در دنیای معماری، گاهی سازه‌ها فراتر از یک بنای صرف می‌روند و به شعری در ستایش محیط پیرامون خود تبدیل می‌شوند. پناهگاه کوهستانی لورینس‌واند که در سال ۲۰۲۳ توسط استودیوی معماری خلاق «سنونر تامرله» در قلب آلپ ایتالیا طراحی و ساخته شده، دقیقاً چنین اثری است؛ تلاشی موفق برای ایجاد پیوندی عمیق میان انسان، معماری و طبیعت بکر کوهستان.
به گزارش عصرایران، اولین چیزی که در این پناهگاه جلب توجه می‌کند، فرم جسورانه و مثلثی آن است. این شکل ابتدایی و در عین حال قدرتمند، صرفاً یک انتخاب زیبایی‌شناسانه نیست، بلکه پاسخی هوشمندانه به چالش‌های اقلیمی منطقه است. شیب بسیار تند سقف‌ها، راهکاری کارآمد برای مقابله با بارش سنگین برف و مقاومت در برابر بادهای شدید کوهستانی است. این منطق سازه‌ای و اقلیمی، به بنا هویتی اصیل و ساده بخشیده و آن را به‌طور کامل با منظره اطرافش هماهنگ کرده است.
در داخل این پوسته مثلثی، فضاهای پناهگاه با دقتی مثال‌زدنی سازماندهی شده‌اند. طبقات بالا به فضاهای خواب فشرده و دنج اختصاص یافته‌اند تا بیشترین استفاده از حجم بنا صورت گیرد. در طبقه همکف، این ساختار چوبی که با وجود باریک بودن، استحکام بالایی دارد، به یک سالن مهمان‌پذیر گرم و صمیمی باز می‌شود؛ فضایی برای استراحت کوهنوردان و لذت بردن از منظره بی‌نظیر بیرون. کل سازه، با وجود استحکام لازم برای تحمل شرایط سخت کوهستان، ظرافتی ساختاری دارد که طراحان آن را به ایستایی یک «مجموعه کارت بازی» تشبیه کرده‌اند؛ نمایشی از مهندسی دقیق و طراحی هوشمندانه.
پناهگاه لورینس‌واند بیش از یک ایستگاه استراحت برای کوهنوردان است؛ این بنا نمادی از معماری پایدار و احترام به محیط زیست است که نشان می‌دهد چگونه می‌توان با استفاده از فرم‌های ساده، مصالح طبیعی (عمدتاً چوب) و درک عمیق از شرایط محیطی، فضایی خلق کرد که هم کاربردی باشد و هم از نظر بصری تأثیرگذار. این پروژه گواهی بر این است که معماری می‌تواند پلی میان نیازهای انسان و عظمت طبیعت باشد.
