به گزارش "ورزش سه"، در تاریخ ۷ دسامبر، مهاجم وستهم پس از آنکه آتش‌نشانان او را از لاشه‌ی فراری خاکستری‌اش بیرون کشیدند، با بالگرد به بیمارستان منتقل شد.
او پس از برخورد با درخت در مسیر بازگشت به خانه‌اش از تمرین در جنگل اپینگ، بیش از ۴۵ دقیقه در خودرو گرفتار شده بود و به شدت می‌ترسید که جانش را از دست بدهد. فردای آن روز، او تحت عمل جراحی برای شکستگی پایش قرار گرفت.

اکنون آنتونیو فرصت را غنیمت شمرده تا به صورت حضوری از کسانی که او را نجات دادند — راب مون و دکتر جیمز مولونی — تشکر کند. در دیدار با این دو امدادگر در پایگاه هوایی امداد و نجات، آنتونیو گفت:«می‌خواهم از شما تشکر کنم، چون اگر شما نبودید، من الان اینجا نبودم. بعد از تصادف می‌ترسیدم بمیرم و دیگر نتوانم خانواده‌ام را ببینم و فوتبال بازی کنم. پس شما در واقع قهرمانان من هستید.»

آنتونیو گفت که چیزی از لحظه‌ی تصادف به خاطر نمی‌آورد و از امدادگران خواست اگر می‌توانند، جاهای خالی حافظه‌اش را برایش پر کنند.

این حادثه در جریان طوفان «دارا» رخ داد که باعث شد بالگرد اورژانس نتواند به دلیل وزش شدید باد پرواز کند. در نتیجه، دکتر مولونی و مون با یک خودروی ویژه به محل اعزام شدند.

آن‌ها خیلی زود متوجه شدند که مصدوم، بازیکن لیگ برتر است. وقتی پیراهن شماره ۹ با نام «آنتونیو» را در کف خودرو دیدند، اطمینانشان بیشتر شد.

دکتر مولونی گفت:«ما همه را به یک شکل درمان می‌کنیم، اما افراد زیادی نیستند که پیراهنی با اسم خودشان به تن داشته باشند.»

در حالی که به آنتونیو رسیدگی می‌کردند، با او درباره فوتبال، مربیان مختلفش و لحظات مهم دوران بازی‌اش صحبت می‌کردند. سپس او را روی برانکارد گذاشته و به آمبولانس منتقل کردند و سعی کردند او را گرم نگه دارند.

این دو امدادگر فاش کردند که آنتونیو در آن لحظات زیاد حرف می‌زد و حرف‌هایش را تکرار می‌کرد، که این در افرادی که به سرشان ضربه خورده معمول است.

آنتونیو از کار امدادگران تمجید کرد و صادقانه درباره اثرات روحی حادثه بر خودش صحبت کرد. او گفت:«برای من شخصاً، انجام کار شما غیرممکن است. اگر جایی بروم و خون ببینم یا کسی را در شرایط بد ببینم، وحشت می‌کنم یا از حال می‌روم. این قطعاً کاری نیست که من بتوانم انجام دهم. درگیر شدن در یک حادثه بزرگ می‌تواند اثرات جسمی و روانی ماندگاری داشته باشد. من تا حدی با آن کنار آمده‌ام، اما فکر می‌کنم احساسات ناشی از آن مدت زیادی باقی خواهند ماند. از نظر روانی، تروما زمان زیادی طول می‌کشد.»

اما آنتونیو که اهل لندن است و شش فرزند دارد، گفت که این حادثه برای خانواده‌اش حتی سخت‌تر از خودش بوده است.
او اضافه کرد:«احتمالا این حادثه برای خانواده‌ام سخت‌تر بوده است. آن‌ها من را در بیمارستان دیدند. من یادم نیست صورتم بریده شده یا فردای آن روز به اتاق عمل رفته‌ام.
آن‌ها با آن زندگی کردند. آن‌ها آن خاطرات را دارند.»