محمد مهاجری، فعال سیاسی اصولگرا، در روزنامه اعتماد در یادداشتی با عنوان «مگر از پزشکیان جز این انتظار می‌رفت که به‌به و چه‌چه می‌کنید؟» به برکناری شهرام دبیری با حکم رئیس دولت چهاردهم پرداخته است.

او در این زمینه نوشت: دیروز رئیس‌جمهور معاون‌پارلمانی خود را به دلیل ارتکاب کار خلاف شان دولت‌چهاردهم و نیز دادن اطلاعات غلط در باره سفرش به خارج از کشور برکنار کرد. اقدام آقای پزشکیان اولا بی‌سابقه و ثانیا درخور تقدیر است.

۱- ویژگی این اتفاق آن بود که طرفداران آقای پزشکیان نخستین معترضان به سفر آقای شهرام دبیری بودند و در واقع زمین بازی را از حریفان تندرو که می‌خواستند از این موضوع دستاویزی برای حمله به دولت پیدا کنند، گرفتند. رای دهندگان به دکتر پزشکیان سرمایه‌های اصلی دولت او و نیز مراقبان آن هستند و اگر کاری ناشایست ببینند نه تنها سکوت نمی‌کنند بلکه تا رسیدن به نتیجه‌ای که حق می‌دانند به راه خود ادامه می‌دهند.

۲- برخی از رسانه‌ها و چهره‌های دولتی به تحسین و تقدیر از اقدام رئیس جمهور پرداخته‌اند و متاسفانه در مواردی - ولو اندک - کار به اغراق کشیده شده. آنچه رئیس‌جمهور انجام داد در قاموس فرهنگ خودش که پیروی از نهج‌البلاغه و حضرت امیر (ع) است، کاری کاملا قابل انتظاربود و اگر تصمیمی غیر از برکناری می‌گرفت حتما با شعارهایش مغایرت داشت و افکار عمومی آن را نمی‌پسندید بنابراین به به و چه چه کردن بیش از اندازه هیچ ضرورتی ندارد و چه بسا اقدام ارزشمند انجام شده را جلف و سبک کند.

۳- وظیفه حاکمان ارشد کشور، کنارگذاشتن رودربایستی هاست و دکتر پزشکیان نیز به همین دلیل رفیق قدیمی خود را عزل کرد. کاش همین اتفاق در دولت سیزدهم می‌افتاد و وقتی تخلف (در واقع فساد) دو وزیر آشکار می‌شد بجای سکوت و حتی دفاع از آنها بلافاصله حکم برکناری شان صادر می‌شد تا سند افتخاری که برای دولت چهاردهم صادرشده، به دولت پیشین تعلق می‌گرفت. متاسفانه در یکی دوماه اخیر پس از محکومیت آنها به حبس برخی مدیران دولت پیش به حمایت از متخلفان پرداختند و آنها را تبرئه کردند به طوری که رئیس قوه قضائیه مجبور شد پرده را کمی بالا بزند و از فساد آن دو وزیر سخن بگوید.