شرکت ایرباس در نشست ایرباس ۲۰۲۵ که در تولوز برگزار شد، با نگاهی مختصر اما الهامبخش به آیندهی هوانوردی تجاری، پیشنمایشی از فناوریهایی به نمایش گذاشت که قرار است در طراحی هواپیمای مسافربری تکراهروی آینده نقشآفرینی داشته باشند.
به گزارش زومیت، پیشبینی ویژگیهای خطوط هوایی در دههی آینده، هم بهطور نسبی ساده است و هم بسیار دشوار. از یک سو، علم و فناوری هوافضا پس از بیش از ۱۲۵ سال توسعه، بهشکلی جالب توجه تثبیت شدهاند. به همین ترتیب، طراحی کلی هواپیماهای تجاری تغییرات چشمگیری نداشته است.
از دههی ۱۹۵۰، زمانی که موتور جت معرفی شد، ساختار هواپیماها تقریباً همانند قبل باقی مانده است. اما از سوی دیگر، هوانوردی همچنان در حال تحول است و ظرفیت بسیاری برای بهرهبرداری از نوآوریهای جدید وجود دارد.
با وجود اینکه ظاهر هواپیمای دههی ۲۰۳۰ ممکن است مشابه طراحیهای دههی ۱۹۳۰ باشد، فناوریهای نوین میتوانند طرحهای آشنا را با ویژگیهایی جدیدی تکمیل کنند. درواقع، بسیاری از نوآوریهایی که در حال شکلگیری هستند، میتوانند حتی در همان طراحی کلاسیک بال و استوانه، تغییرات عمدهای ایجاد کنند.
همین جنبهی پیشبینیناپذیر فناوری، روند آیندهی هوانوردی را پیچیده و دشوار کرده است. نمیتوان با اطمینان گفت که این نوآوریها دقیقاً چه خواهند بود یا اینکه چطور با بازار، مقررات و زیرساختهای صنعتی هماهنگ خواهند شد.
بااینحال، ایرباس بخشی از آیندهی هوانوردی را با اتکا به پروژههایی که در حال توسعه هستند، معرفی کرده است. اگرچه جزئیات ارائهشده محدود بود، همین مقدار نیز چشماندازهایی از تحولات آینده به نمایش گذاشت. همچنین، توضیحاتی در مورد علت سرعت پایین پیشروی پروژهی هواپیمای هیدروژنی ایرباس نیز ارائه شد که خود نکتهی جالبی بود.
بهگزارش نیواطلس، یکی از نوآوریهای اصلی ایرباس در طراحی نسل جدید هواپیماها، بالهایی است که از بالهای پرندگان الهام گرفتهاند. این بالها سبکتر، باریکتر و بلندتر خواهند بود. پژوهشهای مربوط به این طراحی در مرکز توسعهی فناوری بال ایرباس در فیلتون انگلستان انجام شده است. هدف از این طراحی، افزایش نیروی بالابری و در عین حال، کاهش مقاومت هوا است. همچنین، برای جبران طول بیشتر بالها، قابلیت تاشدن نیز در نظر گرفته شده است تا هواپیما بتواند از گیتهای فرودگاههای موجود استفاده کند.
همچنین، ایرباس در حال توسعهی موتور جت جدیدی به نام «رایز» است که از نوع فن باز به شمار میرود. در این موتور، فن بهجای قرار گرفتن در پوشش داخلی، در معرض مستقیم جریان هوا قرار دارد. ادعا میشود که این فناوری مصرف سوخت را تا ۲۰ درصد کاهش میدهد. علاوهبراین، موتور توانایی استفاده از سوختهای پایدار هواپیمایی را با ترکیبهایی تا ۱۰۰ درصد دارد.
ایرباس علاوهبر موتورهای جدید، قصد دارد هواپیماهای خود را به سیستمهای هیبریدی مجهز کند. باتریهای یونلیتیوم یا حالتجامد و سامانههای ولتاژ بالا، برای تأمین نیروی محرکه و همچنین تأمین انرژی برای سامانههای داخلی، مانند تهویهی مطبوع و روشنایی کابین، به کار خواهند رفت. این روش علاوه بر بهبود بهرهوری سوخت، کاهش بیشتر مصرف انرژی را نیز در پی خواهد داشت.
افزونبراین، ایرباس تصمیم دارد در حوزهی مواد ساخت هواپیما، از مواد ترموپلاستیک تقویتشده با الیاف کربن (CFRTP) بهجای مواد مرکب تقویتشده با الیاف کربن (CFRP) استفاده کند. این مواد نهتنها سریعتر تولید میشوند و هزینههای پردازش کمتری دارند، بلکه از مقاومت بیشتری در برابر ضربه برخوردار هستند. همچنین، میتوان آنها را پس از تولید، دوباره قالبگیری کرد و بازیافت کرد.
هواپیمای آینده همچنین به سمت دیجیتالیتر شدن حرکت خواهد کرد. سامانههای درون هواپیما بهطور کامل متصل و خودکار خواهند بود، بهطوریکه بتوانند بهطور آنی بهروزرسانی شوند و دادهها را با سرعت بیشتری پردازش کنند. همچنین، سیستمهای کمکی خودکار به خلبانان کمک خواهند کرد تا وظایف پیچیده را با دقت بیشتر و بدون حواسپرتی انجام دهند.
درهمینحال، پرسش اصلی این است که چرا ایرباس هواپیمای هیدروژنی خود را بهسرعت وارد خط تولید نکرده است؟ ایرباس در نشست توضیح داد که هرچند امکان ساخت هواپیمای هیدروژنی وجود دارد، این پروژه ممکن است بهسرنوشت کنکورد دچار شود. یعنی دستاوردی بزرگ از نظر فنی، اما ناکامی تجاری.
البته چالشها فقط به مسائل فنی محدود نمیشود. بازار هنوز برای پذیرش هواپیمای هیدروژنی آماده نیست و زیرساختهای لازم برای تأمین سوختهای هیدروژنی نیز هنوز بهطور کامل شکل نگرفتهاند. به همین دلیل، مدل جدید هواپیمای هیدروژنی که بهعنوان «زیرو ای» شناخته میشود، با ظرفیت ۱۰۰ مسافر و برد ۱٬۸۵۰ کیلومتر، همچنان در مراحل توسعه قرار دارد. بااینحال، ایرباس همچنان به تعهدش در زمینهی استفاده از هیدروژن برای کربنزدایی از صنعت هوانوردی وفادار است.