جزیره‌ی هرمز در سال‌های اخیر با رشد چشم‌گیر گردشگری مواجه شده است؛ به‌ویژه در ایام نوروز که حضور هزاران مسافر، این جزیره را به یکی از پربازدیدترین مقاصد جنوب کشور تبدیل می‌کند. با این حال، گردشگری بی‌ضابطه و نبود زیرساخت‌های مناسب، میراث طبیعی و زمین‌شناختی هرمز را در معرض نابودی قرار داده است.
به گزارش دانشجو، جزیره‌ی هرمز یکی از زیباترین جزایر ایران در خلیج فارس است که به واسطه‌ی موقعیت جغرافیایی خاص، طبیعت منحصربه‌فرد، ویژگی‌های زمین‌شناسی بی‌نظیر و فرهنگ محلی غنی، در سال‌های اخیر توجه بسیاری از گردشگران داخلی و خارجی را به خود جلب کرده است.
این جزیره با سواحل رنگی، خاک‌های معدنی متنوع، کوه‌های رنگارنگ، قلعه‌ی پرتغالی‌ها، دره‌ی سکوت، غارهای نمکی و مردمانی مهمان‌نواز شناخته می‌شود.
اما با وجود تمام این جذابیت‌ها، آنچه امروز در هرمز دیده می‌شود، بیش از آن‌که توسعه‌یافته و مدیریت‌شده باشد، آشفته، بی‌برنامه و در برخی موارد تأسف‌برانگیز است.
جزیره‌ی هرمز با وسعتی حدود ۴۲ کیلومتر مربع در دهانه‌ی تنگه‌ی هرمز قرار دارد و از استراتژیک‌ترین مناطق کشور به شمار می‌رود.
جزیره‌ی هرمز از نظر زمین‌شناسی یکی از خاص‌ترین نقاط جهان به‌شمار می‌رود؛ چراکه تنوع رنگ در خاک و سنگ‌های آن در کمتر نقطه‌ای از دنیا دیده می‌شود. بیش از ۷۰ نوع کانی مختلف در این جزیره شناسایی شده که همین ویژگی، خاک هرمز را نه‌تنها برای پژوهشگران، بلکه برای هنرمندان و عکاسان نیز جذاب و الهام‌بخش کرده است.
یکی از مشهورترین جاذبه‌های طبیعی این جزیره، ساحل سرخ هرمز است؛ رنگ سرخ این ساحل به‌دلیل وجود کانی‌های آهن‌دار در خاک آن به‌وجود آمده است. در برخی دیگر از سواحل جزیره، خاک‌ها به رنگ نقره‌ای دیده می‌شوند که جلوه‌ای کم‌نظیر و خیال‌انگیز به این نواحی می‌بخشند.
دره‌ی سکوت با ساختار زمین‌شناسی منحصربه‌فرد و انعکاس خاص صدا، یکی از آرام‌ترین نقاط جزیره است؛ در کنار غارهای نمکی، کوه‌های رنگین‌کمانی و چشم‌اندازهای بی‌نظیر دریایی، هرمز تصویری از یک بهشت طبیعی را در ذهن هر بازدیدکننده ترسیم می‌کند.
اما این بهشت زمینی، در سایه‌ی ضعف مدیریتی و نبود برنامه‌ریزی مدون، روزبه‌روز در حال از دست دادن هویت و اصالت خود است. ساحلی که برق می‌زند، نه از آفتاب که از دل زمین؛ تکه‌ای از شگفتی طبیعت با درخششی نقره‌ای که در کمتر گوشه‌ای از جهان می‌توان نظیرش را یافت.
این‌جا «ساحل نقره‌ای» جزیره‌ی هرمز است؛ جایی که تا همین دیروز شن‌های درخشانش، چون دانه‌های طلا زیر پای عابران می‌درخشید و چشم‌ها را مسحور می‌کرد. اما امروز، در نخستین روزهای پس از تعطیلات نوروزی، جای شن‌های نقره‌ای را حفره‌ها، رد بیل‌ها، پاهای ناآگاه و خاک‌برداری‌های مخفیانه گرفته است.
جزیره‌ی هرمز در سال‌های اخیر با رشد چشم‌گیر گردشگری مواجه شده است؛ به‌ویژه در ایام نوروز که حضور هزاران مسافر، این جزیره را به یکی از پربازدیدترین نقاط جنوب کشور تبدیل می‌کند. با این حال، گردشگری بی‌ضابطه و نبود زیرساخت‌های مناسب، میراث طبیعی و زمین‌شناختی آن را آرام‌آرام به کام نابودی می‌کشاند.
امسال نیز همچون سال‌های گذشته، مسافران بسیاری از راه رسیدند؛ با کوله‌پشتی‌هایی پر از شور سفر، چشم‌هایی تشنه‌ی تماشای رنگ‌ها و تنوع بی‌نظیر طبیعت. اما دست‌هایی که در نهایت، چیزی فراتر از یک «سوغات بصری» طلب کردند، نتیجه‌ای تلخ به‌جا گذاشتند: تکه‌تکه‌شدن ساحلی که هر دانه از خاک آن، ارزشی علمی و زیست‌محیطی دارد.
خاک نقره‌ای جزیره‌ی هرمز تنها به‌خاطر رنگ و درخشندگی‌اش اهمیت ندارد؛ این خاک، محصول هزاران سال فرآیند پیچیده‌ی زمین‌شناسی است.
ترکیبی نادر از مواد معدنی که در مجاورت رطوبت، نور خورشید و اکسیژن، انعکاسی خیره‌کننده و بی‌مانند ایجاد می‌کند.
پژوهشگران هشدار می‌دهند که برداشت حتی یک مشت از این خاک، در مقیاس گسترده، می‌تواند اکوسیستم ساحلی را به‌طور جدی مختل کند.
بسیاری از مسافران، بی‌آنکه بدانند، یا صرفاً از روی کنجکاوی یا برای یادگاری، خاک ساحل را با خود می‌برند؛ اما این کار، به گفته‌ی یکی از فعالان محیط‌زیست جزیره، زخمی عمیق بر پیکر طبیعت وارد می‌کند.
او می‌گوید: چیزی که در یک دقیقه برداشته می‌شود، شاید صدها سال زمان برده تا شکل بگیرد.
