عصر ایران- در پی درگذشت حجت‌الاسلام حسینعلی نیّری -قاضی مشهور- بازار شایعات دربارۀ دلیل این اتفاق و ربط دادن به ترورهای 75 روز قبل در کاخ دادگستری گرم شده و این در حالی است که خبرگزاری رسمی قوه قضاییه (میزان) همان روز تصریح کرده بود: "ایشان اصلا در آنجا حضور نداشته تا مجروح شده باشد. "
در اطلاعیه مرکز رسانه قوه قضاییه آمده بود: «در برخی کانال‌های خبری، شایعه شده که حجت‌الاسلام والمسلمین حسینعلی نیری نیز در حمله تروریستی زخمی شده است. این ادعا از اساس کذب است زیرا اساساً در محل وقوع حادثه تروریستی امروز - 29 دی 1403- حضور نداشته است.»
حسینعلی نیری چندان اهل مصاحبه نبود اما به خاطر درگذشت استاد و تأیید کنندۀ خود - آیت‌الله محمدی گیلانی- در 18 تیر 1393 با تارنمای مرکز اسناد انقلاب اسلامی گفت‌و‌گو کرد.
او که خود متولد یکی از شهرستان‌های استان گیلان بود در این مصاحبه گفته از سال 1343 در قم طلبه شده که به معنی آن است که تنها 8 سال داشته مگر آن که یا سن تولد درست ذکر نشده نباشد یا 1343:
"ما سال ۱۳۴۳ که به قم رفتیم و طلبه شدیم از همان موقع خداوند توفیق داد که اساتید بزرگواری داشتیم از جمله آیت‌الله گیلانی. فضائل اخلاقی زیادی داشتند. غیر از اینکه بالاخره عالم بودند، به مسائل دینی آگاه بودند، واقعا از علمای بزرگ اخلاق بودند و ما هرچه داریم از وجود ایشان داریم."
می‌توان حدس زد بعد از انقلاب با شناخت آقای محمدی گیلانی وارد دستگاه قضا شده چندان که در 24 سالگی به او چنان اعتماد داشتند که حاکم شرع زندانیان سیاسی اوین می‌شود.
از سؤالات قابل تأمل در آن مصاحبه این است: "بحثی که در این چند سال اخیر مطرح کردند بحث اعدام‌های دهه 60 و به خصوص سال ۱۳۶۷است. در این زمینه نکته‌ای دارید؟"
آقای نیری پاسخ می‌دهد:
"آن برهه شرایط ویژه‌ای بود. وضع مملکت بحرانی بود. یعنی اگر قاطعیت امام نبود شاید ما اصلا این امنیت را نداشتیم. شاید اصلا وضعیت طور دیگری بود. شاید اصلا نظام نمی‌ماند. روزی ۵۰- ۶۰ تا ترور در تهران و شهرهای دیگر اتفاق می‌افتاد. در این شرایط بحرانی باید چه کرد؟ باید حکم قاطعی داد. آن که دادگاه را اداره می‌کند و مسائل در دستش است باید مسأله را جمع کند. در این شرایط که نمی‌شود با «قربانت بروم و فدایت بشوم» کشور را اداره کرد."
در ادامه سؤال شده: ولی گفته می‌شود چه لزومی داشته کسی که در زندان و در حال گذراندن دوران حبس خود بوده مجددا محاکمه شود؟
او پاسخ می‌دهد: "این‌ها که به خاطر همان پرونده محاکمه نشدند. این‌ها در زندان دوباره شلوغ کردند. در فضای زندان باز هم انسجام خودشان را داشتند. نه تنها رابطه تشکیلاتی داشتند بلکه تشکیلات جدیدی هم درون زندان به وجود آورده بودند. از راه‌هایی که می‌دانستند، از بیرون اطلاعات کسب می‌کردند. جوّ زندان دست شان بود و لذا توطئه‌های جدید در کار بود. این طور نبود که آن‌ها فقط بخواهند ایام حبس‌شان را بگذرانند.
یک وقت کسی مثلا 5سال زندانی است می‌گوید من باید 5 سال زندان بمانم دیگر چه کار دارم چه می‌کنند؟ ولی این‌ها توطئه کرده بودند و هماهنگی از بیرون داشتند. یعنی عناد خودشان را می‌خواستند ادامه بدهند. این‌ها می‌گفتند ما ضرر اقتصادی به نظام بزنیم. سیم تلفن را قطع کنیم. لامپ را بشکنیم و ... با این‌ها که نمی‌شود نظام را سرنگون کرد. یعنی یک لج بازی‌های بچگانه‌ای که مثلا مادر، بچه را تنبیه می‌کند، بچه می‌رود یک جایی یک حرکتی اذیتی می‌کند. مملکتی که این همه خرج دارد با چهار تا لامپ شکستن نظام سرنگون می‌شود؟"
چون دو سال قبل از این مصاحبه هم در نامه‌ای به روزنامه جمهوری اسلامی دربارۀ شایعات مربوط به کشته شدن دو فرزند آیت‌الله محمدی گیلانی توضیح داده بود که اعدام نشدند بلکه در درگیری مقابل خانه تیمی کشته شدند از او خواسته می‌شود به آن نامه هم اشاره کند و می‌گوید:
"فرزندان آیت‌الله گیلانی دوتایشان در زمین منافقین فعالیت می‌کردند. این‌ها در آن درگیری‌ها کشته شده بودند ولی شایعه شده بود که ایشان حکم اعدام بچه‌هایش را داده. این دروغ بود. کار بچه‌های ایشان کارشان به زندان نکشید و در همان درگیری کشته شدند. منتها شایعه کرده بودند ایشان حکم اعدام داده است. در تاریخ نداریم پدری حکم اعدام بچه‌اش را بدهد. عده‌ای می‌خواستند از این موضوع سوءاستفاده کنند و بگویند ایشان اینقدر آدم قسی‌القلبی است که حکم اعدام بچه‌هایش را داده، از آن طرف عده‌ای می‌گفتند چه آدم اخلاق مداری است که این طور کرده. بعضی‌ها می‌گفتند ایشان چقدر انقلابی است که حتی حکم اعدام بچه‌هایش را هم داده است. در حالی که این مطلب دروغ بود. بچه‌های ایشان دستگیر نشدند تا محاکمه و اعدام شوند.
ایشان فقط می‌گفت: من چه کنم بچه‌هایم به این سرنوشت گرفتار شدند؟ من اجازه ندارم حتی برای این‌ها گریه کنم که فردای قیامت خدا به من بگوید برای این بچه منافق چرا گریه کردی؟ خیلی به آدم فشار می‌آید که انسان فرزندش در راه باطلی کشته می‌شود و انسان باید خودش را نگه دارد که گریه هم نکند چون خدا از من سوال کند که چرا برای فرزند منافقت گریه کردی؟"
برخی از سمت‌های دیگر قضایی حجت الاسلام نیری طی سال های 1359 تا 1401 از این قرار بود:
- ریاست دادگاه‌های ویژه اصل ۴۹ که به پرونده‌های مربوط به اموال عمومی و منابع ملی رسیدگی می‌کرد.
- ریاست دادگاه عالی انتظامی قضات از 1392 تا 1401 که مسئول رسیدگی به تخلفات قضات است.
- مشاور عالی رئیس قوه قضائیه در سال ۱۴۰۱
