به گزارش اقتصادنیوز، روزنامه فرهیختگان نوشت: ماده چهارم این آیین‌نامه درخصوص نحوه انتخاب و انتصاب رؤسای دانشگاه تصریح می‌کند که رئیس هر مؤسسه برحسب مورد از جانب وزیر هریک از وزارتین به شورای عالی انقلاب فرهنگی پیشنهاد خواهد شد که در صورت تأیید شورا، وی با حکم وزیر به مدت چهارسال به انجام وظایف خود خواهد پرداخت. انتصاب مجدد او هم به‌صورت متوالی برای یک دوره اشکالی ندارد.
براساس تبصره‌های ماده چهار، وزرای علوم و بهداشت می‌توانند در فاصله تأیید حکم رئیس پیشنهادی مؤسسه توسط شورای عالی انقلاب فرهنگی، مسئولیت اداره مجموعه را به او بسپارند و حکم سرپرستی برایشان صادر کنند اما این حکم حداکثر 6 ماه انقضا دارد و باید پیش از آن تکلیف سرپرست مشخص یا اداره مجموعه به فرد دیگری سپرده شود.
با این حال به‌نظر می‌رسد تجربه بلاتکلیفی دانشگاه‌ها در دولت یازدهم که به‌واسطه اتفاقات گوناگونی مثل ماجرای معرفی و رأی اعتماد به گزینه‌های معرفی‌شده تصدی وزارتخانه و استیضاح وزیر علوم رقم خورد، بار دیگری درحال تکرار شدن است. دنباله‌دار شدن ماجرای تأیید حکم سرپرستان دانشگاه‌ها در سال‌های آغازین دولت یازدهم موجب تشکیل کمیته‌ای منتخب و تفویض صلاحیت انتخاب رؤسای دانشگاه‌ها و مؤسسات آموزش عالی به آن شد. اتفاقی که اگرچه به‌سرعت تعیین‌تکلیف وضعیت سرپرستان کمک کرد اما در باز کردن گره مدیریت برخی دانشگاه‌ها هم مثل دانشگاه پیام نور یا دانشگاه فرهنگیان که حدود چهارسال (از شهریور 92) با سرپرست اداره می‌شد، هم تأثیر چندانی نداشت.
براساس اخبار منتشرشده مرکز رسانه و روابط عمومی شورای عالی انقلاب فرهنگی، کمیته منتخب تأیید صلاحیت رؤسای دانشگاه‌های کشور آخرین بار 30 بهمن سال گذشته تشکیل جلسه داده است. در بین رؤسایی که در شصت‌وسومین جلسه این کمیته تأیید شدند صرفاً نام محمودرضا شاهوردی رئیس دانشگاه تفرش و حسین واله رئیس مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران دیده می‌شود. در حالی که نگاهی به نخستین انتصابات وزیر علوم دولت چهاردهم نشان می‌دهد حکم سرپرستی بهزاد سلطانی برای دانشگاه کاشان که ششم شهریور صادر شده هنوز مورد تأیید قرار نگرفته است. حکم بیژن عبداللهی، سرپرست دانشگاه خوارزمی هم که از 13 شهریور کار خود را آغاز کرده وضعیت مشخصی ندارد.
در شرایطی که وضعیت تولید علم کشور در سال‌های اخیر افت محسوسی را تجربه می‌کند، وضعیت مدیریت دانشگاه‌های بزرگ به جای تزریق آرامش و امید، بلاتکلیفی را برای دانشجویان و استادان و کارکنان دانشگاه به ارمغان آورده است.
وزیر علوم 27 شهریورماه در حکمی، سیدحسین حسینی را به‌عنوان سرپرست دانشگاه تهران منصوب کرد. سیمایی‌صراف به سرپرست بزرگ‌ترین مجموعه آموزش عالی دولتی کشور، مأموریت تشکیل شورایی از منتخبان دانشگاه، به‌منظور ایجاد مشارکت حداکثری دانشگاهیان در پیشنهاد افراد شایسته به وزارت، جهت تصدی ریاست دانشگاه را سپرده بود اما با گذشت بیش از 6 ماه خبری از معرفی منتخب تصدی ریاست دانشگاه تهران نیست. خبر معرفی حسینی جهت تأیید حکم هم توسط برخی رسانه‌ها اوایل زمستان سال گذشته منتشر شد اما طولانی نکشید که رد شد. با این حال مهلت قانونی تکیه زدن سیدحسین حسینی بر صندلی ریاست دانشگاه تهران، پایان اسفندماه 1403 به پایان رسید تا آینده اداره این مجموعه مهم آموزش بیش از گذشته دستخوش اخبار ضد و نقیض و گمانه‌زنی‌های رسانه‌ای شود.
دانشگاه تربیت مدرس هم شرایط مشابهی را تجربه می‌کند. سرپرست این دانشگاه هم 27 شهریور معرفی و مسئولیت اداره آن به یوسف حجت سپرده شد اما تا امروز نه خبری از تأیید او منتشر شده و نه صحبتی از معرفی فرد دیگری برای واگذاری مسئولیت اداره دانشگاه تربیت مدرس به میان آمده است.
مهلت قانونی سرپرستی شجاع احمدوند که سوم مهرماه به‌عنوان سرپرست دانشگاه علامه طباطبایی تعیین شده بود، سوم فروردین‌ماه به اتمام رسید. اتفاقی که مشابه آن برای محمدهادی امین‌ناجی، سرپرست دانشگاه پیام نور افتاده و در پایان هفته گذشته، حکم 6 ماه سرپرستی او هم (چهاردهم فروردین) به پایان رسید. به این لیست می‌توان سیدبهشید حسینی سرپرست دانشگاه هنر را هم اضافه کرد؛ شخصی که انتصابش حواشی مختلفی درپی داشت و هنوز وضعیت تأیید حکم او مشخص نیست. شمارش معکوس پایان مهلت قانونی سرپرستی او هم از امروز آغاز می‌شود، در صورتی که تا 25 فروردین حکم او تأیید نشود ادامه سرپرستی او هم قانونی نیست.
افت جایگاه دانشگاه‌های ایرانی در رده‌بندی‌های جهانی و کاهش شتاب علمی کشور در سال‌های اخیر اهمیت توجه و برنامه‌ریزی دقیق‌تر برای بهبود وضعیت علم و فناوری را دوچندان کرده بود؛ موضوعی که رهبر انقلاب با کلیدواژه خیزش علمی آن را در دوسال اخیر از مدیران، نخبگان و چهره‌های برتر علمی مطالبه کردند. با وجود این، آنچه کف صحنه دانشگاه‌ها به‌عنوان قرارگاه‌های اصلی تولید علم کشور رقم می‌خورد، نسبتی با این مطالبه ندارد. دانشگاه‌ها امروز بیش از هر زمان نیازمند ثبات و آرامش برای تقویت و افزایش شتاب حرکت در فعالیت‌های علمی‌اند اما در بین متولیان اصلی سیاست، هدایت و نظارت بر آموزش عالی عزم لازم برای حل یکی از ساده‌ترین مسائل اداره دانشگاه‌ها، یعنی تعیین رئیس آن دیده نمی‌شود. حضور وزیر علوم در یونسکو پس از هفت‌سال وقفه زمانی اتفاق خوب و مثبتی قلمداد خواهد شد که تکلیف اداره بزرگ‌ترین و مهم‌ترین مجموعه‌های آموزش عالی کشور مشخص باشد.
