این فیلم که دنیرو در آن نقش دوگانه‌ای از روسای مافیای نیویورک در دهه ۱۹۵۰ را ایفا می‌کند، در اولین آخر هفته اکران خود در سینماهای آمریکای شمالی تنها ۳.۲ میلیون دلار فروش کرد. عملکرد بین‌المللی فیلم نیز چنگی به دل نزد و با ۱.۸ میلیون دلار فروش، مجموع فروش جهانی آن در هفته نخست به ۵.۱ میلیون دلار رسید. با در نظر گرفتن بودجه تولید ۴۵ میلیون دلاری (بدون احتساب هزینه‌های بازاریابی)، «شوالیه‌های آلتو» یک فاجعه تمام‌عیار در گیشه محسوب می‌شود.
در حالی که برخی کارشناسان فروش، ژانر مافیایی را ژانری همیشگی و پرطرفدار می‌دانستند و منتقدان را به دلیل امتیاز پایین ۳۷ درصدی در راتن تومیتوز سرزنش می‌کردند، به نظر می‌رسد تحلیلگران دیدگاه متفاوتی دارند. دیوید آ. گراس، مدیر یک شرکت مشاوره فیلم، معتقد است این نوع داستان‌های جنایی سال‌هاست که از مد افتاده‌اند و در بازار کم‌رونق فعلی سینما، جایی برای چنین فیلم‌هایی باقی نمانده است. نقد منتقدان نیز به این شکست دامن زد. بسیاری انتخاب دنیرو برای ایفای هر دو نقش اصلی را نامناسب و حتی «حیله‌ای عجیب» خواندند. این در حالی است که استودیو امیدوار بود حضور دنیرو، بازیگر کهنه‌کار فیلم‌های مافیایی کلاسیک، بتواند مخاطبان را به سینماها بکشاند.
بررسی آمار مخاطبان نشان می‌دهد که بیشتر تماشاگران «شوالیه‌های آلتو» مردان سفیدپوست و مسن‌تر بوده‌اند. حدود ۶۰ درصد مخاطبان مرد و سفیدپوست و بیش از ۸۵ درصد بالای ۳۵ سال داشتند. همچنین، استقبال از فیلم در کانادا به‌مراتب بیشتر از آمریکا بوده است. این موضوع نشان می‌دهد در حالی که مخاطبان مسن‌تر در کانادا همچنان به درام‌های بزرگسالانه علاقه نشان می‌دهند، این علاقه در ایالات متحده رو به کاهش است.
