خبرورزشی: یک بیماری سخت و طولانی با پرویز قلیچ خانی کاری کرد که او چاره‌ای جز پناه بردن به یک آسایشگاه سالمندان در حومه شهر پاریس نداشت.
باورنکردنی است بزرگمردی که فوتبال ایران در طول تاریخ خود مثل او ندیده، حالا ساکن آسایشگاه سالمندان شده است؛ آن هم کیلومترها دور از ایران...
مردی که روزگاری با گام‌های استوار، استارت‌های انفجاری، تکل‌های ویرانگر و شوت‌های سهمگینش لرزه بر اندام حریفان می‌انداخت و با بازوبند کاپیتانی بر بازو، یک ملت را به وجد می‌آورد، حالا در سکوت و در حالی که گویی طی یک سال اخیر، سال ها پیر شده، در یک آسایشگاه در حومه پاریس، روزهایش را سپری می‌کند.
پرویز قلیچ‌خانی فقط یک فوتبالیست نبود؛ او نماد یک نسل طلایی بود، رهبر بی‌چون‌وچرای تیمی که سه بار پیاپی جام ملت‌های آسیا را فتح کرد، کاپیتانی که ایران را برای اولین بار به المپیک مونیخ رساند و در یکی از تاریخی ترین بردهای ایران مقابل برزیل، حضور داشت. او هافبکی کامل بود؛ البته هافبک که چه عرض کنیم! در تمامی پست ها به جز دروازه بانی بازی کرد و در هر پستی که بازی می کرد، بی نظیر بود!
جنگنده، بازیساز، گلزن و فرمانده‌ای تمام‌عیار در میانه میدان. حضورش برای تیم ملی و باشگاه تاج (استقلال امروزی) چنان وزنه سنگینی بود که نبودش کاملاً احساس می‌شد. غرش تشویق‌ها در امجدیه (شهید شیرودی) و آزادی برای او هنوز در گوش فوتبال‌دوستان قدیمی طنین‌انداز است. او که از مفاخر تاج است، پیراهن پرسپولیس را هم بر تن کرده بود تا از این حیث نیز خاص باشد.
تصور اینکه آن پاهای هنرمند و قدرتمند که روزگاری توپ را به زیبایی به گردش درمی‌آورد و دروازه‌ها را می‌گشود، حالا به سختی یاری‌اش می‌کنند و آن ذهن خلاق و رهبر، درگیر مبارزه با عوارض یک بیماری طولانی است، قلب هر ایرانی علاقه‌مند به فوتبال را به درد می‌آورد. جای خالی غریو تشویق تماشاگران را حالا سکوت راهروهای آسایشگاه پر کرده است. و این درد وقتی عمیق‌تر می‌شود که می‌بینیم این انزوا و این مبارزه با بیماری، هزاران کیلومتر دورتر از خاک وطن رخ می‌دهد؛ دور از کوچه‌ها و خیابان‌هایی که روزگاری او را چون قهرمانی روی دوش می‌گرفتند و دور از مردمی که همچنان خاطرات درخشش او را نسل به نسل منتقل می‌کنند.
اما هیچ بیماری، هیچ آسایشگاهی و هیچ فاصله‌ای نمی‌تواند نام پرویز قلیچ‌خانی را از تاریخ پر افتخار فوتبال ایران پاک کند. او همچنان همان «ژنرال» خط میانی، همان معیار و محکی است که نسل‌های بعد، هافبک‌های دفاعی و رهبران تیم را با او می‌سنجند. جایگاه او، فارغ از تمام فراز و نشیب‌های زندگی شخصی و دیدگاه‌های سیاسی‌اش که خود همواره بر آن استوار بوده، در قله رفیع فوتبال ایران تثبیت شده و ماندگار است.
این خبر تلخ، بیش از هر چیز یادآور گذر بی‌رحم زمان و شکنندگی انسان است، حتی اگر آن انسان، قهرمانی بزرگ چون قلیچ‌خانی باشد. شاید این تلنگری باشد برای یاد کردن از اسطوره‌ای که سال‌ها برای فوتبال این مرز و بوم افتخار آفرید و حالا در گوشه‌ای از دنیا، نیازمند آرامش و شاید اندکی توجه و احترام بیشتر است. نام پرویز قلیچ‌خانی، درخشان‌تر از آن است که غبار فراموشی بتواند آن را کم‌فروغ کند.
پرویز قلیچ خانی باعث یک نظر مشترک میان تمامی بزرگان فوتبال ایران است و همه و همه روی یک موضوع اتفاق نظر دارند:
