به گزارش سرویس سیاسی تابناک، در جهانی که مرز‌ها هم‌زمان دیوارند و پنجره، حدود هفت میلیون ایرانی در گوشه و کنار سیاره پراکنده شده‌اند، گویی تکه‌هایی از یک آینه شکسته که هر کدام نور سرزمین مادری را به شکلی دیگر بازمی‌تابانند، آنها به سختی فارسی حرف می زنند، به سختی ارتباطی با وطن می گیرند و به سختی ایرانی هستند!
این داستان نه فقط از اعداد و ارقام، که از رویا‌هایی می‌آید که در چمدان‌های مهاجرت خودخواسته یا اجباری پنهان شده‌اند و نوستالژی‌ای که، چون سایه‌ای جادویی بر زندگی نسل‌ها می‌افتد. نسل جدید ایرانیان پراکنده در قاره‌های پنج‌گانه جهانی تازه ساخته‌اند، چگونه فکر می کنند؟ گرایش سیاسی آنها چیست؟آیا این نسل از فرزندان و آینده سازان ایرانی کاملا در تمدن غربی حل شده اند یا هنور منتظر فرصتی و بهانه ای برای دوباره ایرانی شدن و بازگشت به وطن؟
جهان آنها چقدر ایرانی است؟ در کدام افق فکری سیر می کنند؟ جهان این ایرانی های کمتر شناخته شده برای رسانه ها و داخل ایران، هم آشناست و هم غریب، هم واقعی و هم رویاهاشده، به سراغ بحث کمتر مطرح شده ای رفته ایم: نسل جدید ایرانیان خارج از کشور چگونه فکر می کنند؟ سئوال ساده تر و صریح تر: آنها هنوز ایرانی هستند؟
آمریکا: سرزمین آینه‌های دوگانه
در قاره آمریکا، جایی که آسمان‌خراش‌ها با زمین‌های بی‌انتها دست می‌دهند، نزدیک به دو میلیون ایرانی زندگی می‌کنند، به خصوص در ایالت کالیفرنیا و به خصوص در لس آنجلس که با محلاتی کاملا ایرونی، به تهران جلس هم معروف است!
مریم دها، پژوهشگر به سراغ نسل دوم و سوم ایرانیان رفت؛ جوانانی که هرگز خاک ایران را لمس نکرده‌اند، اما در خانواده ای ایرانی متولد شده اند و در جامعه آمریکایی تربیت شده اند.
یکی از عجیب ترین داده ها این پژوهش ارتباط برقرار کردن این نسل با یکی از خوانندگان لس آنجلسی،فائقه آتشین معروف به گوگوش است! و یک آمار قابل توجه: بیش از ۷۰٪ از شرکت‌کنندگان در این پژوهش گفته اند به‌طور منظم به موسیقی پاپ ایرانی گوش می دهند! موسیقی ایرانی حتی از نوع مبتدل و نه چندان فاخر آن، معجونی است که ایرانی بودن و فارسی سخن گفتن را ادامه می دهد، حواسمان هست؟!
نسل دوم و سوم اغلب بین هویت ایرانی و هویت کشور میزبان (مثلاً آمریکایی یا اروپایی) تعادل برقرار می‌کنند، که این موضوع بر گرایش‌های سیاسی آنها اثر می‌گذارد، بنابراین آنها اغلب گرایش های لیبرال غربی دارند و از ایدئولوژی های مرسوم ایرانی داخل کشور دور هستند.
اینجا، در میان ۱.۵ میلیون ایرانی آمریکا و ۴۰۰ هزار نفر در کانادا، هویت دوگانه، چون طلسمی است که هم قدرت می‌دهد و هم گاه گمراه می‌کند. یکی‌شان می‌گوید: «من در آمریکا زاده شدم، اما وقتی مادرم قورمه‌سبزی می‌پزد و در خانه مان موسیقی ایرانی پخش می شود، انگار بوی ایران را حس می‌کنم.»
در یکی از مصاحبه های این پژوهش، یکی از دانشجویان نسل جدید ایرانی می گوید: «وقتی آهنگ‌های قدیمی را می‌شنوم، انگار دارم داستان‌هایی که مادرم از جوانی‌اش تعریف می‌کرد را زندگی می‌کنم.»
یکی دیگر گفته :«من از نظر تولد آمریکایی هستم، اما موسیقی و داستان‌هایی که در خانه می‌شنوم، باعث می‌شوند احساس کنم ایرانی هم هستم.»"
