یحیی آل اسحاق، رئیس اتاق بازرگانی ایران و عراق، در روزنامه ایران در یادداشتی با عنوان «تصویب FATF برای تسهیل سرمایه‌گذاری» نگاهی به مشکلات بازرگانان و تجار به‌دلیل عدم عضویت ایران در FATF داشته است.
او در این زمینه نوشت: واقعیت‌های اقتصادی و شرایط زمانی ایجاب می‌کند مجمع تشخیص مصلحت نظام لوایح مرتبط با FATF را تصویب کند. این انتظار ناشی از مشکلاتی است که به دلیل فقدان عضویت ایران در FATF متوجه تجار و بازرگانان ایرانی است.
به عنوان مثال آمار روابط تجاری ایران و عراق که البته باید به دنبال گسترش آن باشیم، نشان می‌دهد سال گذشته تعاملات اقتصادی و صادراتی با عراق به صورت رسمی ۱۲ میلیارد دلار و در یک ارزیابی غیررسمی حدود ۱۴ میلیارد دلار بود. مسئولان بر این باورند می‌توان حجم روابط اقتصادی دو کشور را به ۲۰ میلیارد دلار رساند.
مسأله این است که فقط بخشی از همکاری‌های مشترک ایران و عراق به صادرات و واردات مربوط می‌شود. مسأله مهم‌تر سرمایه‌گذاری‌های مشترک برای طرح‌ها و پروژه‌های پایدار است. اما به محض اینکه بحث سرمایه‌گذاری پیش کشیده می‌شود -چه سرمایه‌گذاری در عراق و چه سرمایه‌گذاری در ایران- دوستان عراقی با ابراز تمایل به شراکت با ایران، نگرانی‌های بسیاری ابراز می‌کنند.
نگرانی دوستان عراقی برای سرمایه‌گذاری مشترک یا هر نوع سرمایه گذاری، ناشی از موضوعات مربوط با روابط بین‌الملل، محدودیت‌ها و تحریم‌ها است. آنان می‌گویند «اگر در کشور شما سرمایه‌گذاری کنیم، نمی‌دانیم فرجام کار چه می‌شود؟» دوستان عراقی می‌گویند «ما آجر روی آجر می‌گذاریم و با شما شریک می‌شویم، کارخانه‌ای با هم راه‌اندازی می‌کنیم، ولی چهار سال دیگر که می‌خواهیم محصول را برداریم، نمی‌دانیم با چه موانعی روبه رو خواهیم شد؟» آنان می‌گویند «ابهام در روابط شما با سازمان‌های بین‌المللی» دست ما را برای سرمایه‌گذاری می‌بندد. به همین دلیل عراقی‌ها با احتیاط طرح خود برای سرمایه‌گذاری در ایران را عملی می‌کنند یا اصلاً این طرح‌ها به مرحله عملیاتی نمی‌رسند.
یک مثال دیگر؛ ایران عضو سازمان‌های بریکس و شانگهای شد که بازار بزرگی را برای ما فراهم کرد. اما برای شکل‌گیری همکاری با کشور‌های عضو دو سازمان، باید با تک‌تک این کشور‌ها تعامل داشت. اقتصاد یک رابطه یک‌طرفه نیست، بلکه باید بتوان سرمایه‌گذاری مشترک انجام داد و با کشور‌های دیگر بر ساخت یک پروژه مشترک متمرکز شد. اما به دلیل وجود همان ابهام‌هایی که طرف‌های عراقی ابراز می‌کنند، در رابطه با کشور‌های عضو شانگهای و بریکس هم اتفاق چندان اقتصادی نیفتاده است.
شرکت‌ها، فعالان اقتصادی یا دولت‌های این کشور‌ها در ظاهر مسأله‌ای عنوان نمی‌کنند، اما در عمل بسیار به کار مشترک اقتصادی با ایرانیان بسیار احتیاط می‌کنند. همین احتیاط عضویت ایران را بی‌معنی کرده است. این کشور‌ها می‌گویند «ممکن است به دلیل همکاری با ایران در معرض محدودیت‌هایی قرار بگیریم که سازمان‌هایی نظیر FATF وضع می‌کنند.» برای همین اگر کشور‌های عضو این دو سازمان جایی امن‌تر پیدا کنند، قطعاً سراغ ایران نمی‌آیند و با ما همکاری نخواهند کرد؛ لذا اگر مسأله FATF با نظر مثبت اعضای مجمع حل شود، می‌توان امیدوار بود اوضاع سرمایه‌گذاری و تعامل دیگر کشور‌ها با ایران تا حد زیادی تسهیل شود.
