به گزارش خبرورزشی، گاتزتا دلواسپرت در آستانه بازی بایرن مونیخ و اینتر، به مقایسه لائوتارو و کین شماره ده های دو تیم پرداخته است؛
ده مقابل ده. پیراهن شماره ۱۰ را لائوتارو بر تن دارد، اما آن‌که معنای راستین این عدد را زنده می‌کند، کین است. خطاست اگر او را صرفاً مهاجمی در نوک پیکان بدانیم، چراکه بسیاری از جلوه‌های درخشان بازی‌اش، بیرون از محوطه جریمه رقم می‌خورد و درون آن چه؟ نخستین بازیکن انگلیسی که در یک فصل از لیگ قهرمانان اروپا به رکورد دو رقمی گل رسیده؛ همین فصل: ۱۰ گل در ۱۱ بازی. در مجموع نیز ۳۹ گل در ۵۵ مسابقه در این رقابت‌ها. آیا بیش از این باید گفت؟ نه. آن‌چه اکنون نیاز است، یادآوری جمله‌ای‌ست از لائوتارو، یازده ماه پیش در فروم گاتزتا: «من در سطحی هم‌تراز با بازیکنانی چون کین، لواندوفسکی و امباپه هستم.» اکنون فرصتی‌ست برای گاو وحشی تا این ادعا را به اثبات رساند.
اگر بخواهیم مسیری برای این رقابت ترسیم کنیم: امروز کین، فردا در نیمه‌نهایی لواندوفسکی، و پس‌فردا در فینال، امباپه. اما اکنون، وقت ایستادن در لحظه است. در خشم فروخورده از تساوی برابر پارما، در تعقیب رؤیای سه‌گانه‌ای که پژواکی‌ست از افتخار دوستش، میلیتو، پانزده سال پیش. لائوتارو این روزها بهترین لیگ قهرمانان دوران حرفه‌ای خود را تجربه می‌کند؛ در میان تمام بازیکنان اینتر، تنها ساموئل اتوئو در فصل ۲۰۱۰-۱۱ عملکردی بهتر داشته است.
اکنون بازی دشوار شده و لائوتارو، بی‌درنگ پاسخ داده: حاضر. روند درمان خود را با شتاب طی کرده تا به این میدان برسد. از همان لحظه‌ای که به آرژانتین رسید، چشم به این دیدار دوخت؛ حتی به بهای از دست دادن بازی برابر برزیل و داربی‌های جام حذفی مقابل میلان. گذر از کاپیتانی ساده به کاپیتانی فراموش‌ناشدنی، تنها از مسیر چنین شب‌هایی می‌گذرد. شب‌هایی که کین عمری در انتظارشان بوده است.
مهاجمی انگلیسی که زندگی‌اش گره خورده با طلسم «هیچ جامی»، امسال شاید بوندس‌لیگا را از آن خود کند، اما او به فراتر می‌اندیشد. به فصلی با نمره کامل: ۱۰. کین چنان در مونیخ جا افتاده که گویی سال‌هاست آنجا زندگی می‌کند. روایتی شبیه لائوتارو، که در میلان آرام گرفته، همچون زادگاهش باییا بلانکا. در نهایت، گل‌ها گذرنامه نمی‌خواهند.