اروپا: رقص سایه‌ها در مه
در اروپا، قاره سبز که مهد جنگ و تمدن و فن آوری است، ۱.۲ میلیون ایرانی در میان مه و آفتاب پراکنده‌اند. بریتانیا با ۴۰۰ هزار نفر، آلمان با ۳۱۹ هزار نفر، و سوئد با ۱۱۶ هزار نفر، گویی شهرهایی‌اند که در آنها زمان متوقف شده و هر ایرانی با خودش تکه‌ای از وطن را آورده است. اینجا نسل دوم نه فقط با نوستالژی، که با پرسش‌های هویت روبه‌روست.
آنها در کافه‌های پاریس و بار‌های لندن می‌نشینند و از خود می‌پرسند: «ما کیستیم؟» پاسخ گاهی در آهنگ‌های قدیمی است و گاهی در سکوت. گاهی انکار ایرانی بودن! نوستالوژی به ایدئولوژی هم سرایت کرده است، بسیاری از نسل جدید ایرانی، گرایش سیاسی و فرهنگی خود را از والدین به ارث می برند با چاشنی نوستالوژی! البته گرایش های چپ درمیان این نسل جدید کمتر طرفدار دارد اما همچنان در نسل قدیم، هواخواهانی دارد.
حدود ۶۵٪ از شرکت‌کنندگان در این پژوهش دانشگاهی خود را "ایرانی-آمریکایی" می‌دانند و این هویت دوگانه را به‌عنوان یک "نقطه قوت" می‌بینند.
آسیا و اقیانوسیه: نسیم خاور و موج‌های دور
در خاورمیانه و اقیانوسیه، نزدیک به یک میلیون نفر ایرانی زندگی می کنند، نزدیکتر به ایران ولی نه لزوما ایرانی خالص؛ طبق آمار رسمی در امارات (۳۵۷ هزار نفر) و ترکیه (۸۳ هزار نفر) استرالیا (۱۲۰ هزار نفر) زندگی می‌کنند. ایرانی ها کمتر آفریقا را دوست دارند یا آن را برای زندگی انتخاب می کنند، فقط کمتر از ۵۰ هزار نفر ایرانی در آفریقا زندگی می کنند.
چهار تا پنج میلیون ایرانی طبق آمار رسمی و نزدیک به 7 میلیون ایرانی؛ به شهادت آمار غیررسمی در خارج از ایران زندگی می کنند، اعداد می‌گویند ۴۷ درصد در آمریکا، ۲۹ درصد در اروپا، و بقیه در آسیا و اقیانوسیه و آفریقا پراکنده‌اند
مرکز پژوهش‌های مجلس ایران، در سال ۱۳۸۶، با نگاهی به گذشته، سرمایه ایرانیان خارج از کشور را ۱۳۰۰ میلیارد دلار برآورد کرد و گفت که تنها ایرانیان مقیم آمریکا ۹۰۰ میلیارد دلار از این گنج را در دست دارند.ارتباط ارگانیک ایرانیان خارج از کشور با دولت ایران تقریبا قطع است، به جز در موارد کلیشه ای چون مثل گذرنامه و دعاوی حقوقی معمولی، نهاد رسمی مسئول شورای عالی امور ایرانیان خارج از کشور است که عملا یک شورای نیمه تشریفاتی و فاقد اختیارات محسوب می شود، ، احمدی نژاد اولین رئیس جمهوری بود که سعی کرد تکانی به این شورا بدهد، این شورا در دولت نهم به معاونت اجرایی ریاست‌جمهوری رفت و در سال ۱۳۹۴ دوباره به خانه اصلی‌اش بازگشت!
اگر دیر دست بجنبانیم، نسل جدید ایرانی ها در خارج از کشور ، خیلی زودتر از چیزی که فکرش را بکنیم، ایرانی بودن را کنار می گذراند و کاملا در وطن جدید خود حل می شوند، ارقام را دوباره بخوانید: قریب به هفت میلیون ایرانی دیگر ایرانی نخواهند بود!به همین آسانی و تلخی! / ارژنگ بوئینی
اما پژوهش ها این را هم می گوید که "بی تفاوتی سیاسی" و "عدم وجود یک گرایش سیاسی مشخص" یکی از شایع ترین مسائل نسل جدید ایرانی خارج از کشور است، به نظر شما چرا؟ چه تجربه ای در این مورد دارید؟
