیخ تمیم امیر قطر که تشریف اورده بودند، مقام معظم رهبری به خوبی فرمودند. اولا آمده بودند که احتمالا پیغامی بدهند. حضرت آقا فرمودند آن پولی که کره به شما داده است پول ما است. پول ما را بدهید تا ببینیم می‌توانیم مذاکره کنیم یا نه. ترجمه عامیانه آن را می‌گویم.
* همان پولی که در دولت آقای رئیسی سه چهار بار آزاد شده بود.
بله، پاسخ‌ها به این صورت بود. الان هم وقتی بحث مذاکره می‌شود و حضرت آقا می‌گویند مذاکره نه؛ کاملا روشن است و می‌گویند ما این مسیر را رفته‌ایم و تجربه کرده‌ایم. طرف مذاکره ما متعهد به بحث نیست. باید این بار خودتان را برای ما ثابت کنید که بدانیم اهل گفت‌و‌گو و پایبندی به تعهد هستید. وگرنه الان نقشه راه ترامپ یکی است. می‌خواهد از سر تسلیم و گرفتاری و بدبختی شروع به مذاکره کنیم.
ما می‌گوییم که این مذاکره را قبلا کرده‌ایم و تعهد و امضا کرده‌ایم. شما زیر امضا زده‌اید. این کلاه سر ما نمی‌رود. شما – سیاستمداران غرب – باید خودتان را ثابت کنید که اهل گفت‌و‌گو و متعهد و پایبند به تعهداتتان هستید. این بار هم اگر خواستیم، قدم به قدم خواهیم رفت. یک قدم شما می‌آیید و یک قدم ما خواهیم آمد. مانند آن دفعه نیست که به همه تعهداتمان عمل کنیم و شما قرارداد را پاره کنید.
