به گزارش "ورزش سه"، پیش‌تر در پنجره نقل‌وانتقالات قبلی، کایل واکر این کار را کرد. یک سال قبل‌تر هم خولیان آلوارز و پیش از او محرز و لاپورته رفتند. از ستون‌های بزرگ مثل فرناندینیو، آگوئرو یا داوید سیلوا، اسطوره‌های دوره درخشان قبلی باشگاه، هم که بگذریم.

هضم موفقیت سخت است. جام‌ها آن‌قدر شکم را سیر می‌کنند که به رضایت و تنبلی دعوت می‌کنند. یک قدم اشتباه، در میان این همه رقابت در اروپا، تو را به نقطه صفر برمی‌گرداند.

معمار سیتی هم می‌رود

برای مدیریت یک برنامه پایدار از نظر مالی و ورزشی، حضور کسی مثل بگیریستین ضروری است؛ کسی که در سایه، معمار واقعی این سیتی تاریخی بوده است. او با اقتدار بر لیگ برتر مسلط شد و اولین لیگ قهرمانان را برای ویترین افتخارات باشگاه به ارمغان آورد. پس از فتح کامل فوتبال انگلیس، او توانست در اروپا رو در روی رئال مادرید قرار بگیرد، چیزی که برای دیگران غیرقابل تصور بود. یک عنوان برد و اگر فینالی را نمی‌باخت یا در دوئل‌های مرگ و زندگی همیشگی‌اش در برنابئو کمی شانس بیش‌تری داشت، می‌توانست بیش‌تر هم باشد.

حالا چه؟

با این حال، آینده غیرقابل پیش‌بینی است. تبگیریستین می‌رود و هوگو ویانا می‌آید؛ این بدون شک مثل پرتاب سکه است، هرچند مدیر ورزشی جدید از این اطمینان برخوردار است که گواردیولا مربی‌اش خواهد بود. شاید این تغییرات دیر انجام شده‌اند، یک سال دیر. حتی تمدید قرارداد پپ هم با توجه به مشکلاتی که برای بازسازی تیمش دارد، عجیب به نظر می‌رسد.

دی‌بروینه باید زودتر می‌رفت، واکر باید زودتر می‌رفت، برناردو باید زودتر می‌رفت، گوندوگان باید در بارسلونا یا هر جای دیگری که او را می‌خواستند می‌ماند. اینجاست که کار سخت می‌شود: پیش‌بینی فروپاشی. سیتی این کار را نکرد. پایان را ندید. پایانی سخت.